blog.vierenveertig.be

Vanaf morgen ga ik met mijn benen bloot, of in ieder geval mijn onderbenen toch. Voor mini-rokjes moet je op een ander zijn.
Een hele maand gerokt of gekleed, met uitzondering van mijn loopbroek: een hele uitdaging. Hoewel, ik draag al geregeld rokjes maar ik houd van mijn gemak (vooral ‘s morgens) en dan wordt er nogal makkelijk een broek of jeans aangeschoten.

Misschien dat ik hier de komende weken nog één en ander ga schrijven over mijn ‘blote benen’ maand.

En aan wie hebben we dit te danken? Nike heeft in haar eentje het “Blote benen” project uitgewerkt omdat ze zelf -altijd gebroekt- de uitdaging wil aangaan om een hele maand uitsluitend rokjes te dragen. En ik, ik doe gewoon mee. Jij ook?

Wil je meer weten over de ‘Blote benen’? Allen daarheen en word meteen ook lid van de Blote Benen Facebook groep!

Mijn iPhone is gehavend. Zijn scherm is niet meer wat het geweest is, vieze strepen maken me duidelijk dat hij zwaargewond is en dringend verzorging nodig heeft.
Een dom ongelukje (zoals gewoonlijk, niet?) … Mats wilde een foto nemen van zijn Playmobil tafereel en zomaar ineens glipte mijn telefoon uit zijn handen. Te laat, en deze keer hadden we geen geluk … kapot.

Het heeft niet veel gescheeld of ik was serieus uit mijn krammen geschoten, in de plaats daarvan heb ik stillekes een paar traantjes geplengd en even met mijn gehavend maatje naar de eega gebeld. Het werd me even teveel, al zal vorige nacht met drie slechte slapers daar ook wel voor iets tussen zitten. Bellen lukt dus nog wel, zelfs helemaal tot in Londen.

Tja, en nu ben ik dus even boos, boos op mezelf, boos op mijn telefoon, boos op die iPhone cover die niet kidproof genoeg bleek, boos op alles en iedereen. Als ik de komende dagen nogal kortaf ben … u weet waarom.

Duizend keren heb ik al gezegd dat ze voorzichtig moeten zijn, opletten als ze mijn iPhone in hun handen nemen, als ze een spelletje op de iPad willen spelen, maar ook als ze waaghalzerij uithalen of gewoon de trap oplopen. “Wees voorzichtig”, “let op”, “kijk uit”, … duizend keren, en nog heeft het niet geholpen. Had ik dan voor duizend en één moeten gaan? Hadden we misschien strenger moeten zijn, geen spelletjes op de iPhone, de iPad alleen voor mama? Pfff, het is zo moeilijk.
Een paar weken geleden sukkelde een tweehands iPod in de wasmachine nadat de oudste zoon die achteloos in zijn broekzak stopte en ondertussen staat er hier ook nog een microgolf kapot te wezen (ik durf te wedden dat die bij AEG op een maandagmorgen gemaakt geweest is. Kweddelen dat we daar al mee gehad hebben. Om de zoveel tijd is daar iets anders aan kapot). Het geld groeit echt niet op mijn rug.

Hoe doe je dat, je kinderen voorzichtig maken? Dat ze zorg dragen voor hun speelgoed, hun spullen en die van anderen (want dat lijkt niet altijd even goed te lukken)?  Maar ook dat ze voorzichtig zijn op de fiets, op straat?
Ik weet het even niet …

Iemand een pedagogische tip of een winnende lotje van de Lotto op overschot?

Of ik interesse had in die sportmannetjes van Playmobil waarvoor je nu kan sparen bij Delhaize? Natuurlijk! Een spaaractie bij Delhaize waar voor één keer de noest gespaarde en complete collectie na twee weken niet in een duister hoekje van de kast belandt, dat is niet slecht.

Er wordt hier al wel even met Playmobil gespeeld. Heelder boerendorpen kunnen we hier bouwen met redelijk wat rijdend materieel daarnaast en een gans leger van werkmannen, bouwvakkers en boeren. En nu komt daar nog een bende sportievelingen bij, er gaat serieus gewerkt en gesport kunnen worden (zou ik de kinders nu ook kunnen aansporen tot meer sport?).
Het zwemmerke wil ik liefst voor mezelf houden (jammer, dat er geen lopertje bij zit), de rest is voor het gebroed. Datzelfde gebroed waarmee we gisteren een ganse dag op Mechelen Speeldag vertoefden (een aanrader trouwens). De zonen maakten onder andere een “Playmobil” broche bij de stand van het Speelgoedmuseum. Gisterenavond was de oudste zoon in alle staten toen bleek dat zijn bouwvakkertje de broche ongemerkt verlaten had. Ik vrees dat één van de mannekes voor een nieuwe broche zal dienen.

Maar terug naar die Playmobil sporters. Het is bijna Olympische spelen en daarom kan je nu dankzij Delhaize en Unilever Playmobil sporters verzamelen. Heb je alle 6 sporters verzameld, dan maak je met een originele sporting Playmobil foto kans op een VIP-tripje naar Londen voor 2 personen. Wie wil dat nu niet?

//Lichte klaagmodus//

Flauw zijn, het is een karaktertrek net zoals stoer, dapper, mondig, … Ik herinner me verhalen van de schoonfamilie waar manlief in zijn kinderjaren als ‘flauw’ wordt afgeschilderd. De oudste zoon heeft wel één en ander van zijn vader geërfd, ook de juist beschreven eigenschap. Met de echtgenoot is het allemaal goed gekomen. Ik heb er dus het volste vertrouwen in dat het met de zoon uiteindelijk ook wel goed komt.

Op dit moment zit zoonlief op bosklassen. Maandagmorgen was het met een beteuterd gezicht dat hij me een laatste knuffel gaf voor ik me richting werk begaf. Het thuisfront kon niet meer dan kamperen voor de brievenbus en regelmatig de bosklassen website eens bekijken in de hoop een paar foto’s te vinden van zoonlief als teken van leven. De brievenbus bleef leeg (een beetje te verwachten, Arne schrijft niet graag) en her en der vond ik toch een foto waar de zoon op te zien is.

Op één van de foto’s van het waterparcours zie ik in de verte een gestalte aan de rand van het water zitten. De enige nog met z’n kleren aan. 99% zekerheid dat dat de zoon is. Vanmorgen zag ik nog paar foto’s, van de fun adventure. Moet ik zeggen welk kind ik aan de kant zag zitten zonder klimpakje? Je kan het al wel raden …

Misschien trek ik de verkeerde conclusies, morgenavond zal ik wel weten hoe de vork nu juist aan de steel zit. Maar toch …

Onze zoon is wie hij is, en toch pikt het een beetje. Zelf hebben we ons er -min of meer- bij neergelegd dat hij bepaalde dingen echt niet durft en makkelijker weent. Maar voor veel dingen proberen we hem aan te moedigen om zijn grenzen te verleggen. Op vakantie vorige zomer durfde Arne wel met een klimpakje het touwenparcours op, al is daar waarschijnlijk wel wat “motivational talk” van de papa aan te pas gekomen. En nu ik er over nadenk, op eigen terrein lijkt hij ook niet snel schrik te hebben.
Ik krijg hem echt niet overtuigd van een kamp met de jeugdbeweging of mutualiteit. Jammer, ik ging als kind met de jeugdbeweging op kamp en één keer met de CM. Het maakte me toch een beetje zelfstandiger, hoe verlegen ik ook was. Ervaringen die ik rijker ben. Ik gun het onze zonen ook, alleen moeten ze er zelf voor te vinden zijn. Misschien op een dag?

En morgenavond, dan slaap Arne terug in zijn eigen bed en kan ik zijn verhaal toetsen aan het verhaal dat zich ondertussen ‘levensecht’ vormde in mijn achterhoofd. Curieus waar de overeenkomsten en de verschillen gaan zitten.

// Einde klaagmodus //