Omdat er hier nog steeds veel voorgelezen wordt, vind ik de voorleesweek een prachtig initiatief en wil ik die even in de verf zetten:
Van 20 tot 28 november 2010 is het Voorleesweek.
De Voorleesweek is een jaarlijks terugkerende campagne die volwassenen wil aanmoedigen om vaak voor te lezen aan kleine en grote kinderen. Thuis, in de kinderopvang of op school: samen met kinderen in boeken kijken en voorlezen, stimuleert niet alleen de taalontwikkeling maar is plezier voor kinderen én volwassenen. Een moment van gezellig en intiem samenzijn.
Voorlezen is het leukste kwartiertje van de dag!
Voorlezen, dat is het leukste kwartiertje van de dag! Om dat in de verf te zetten, roept Stichting Lezen iedereen op om maandag 22 november een voorleesmoment in te lassen. Thuis of onderweg, op school, in de bib of op het werk, in het kinderdagverblijf of bij oma en opa……. iedereen leest voor!
Eentje om te onthouden:
“Mama”, zei Mats, “eigenlijk had God de maan toch niet moeten maken”.
“En waarom zeg je dat?”, vroeg mama.
” ‘s Nachts is er veel wind,” antwoordde Mats, ” en als er ‘s nachts wind is dan draaien de windmolens en die windmolen maken dan elektriciteit en met die elektriciteit kunnen dan ‘s nachts lichtjes aangedaan worden. Dan hebben we het licht van de maan toch niet nodig?”
Belofte maakt schuld en omdat ik lang geleden een reviewke beloofde, volgt die hier:
De oer-hollandse bolderkar nieuwe stijl, waar ik als een blok voor viel, we zijn er nog steeds supercontent van. Als het even kan (maw als de te bezoeken locatie het toelaat) wordt de bolderkar in de auto geladen. Naar de dierentuin, het bos, het strand … steeds met onze coocarooc breeze. Onze buggy is duidelijk naar de tweede rij verhuisd.
Het was in het begin vooral wennen aan al die nieuwsgierige hoofden die steeds naar de kar draaien. De leukste vond ik wel een kindje dat riep tegen z’n mama: ‘Kijk, mama, wat een leuke buggy-kar”.
Het lukt zelfs om onze drie gasten netjes in de kar te stapelen (grapje, ze kunnen er gewoon met z’n drietjes samen in, het is dan wel krap, maar het lukt). Of zoals vorig weekend, één of twee kindjes in de kar en dan er nog een paar grote zakken met zwemspullen bij, geen enkel probleem. En al dat gewicht, dat is misschien wat harder trekken, maar er zitten -volgens manlief- hele goeie rollementen in.
De bolderkar is vrij makkelijk in en uit elkaar te halen (alleen is er wel wat kracht nodig om de rugleuning los te maken) en alles kan zonder problemen in de kofferbak van een gewone VW Golf.
Wat ik nog een beetje mis? Een systeempje om achteraan de kar jassen te hangen. Als het te warm wordt voor een jas wordt die nu gewoon in de kar gegooid, en dat in combinatie met in- en uitklimmende kinderen, dat geeft vuile jassen (zeker als het was modderig is …). Ik overweeg om zelf iets te maken. Een soort van brede lus waar je de jassen kan tussen klemmen met een gesp (een beetje te vergelijken met de jassen die soms onder de klep van de boekentassen worden gestoken). Misschien een tip voor de ontwerpers?
En het grootste voordeel? Die kinderen zijn na een half jaar nog steeds zo enthousiast over hun bolderkar, dat ze bijna ruziën om de kar te mogen trekken.
Mission accompished … mama is muilezel af. 🙂
“Hoe gaat het ondertussen met je?”, krijg ik de laatste dagen vaak te horen. Hoog tijd om hier een klein teken van leven te geven.
Ik ben er nog niet met de gezondheid, maar ik zit op het goede spoor om terug de oude te worden. Hoewel de ‘oude’ verkeerd uitgedrukt is, want de oude ik zorgde voor de ‘zieke ik’. Een reeks mindfulnesstrainingen en paar gesprekken bij de psychotherapeute hebben me al geleerd dat ik zal moeten werken aan een ‘nieuwe ik’. Eentje die naast een toegewijde mama, liefhebbende echtgenote, een beetje regelnteef, wandelende familieagenda en nog zoveel meer vooral ook een individu is.
Een individu dat zich niet constant wegcijfert, dat dromen koestert, durft egoïstisch te zijn en aan zichzelf denkt.
Er is nog veel werk aan de winkel en het zal tijd vergen maar we gaan ervoor.
Dank je wel voor jullie massale boekentips.
Vanaf nu ga ik steevast met jullie lijstje naar de bib.
Heb ik ondertussen al achter de kiezen:
Het weekendje weg was al even geboekt en droog weer daar konden we alleen maar op hopen. We gingen naar Landal Vennebos, net boven de Belgische grens, met andere woorden: even nat als thuis. Veel droge momenten hebben we niet gehad, maar dat kon ons niet schelen (en een wandelingetje door de regen met laarsjes en een paraplu kan ook leuk zijn).
Lekker gezwommen in het subtropisch zwembad. Nand heeft z’n totale gebrek aan watervrees nog maar eens aan de dag gelegd, Mats heeft super geoefend om te zwemmen (volgens mij kan hij de volgende zwemlessenreeks echt wel naar het diepe) en Arne ontdekte de wildwaterbaan. Verder gingen we de eendjes voeren, stapten we door de regen, speelden we een spelletje of twee of drie, werkte Arne aan z’n Lego auto (gemaakt met de motor van z’n Lego trein), las mama in een boek of tijdschrift en zagen we de intrede van Sinterklaas op TV. En elk jaar opnieuw vraag ik me af hoeveel ouders ook ten volle genieten van de uitspraken van Professor Van den Uytleg. De ‘Steamboats’ vond ik er super uitzien. Top of the bill: de open haard die we ‘s avonds aanstaken. Zowel Arne en Mats zaten gefascineerd naar de vlammetjes te kijken (dat het kot wat stonk naar de rook, moesten we er maar bij nemen).
En onze mening over het bungalowpark zelf? Een goed subtropisch zwembad en een toffe binnenspeeltuin op een uurtje rijden van thuis. De huisjes waren basic maar wel in orde (als je niet te erg lette op de stofdraden aan het plafond ;-( ). Als je voor een beter huisje gaat dan zijn er andere opties (verder weg).
Grootste nadeel, als je buiten komt hoor je – als je er even op let – constant het monotone gezoem van de autosnelweg die zo goed als pal naast het park ligt. Toen we huiswaarts reden, hebben we er nog op gelet. Het zwembad lag misschien op nog geen 100 meter van de snelweg vandaan. Als je op weekend gaat, ga je toch ook voor de rust. We horen thuis tijdens de week al genoeg auto’s voorbij razen, dan heb ik daar tijdens een weekendje weg totaal geen behoefte aan. Als ik opnieuw moet kiezen, ga ik toch liever naar Landal Lommerbergen.
En thuiskomen in een afgesloten straat, met een zee in de achtertuin en nog veel meer water een straat verderop … ‘t is ook weer eens iets anders (en hopelijk zijn we er weer voor 12 jaar van af , in ’98 was het hier ook nogal nattekes).
Ons bezoekje aan het Design Museum gaf me ook inspiratie voor een nieuw hebbeding. Er was een kleine tentoonstelling over theepotten, en aangezien ik me de laatste tijd volgiet met kamillethee (dat zou kalmerend werken) moest ik die theepotten toch even gezien hebben. Eentje sprong eruit: de Teabag Teapot van Forlife. Een schattig theepotje met een speciaal gleufje om het koordje van het theezakje vast te maken. Als je theezakje lang genoeg geweekt heeft, trek je gewoon aan het koordje en het theezakje komt in de theepot op een klein plateautje te liggen. Ik zag het potje in aandoenlijk oranje, maar ook de andere kleurtjes zijn leuk. Bij Amazon te koop voor net geen 20 dollar.
beeldmateriaal: Forlife
Even melden dat de site van Connections (waarvoor ik jullie stemmen ronselde) brons haalde in de categorie “Most user-friendly corporate or commercial website” van de Usability Awards. Joepie!
Omdat ik vandaag alleen thuis was met drie kinderen en omdat om 18u mijn kaarsje echt al uit was, ging ik voor gemakzucht. De jongste vroeg in bed en filmavond -zo met chips en zo- voor de andere twee (en dat wordt altijd goed onthaald).
We zagen De wonderwinkel van Mr Magorium, een film met Dustin Hoffman (vooral omdat die bij Telenet welgeteld 0 euro kostte -voor niks dus-). De Hollandse dubbing was rotslecht (misschien daarom ook gratis) en dat terwijl ik denk dat de dubbing in de trailer op deze site toch wat beter is, maar Arne en Mats gingen toch wel op in het verhaal. Zelf vond ik het wel leuk om bekende speelgoedjes (zoals deze knikkerbaan of een speeldoos van Haba) in het decor te ontdekken of menen te herkennen. En de magie zorgde ook bij mij voor verwondering af en toe. Een film over afscheid nemen en zelfvertrouwen. Geen hoogvlieger, maar wel leuk om eens te zien.
Moraal van het verhaal: Als je gelooft in jezelf, dan kan je bereiken wat je wil! En da’s toch een mooie boodschap om mee te geven aan twee jonge gasten van 6 en 9, die soms met grote ogen zaten te kijken.
