blog.vierenveertig.be

Ons jaar begon niet al te best op gebied van overlijdens en begrafenissen. De eerste drie weekends van het jaar brachten drie begrafenissen. We zeiden nog dat het wel genoeg geweest was voor dit jaar … het heeft niet mogen zijn.

Vorige zondag stond voor ons de wereld heel even stil. Mijn nonkel, die altijd bij mijn ouders heeft ingewoond, bleek onverwachts overleden. Het was schrikken, heel erg schrikken voor mijn vader die er als eerste op uit kwam, maar ook voor ons. Toen de telefoon ging op zondagmorgen en Mats me kwam zeggen dat ik heel dringend naar vava moest, wist ik al dat er iets heel ernstig aan de hand was… misschien wel het ergste … Mijn voorgevoel zat juist. Tranen, verdriet, gemis … gemengd met al het officiële geregel.  Gelukkig wist mijn vader wat gedaan. Een dokter bellen om het overlijden vast te stellen, de pastoor waarschuwen, het funerarium informeren tussen de tranen door en de rest van de familie inlichten. Gelukkig stonden we er als familie, mijn vader, mijn zus, broers en ik. Ook de ingelichte nonkels en tante kwamen langs. We stonden er niet alleen voor.

De rest van de week was vooral een week van geregel. Geregel waar ik moest bij zijn, waar ik mijn vader in wilde steunen en bijstaan. De gesprekken met het funerarium, de rouwbrieven schrijven en mee rondbrengen, bloemstukjes en een kist kiezen, een mooie foto zoeken en een tekst schrijven voor het bidprentje, de begrafenis regelen en ook daarvoor de nodige teksten schrijven. Ik zag het als mijn plicht ervoor te zorgen dat ‘onze Jef’, mijn peter, content zou geweest zijn met zijn viering. Wat ben ik blij dat we vorig jaar zijn 80ste verjaardag hebben gevierd. Zijn feest is de afgelopen week meer dan eens ter sprake gekomen.

Ook voor onze kinderen was het een emotionele week want onze nonkel was voor hen een beetje een extra grootvader, hij was er altijd als ze voor of na school bij mijn vader bleven.  De ene zoon stelde wat meer vragen dan de anderen. Elk gingen ze op hun eigen manier om met ons verlies. Toen ik hen vroeg of ze iets klein wilden lezen tijdens de viering, twijfelden ze niet.

En dus namen we vrijdag afscheid van Jef in een ingetogen viering. De kinderen staken de kaarsen aan, mijn zus, mijn nichtje, onze zonen en ik lazen een persoonlijke tekst voor en met de ganse familie begeleidden we de kist naar het kerkhof. Hij kreeg het afscheid dat hij zou gewild hebben, op zijn koffietafel bleven maar een paar plekjes leeg.  ‘Onze Jef’ zou content geweest zijn.

Nu moeten we verder met een gemis maar ook met veel dankbare herinneringen.
Maar eerlijk … misschien besef ik nog altijd niet dat ik hem nooit meer zal zien zitten in zijn zetel. Dat hij me nooit meer zal zeggen dat de kinderen al naar huis zijn. Dat hij er niet meer is.

Ik hing gisterenavond al vrij vroeg in pyjama voor de buis. In “Iedereen beroemd” werden mensen van alle leeftijden gevraagd naar de “mooiste herinnering uit hun leven”.

Ik hoorde de antwoorden en dacht bij mezelf: “Wat was mijn mooiste herinnering tot nu toe?”. Eerlijk gezegd, het voelde heel moeilijk er één uit te pikken.

Is het de geboorte van de drie zonen? Misschien.
Of is het de herinnering waarbij mijn moeder, op haar sterfbed, Mats 1 dag na zijn geboorte in haar armen had. Het is in ieder geval iets dat me mijn hele leven zal bijblijven.
Of is het die dag in Oostenrijk dat we bovenop de berg stonden en het overweldigende uitzicht ons de mond snoerde?
Of onze vakantie in Denemarken?
Of die avond in augustus toen we in de tuin vallende sterren telden?

Valt er wel te kiezen? Volgens mij is het leven een aaneenschakeling van mooie (maar ook minder mooie) momenten die nadien herinneringen worden.  That’s life, not? Een herinnering bestempelen als het allermooiste? Gewoon onmogelijk!

Wat zouden jullie antwoorden als jullie dezelfde vraag voorgeschoteld krijgen?

2015 was een jaar met mooie momenten, fijne vriendschappen en amusante uitjes. Het jaar dat ik op mijn eentje naar Londen ging. Het jaar dat we voor het eerst in een yurt sliepen, het voormalig Oostblok bezochten en waarin onze liefde voor de Waddeneilanden bevestigd werd. De Hollandse zee ons nog altijd kan bekoren.
We genoten ook van uitjes met vrienden en leuke–dingen–doen op zondag. Er waren ook toffe tripjes naar de Efteling en Plankendael die zelfs deze blog niet haalden. Want eerlijk is eerlijk, het bloggen ging er dit jaar op achteruit. Werken, een huishouden beredderen en 3 zonen opvoeden, … het vraagt wat van een mens en dat maakt dat je prioriteiten moet stellen.

2015 was ook het jaar dat mijn suikernonkel en peter 80 werd. Ik regelde het feest, hij betaalde. Ideaal toch? Deed me nogmaals beseffen dat ik me echt kan amuseren met al dat geknutsel.

2015, het jaar van een puberzoon en opvoeden dat niet altijd even makkelijk is.

2015 eindigde ook met de harde realiteit. Een klasgenoot uit de lagere school stierf. Geen aanslepende ziekte, geen ongeval, gewoon heel onverwacht stilletjes heengegaan. 41 jaar is echt nog veel te jong en het raakt me misschien nog veel harder dan ik wil toevoegen. Het nieuwe jaar beginnen met een begrafenis doet je des te meer beseffen dat we van elke dag moeten genieten. Vandaar dat ik voor 2016 geen grootse doelen stel. Meer genieten van elkaar en van ons gezinnetje is al meer dan genoeg.

2016 brengt ook twee communicanten. De klerenjacht: daar zie ik al tegen op (stylisten mogen zich altijd melden). De decoratie en het feest: dat leeft nu al in mijn achterhoofd.
2016 wordt opnieuw ‘beleven’ in plaats van ‘hebben’: Ameland, Playmobil Funparc, nog een keertje Oostenrijk en hopelijk veel leuke-dingen-doen op zondag (vandaag gingen we toch al zwemmen bij de Waterperels in Lier) en gezelschapsspelletjes spelen.
2016 brengt hopelijk wat meer structuur en regelmaat en ook nog wat tijd om te lezen en te bloggen.

Een goed 2016? Dat maken we gewoon zelf! Succes ermee.

Gewoonlijk duurt het even eer we hier naar een Kerstsfeertje transformeren. Ook dit jaar had het wat voeten in de aarde (én een veel te grote kerstboom, de mannen huize vierenveertig vallen in herhaling). Ondertussen kwamen we stilletjesaan in de juiste mood.

Bij deze deel ik jullie een paar foto’s van Kerstmis huize vierenveertig. De pakjes liggen klaar, voorzien van een tof labeltje (ik heb me weer uitgeleefd). Nu is het alleen wachten om de kalkoen het konijn en de kerststronk welkom te heten.

Maak er een gezellige Kerstavond en Kerstdag van!

Is het het weer? De tijd van het jaar of gewoon mezelf? Het is in ieder geval een serieus dipje. Het fut om bergen te verzetten is er niet, of in ieder geval niet hier thuis en zeker niet vandaag. Volgende week staat Sinterklaas weer aan de deur, net zoals vorig jaar en het jaar ervoor en het jaar ervoor. Het doet me des te meer beseffen dat met elke cyclus die we doorgaan de teller weer eentje verder draait.

De jongste zoon ging vandaag alleen naar zijn vriendje. “Want, mama, ik zit nu al in het tweede leerjaar. Ik kan dat.” Voor iedereen ongerust wordt, het vriendje woont 5 huizen verderop aan dezelfde kant van onze straat.
De tweede zoon werkt samen met papa in de tuin nadat hij de rest van de dag werkte aan zijn spreekbeurt over bio-energie.
De oudste zoon claimt dat hij werkt voor school en al een paar vakken herhaalt tegen de examens. “Claimt” want eerlijk gezegd geloof ik er niet veel van. Vandaag heb ik gewoon geen zin om moeilijk te doen dat zal ik vanaf zaterdag nog wel meer dan genoeg moeten doen.

En ik, ik heb buiten een fikse wandeling, een warm bad en het wegleggen van vijf manden kleren in de desbetreffende kasten, geen zak uitgevoerd. En het best van al: ik voel me totaal niet schuldig.

Binnen een paar weken zitten we weer aan de feestweken. Aan geforceerd vrolijk doen, doe ik al een paar jaar niet meer mee. Liefst van al geef ik al het geld dat nog aan Kerstcadeautjes moet besteed worden aan een goed doel of steek ik het in een spaarpot voor een familie-uitstap. De fun is er af. Vraag me niet waarom, maar het voelt in ieder geval wel zo. We hebben gewoon al genoeg. Punt uit.
Mats heeft er heel hard over moeten nadenken wat hij nu wel op zijn verlanglijstje moest zetten. Straf hé, een kind van 11 dat niet echt weet wat hij nog wil of kan gebruiken, want een serre, dat kan toch niet onder de kerstboom of via de schoorsteen. Voor de rest is hij gewoon gelukkig met wat hij heeft. Een kaart voor Agribex en een papa die hem daarheen vergezelt is hem veel meer waard.

Ik kruip nog wat dieper onder mijn dekentje, lees nog wat in mijn boek. En om met een positieve noot te eindigen … juist eens even naar de kalender gekeken. December is voor mij dit jaar slechts 8,5 werkdagen (lang leve mijn ouderschapsverlof in Augustus). Zolang dat niet inhoudt dat ik op die tijd het werk voor 16 dagen moet verzetten, heb ik nog goeie vooruitzichten.

Een nieuwe blogpost in het kader van #boostyourpositivity en deze keer gaat het rond quality time met de kinderen.

Drie zonen, elk zo verschillend en een heel eigen karakter.

Arne, net 14, is ondertussen al een stevige puber. Voor hem is het ‘techniek’ al wat de klok slaat. Op school volgt hij Elektro-Mechanica en dat lijkt hem op het lijf geschreven (als hij er niet voor vergeet te werken). Geëngageerd ook, nu hij deel uitmaakt van de leerlingenraad op school. Zijn kamer is tegenwoordig zijn territorium, zijn (zelf geassembleerde) computer zijn god. Bij momenten lui of opvliegend. Testosteron, zeker?
Vroeger had hij misschien een klein hartje, ondertussen is dat al wel veranderd. Quality time met Arne is vooral tijd maken om te luisteren, interesse in zijn leefwereld en zo af en toe meekijken naar zijn nieuwste ontdekking op youtube. Ondertussen gaat hij regelmatig na mij naar bed, duidelijk een avondmens als zijn vader. Hij komt nu ook wel op een leeftijd dat hij eens mee kan naar een optreden of een concert en dat vindt hij best leuk. De speeltuin krijgen we niet meer verkocht aan hem en gaan winkelen ligt ook niet hoog in de schuif.

Mats, broer van maar toch totaal anders. Als grote broer een Lego Technic auto in elkaar knutselt kijkt Mats van de zijlijn mee, meer niet. Techniek is niet zijn ding, alles wat met plantjes te maken heeft, des te meer. Ben je Mats kwijt? Dan zit hij ofwel in zijn groententuintje te werken of is hij bij de boer verderop te vinden. Liefst van al zou hij een serre in de tuin hebben (zoals de zoon van Dominique Persoone) en een paar bijenkasten zodat hij zelf zijn honing kan slingeren. Hij droomt van een eigen tractor later en een biogasinstallatie. Favoriete TV kanaal? PlattelandsTV. Op Youtube heeft hij alle landbouwgerelateerde filmpjes al wel bekeken, denk ik. Mats is ook erg sociaal, praat graag mee met de grote mensen en is zorgzaam. Hij zal de meeste aandacht aan het kleine neefje schenken. Mats is ook de gevoeligste van de drie, ook al praat hij niet graag over gevoelens. Zit ik ziek thuis, dan is Mats de enige die ‘s avonds vraagt hoe de dag geweest is en of het al beter gaat.
Quality time met Mats is samen in de tuin werken, samen koken. Liefst van al met groenten uit zijn tuin. Als ik hem al eens meekrijg naar de grote bib, gaat hij met plezier daarna een warme chocomelk drinken. Of gewoon samen een boek lezen in de zetel.

Nand zal altijd onze jongste blijven. We vermoeden dat hij ook meer technische genen in zijn lijf heeft en hij is er nu al van overtuigd dat hij later naar dezelfde school als Arne zal gaan. Nand heeft graag vriendjes in de buurt en in het weekend zit hij vaak bij de buren een paar huizen verderop of zit de buurjongen hier.
Nand tekent met plezier, altijd ligt er wel ergens een onafgewerkte tekening te slingeren.
Nand is de man van de knuffels en dicht tegen je aan liggen in de zetel.
Quality time met Nand is samen knutselen of nog even liggen tetteren in bed voor hij gaat slapen.

Nu ik er zo over nadenk, veel van wat we ondernemen is in teken van de zonen. Gaan we op vakantie, dat zoeken we activiteiten die we (bijna) allemaal leuk of interessant vinden (en af en toe mee naar een museum omdat mama dat per se wil, kan ook verrijkend zijn). We spelen gezelschapsspelletjes, veel gezelschapsspelletjes. Of Filip neemt Mats op sleeptouw tijdens de dag van de landbouw. En hele dag rondrijden om een paar boerderijen te bezoeken en de zoon te plezieren, Filip doet dat. Vorige vrijdag mochten de zonen met hem mee naar de generale repetitie van de meest bekeken talentenshow in jaren.  Ook onze “leuke-dingen-doen” op zondag past in dat plaatje. Wij zijn misschien wel ouders die op werkdagen niet zoveel thuis zijn; als we thuis zijn, zijn we er wel.

En nu ik er zo over nadenk. “Quality time” klinkt zo duur, is dat niet gewoon tijd maken voor elkaar, naar elkaar luisteren, er zijn voor elkaar, samen dingen doen?

De Quality time met de kinderen hebben we gecovered, maar misschien moet de #boostyourpositivity actie er een extra thema aan toevoegen: “Quality time voor jezelf en en partner”, want daar loopt het hier nog wel een beetje mank. “Alles voor de kinderen” maakt dat je als koppel nog zelden samen weggaat. Ik kan zelfs niet meer zeggen wanneer ik en Filip nog eens met z’n tweetjes uit eten gingen …. Erg, hé?