blog.vierenveertig.be

Die “leuke-dingen-doen-op-zondag” blijft scoren. Eind augustus zat ik met een waardebon van Travelbird ter waarde van 20 euro in mijn handen (als extraatje van een vriendin gekregen voor mijn verjaardag) die 31 augustus verviel. Bleek dat je daar ook tickets voor Bobbejaanland kon bestellen aan 20 euro per persoon. Een impulsaankoop* volgde en even later hingen die tickets aan het magneetbord te hangen. Onze geweldige “family planner“, gaf me weinig hoop op een vrije zondag in september of oktober, maar op de eerste lege zondag in oktober schreef ik alvast in ‘t groot “Bobbejaanland”, in de hoop te voorkomen dat de huisgenoten die dag als iets anders planden (tot op heden is het alleen ik die die familie planner aanvult. Mijn opvallende en onopvallende hints aan het adres van manlief hebben nog niet zoveel opgebracht).

Toen Mats de kalender in de gaten kreeg, was hij niet echt opgetogen. Het mag gezegd, Mats is niet zo’n fan van rollercoasters. Manlief had ook niet al te veel goesting want zo krijgt hij zijn klusjes nooit rond. Pas zaterdagavond bij de pizza kwam het verdict: “Dan gaan we gewoon allemaal”, besliste de echtgenoot.

Wat we leerden van dat dagje Bobbejaanland?

Bobbejaanland op een zondag in oktober (met een mistige start) is vooral:

• amper volk dus geen wachttijden, echt GEEN (je vraagt je af waarom een mens nog tijdens de zomer naar een pretpark wil gaan)
• tijd hebben om alle attracties minstens twee keer te doen (of drie of vier of …) en af en toe gewoon kunnen blijven zitten voor een extra ritje omdat er echt niemand staat te wachten.
• zelfs tijd hebben om een babbeltje te slaan met het vriendelijke personeel (omdat ze ook niet zo extreem veel werk hebben)
• koude handen, maar het oktoberzonnetje maakte heel veel goed
• hier en daar een natte broekspijp maar ook dat viel al bij al goed mee
• kunnen genieten van een simpele glijbaan
• al een beetje ondergedompeld worden in de Halloween sfeer (in opbouw)
• voor ons grenzen verleggen:
  • Bob express: check
  • Oki doki: check
  • Speedy bob: check
  • Indiana River: check
  • Wildwaterbaan: check
• vergeleken met de Efteling, misschien toch iets meer rollercoasters op onze maat. Eerlijk is eerlijk
• quality time met ons vijfjes (met stip op nummer één!)
• genieten van ons gezinnetjes en merken dat de twee oudsten ook af en toe wel overeen kunnen komen ;-).

Het bewijs van een geslaagde dag? Mats die bij het slapengaan zegt dat het een plezante dag was, leuker dan hij verwacht had. Misschien zijn die impulsaankopen zo slecht nog niet?

* Wie een abonnement van de Zoo en Plankendael heeft, ziet beter af van impulsaankopen, die kunnen gewoon altijd aan halve prijs binnen (merkte ik gisteren toen ik ons volgende uitstapje wilde plannen).

Work – life balance, ‘t is geen makkelijke. Helemaal niet, en alle ballen in de lucht houden is een serieus huzarenstuk. Een hele poos geleden zat ik met een vriendin aan tafel en ging het over carrière maken. Ik zie mezelf helemaal niet al een carrièrevrouw. Zij zag het echter anders. De vragen die ze me stelde, deden me toch nadenken.

Ben jij na de werkuren nog met het werk bezig? Eerlijk gezegd, regelmatig. Soms is het om gewoon een beetje bij te blijven met mijn vakgebied, soms omdat er weer een nieuwe planning klaar moet voor de teams en heel vaak omdat al die werkbeslommeringen blijven malen in mijn achterhoofd. Privé en werk gescheiden houden? Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik droom er soms over, en dat zegt genoeg.

Blijft er nog wat tijd over naast dat werken? Goh, als je ‘s morgen voor 7:20u de deur dichttrekt (én steevast verweten worden: “Moet je nu weeral zo vroeg vertrekken?”) om dan ‘s avond ten vroegste pas om 18:30u terug te zijn, dan blijft er niet zoveel tijd over. Zeker niet als er daar ‘s avonds nog een paar jongens de nodig huiswerk-aandacht nodig hebben en ik al één avond op de week geheel uit eigenlijk beweging “Woord” volg aan de academie. Ik werk wel part-time, voor zoverre een 4/5e werkritme tegenwoordig nog als part-time beschouwd wordt. Die extra dag gaat op aan huishouden, strijk, kinderen en vooral veel rondgerij. Ik vraag me altijd af wanneer die full-time werkende moeder al die doktersafspraken en kappersbezoeken plant.
Drie uur onderweg per dag, alles bij elkaar opgeteld maakt dat ik een flinke full-time van huis ben. Dat manlief meestal nog veel later dan mij thuis is, maakt het er niet makkelijker op. Grootste verschil? Als ik weeral tot 18u in een meeting heb gezeten voel ik me schuldig dat ik pas om 19:20u thuis ben en dat ik niet met hen -zoals beloofd- naar onze nieuwe bibbus kon gaan in ‘t dorp. Manlief, die kent geen schuldgevoel.

Overuren? Die zijn er, en in mijn sector zijn die niet vergoed. Maar als je je als ondertekende verantwoordelijk voelt voor het project en de daaraan verbonden deadlines dan doe je wel eens een efforke, of twee, of drie … zeker als je daar ook een stel developers zitten hebt die even goed hun best doen om iets af te krijgen. Af en toe neem je je voor dat het gedaan moet zijn met die overuren … tot de volgende deadline eraan komt natuurlijk.

Compensatiegedrag? Meer dan genoeg, hoewel ik me ook vaak gewoon een slechte moeder voel. Zo eentje die om ‘t minste uit haar krammen schiet. Zo eentje die keer op keer belooft dat ik wel aan die spreekbeurt over “Biodiesel en Bio-ethanol” help werken (en ja, hij heeft dat onderwerp zelf gekozen … hij weet er hoogstwaarschijnlijk meer over dan ik). Keer op keer, even vaak moet zeggen dat het niet meer lukt wegens te laat thuis of te druk of te moe, of … Mag ik zeggen dat ik blij ben dat ik dan op z’n minst op mijn vrije dag en tijdens het weekend wel tijd heb voor de kinderen (ik zie sommige lezers al met hun ogen draaien, I know). Tijdens het weekend kan ik ze naar de tekenschool rijden, de zwemles of het reddend zwemmen. De buitenschoolse activiteiten op schooldagen zijn beperkt tot logo voor de twee dyslecten onder ons. Meer kan er echt niet bij en ik wil de grootouders er niet nog eens extra mee belasten.
We gaan wel vaak weg de laatste paar jaar, altijd heel betaalbare autovakanties in vakantiehuisjes waar we zelf koken (Filip kookt graag). Ik heb die momenten echt nodig, momenten om tot rust te komen (en de echtgenoot te verplichten ook vakantie te nemen, ik ben eerlijk). Een poos geleden kwam een collega met de term “minimum viable mom” af (afgeleid van het minium viable product), ik denk dat dat mijn baseline wordt.

Ambitie? Goh, tot op een bepaald niveau misschien. Een managementfunctie heb ik nooit geambieerd. Dat zijn de mensen met de mooie woorden, maar als het op werken aankomt… ;-). Hoewel mijn werkagenda meer en meer op een managementagenda begint te lijken (gelukkig ben ik wel begonnen met vergaderen als werk te beschouwen). Belangrijkste is dat ik weet waarmee ik bezig ben (of dat hoop ik toch), dat ik gewaardeerd word, dat ik weet waarover ik spreek en dat die 17 jaar in het internetwereldje me wel wat geleerd hebben. Waar ik binnen 10 jaar wil staan? Geen idee, we zullen wel zien waar de toekomst ons brengt.

Af en toe valt er eens een bal uit de lucht, de ene keer met wat meer schade dan de andere keer. Het heeft me geleerd dat af en toe wat gas terugnemen of aan de alarmbel trekken niet slecht is. Het heeft me ook verplicht keuzes te maken en af en toe “nee” te zeggen (hoe moeilijk ook). Zo ben ik vorig jaar gestopt met fruit schillen op school. Het heeft me ook verplicht poetshulp in huis te halen. Op vrijdagavond om 20u nog aan de schoonmaak beginnen, ik heb het nog een poos geprobeerd. Nu ben ik gewoon blij als ik de strijk bijgewerkt krijg.
En als ik achter sta met mijn Goodreads reading challenge, dan weet ik dat ik in de gevarenzone terecht kom want dan maak ik te weinig tijd voor ontspanning en rust. Momenteel staat de wijzer in de oranje zone, naar mijn gevoel.

Bloggen blijft voor mij nog altijd pure ontspanning, een uitlaatklep, zeker geen bron van inkomsten. Als ik soms eens iets mag testen met de kinderen, of we worden uitgenodigd voor een event, dan ga ik er alleen op in als het ons ligt. Niks moet, alles mag en we doen alleen wat we leuk vinden (zoals de #boostyourpositivity actie). Soms ik heb ik het moeilijk met de commercialisatie van het hele bloggebeuren maar daar gaat deze post niet over (als je echt wil weten waar ik de kleren van de zonen kocht, moet je het gewoon maar vragen).

Trouwens, een carrièrevrouw die blogt? Dat bestaat niet. Het bewijs dat ik geen carrièrevrouw ben, toch?

Verjaardagsfeestjes … er zijn er hier al heel wat gepasseerd. Tot vorige week zijn die feestjes bijna altijd thuis door gegaan (op een paar bioscoopbezoekjes na, nu ik erover nadenk), het ene feestje succesvoller dan het andere. Ervaring leert me: Hoe ouder de kinderen, hoe moeilijk een feestje thuis. Interesses gaan met de jaren verder uit elkaar liggen (en als je een zoon hebt met heel uitgesproken interesses …). En zo kwam het ergens midden augustus tijdens een gesprek ter sprake dat ik voor Mats zijn laatste feestje iets wilde zoeken waar hij echt van zou genieten.  Het was natuurlijk handig dat de gesprekspartner een dochter heeft bij Mats in de klas die welgeteld 2 dagen jonger is als Mats.

Er werden ideetjes op tafel gegooid en de mama van de schoolmakker van Mats, die toevallig een week ouder is dan Mats, vervoegde de plannenmakerij. Center Parcs? Tof maar toch wel moeilijk om die bende in de gaten te houden. Ergens een nachtje op logement, nèh. Karten? Kan je ze daar een namiddag mee zoet houden?
Toen ik bij Mats ten rade ging, stelde hij na even denken voor om te gaan klimmen. Mats is geen held in het prekpark. Als het op balanceren in de hoogte aankomt, is hij er wel graag bij. Mats heeft ondertussen ook al wel wat klimparken aangedaan (en deze staat nog op het verlanglijstje). De andere twee bijna-jarigen en mama’s waren wel te vinden voor het idee. Niet veel later lag de naam Aventure Parc op tafel en tegen de avond was er een datum geprikt. Vrouwen die van aanpakken weten.

Vorige zaterdag reden we met 3 auto’s vol (bijna) 11-jarigen richting Wavre. We waren er iets voor 10, juist op tijd om als eersten het Park binnen te lopen en even later als eersten een overall aangemeten te krijgen. Die overall was echt wel nodig om de kleren iets of wat proper te houden.

Na de nodige instructies en beveiliging mochten de kinderen en één papa (de onze natuurlijk) eraan beginnen. Niet iedereen had even veel vertrouwen in die kabels die tussen de bomen gespannen waren en vrij snel besliste ik om met twee meisjes een paar levels lager te starten om wat meer vertrouwen te krijgen. De schrik was in hun ogen te lezen, er was bij momenten serieus veel peptalk nodig om ze vooruit te krijgen. Wat me vooral zal bijblijven is hoe die meisjes erin geslaagd zijn hun grenzen te verleggen. Serieus verlegd!

De rest van de bende zag ik pas wat later terug en ook daar bleken er heel wat grenzen verlegd.

Het voordeel van Aventure Parc is ook wel dat je je eigen eten kan/mag meepakken (het is wel een eindje stappen met de curverbox, wees gewaarschuwd). Enzo aten we hotdog (en ze hadden honger). Aventure Parc zorgde voor de taart én vuurwerk. Om de voormiddag af te sluiten mochten alle waaghalzen nog twee forrest jumps doen en zich uitleven in het Fun Kids parcours. Een half uur later dan gepland reden we huiswaarts. In het Parc was het tegen dan best druk (het is aangeraden om tegen openingstijd te gaan als je zelf wil gaan klimmen, mijn gedacht.)

Zes jaar samen in de klas, dat schept duidelijk een band. Ik had er nooit echt bij stilgestaan. Iedere kind is verschillend en ieder apprecieert de ander zoals hij/zij is, met of zonder hoogtevrees, met of zonder angsten, … Chapeau! Het was ook een eer om deze bende, onderweg richting jong-volwassenheid, wat beter te leren kennen.
En Mats? Die zei dat het goed was!

Trouwens, Mats beleeft een heuse verjaardagsmaand want zondag haalde hij zijn hartje hier op. Een ganse dag op trot van boerderij naar boerderij.

Het was gisteren een “leuke-dingen-doen-op-zondag” dag. De dag ging eerst richting Brussel waar we verwacht werden voor de productlancering van de Playmobil Super4 collectie. De zonen wisten direct waarover het ging, de moeder had wat meer tijd nodig. Voor wie ook nog niet mee is: Super 4 is een TV serie waarin de Playmobil figuren Ruby, Alex, Twinkle en Gene de hoofdrol spelen.

Wij kregen de kans om twee afleveringen op groot scherm te bekijken en de zonen konden met de Super4 speelsets spelen. Nand ziet de skyjet wil zitten voor onder de Kerstboom. Mats zijn oog viel direct op de imker en bijenkast (die pas in december uitkomt en eigenlijk bij het Country thema hoort). En ik … ik dacht dat het echt wel de juiste beslissing is om in juli 2016 nog een bezoekje aan het Playmobil Funpark in Zirndorf te plannen nadat Nand het zo lief vroeg een paar weken geleden.

Omdat we dan toch in de buurt waren en ik vorige zomer ijverig puntjes van Alpro spaarde, gingen we zwemmen in Océade (volgens mij was ik daar echt nog nooit geweest). Niet goedkoop (bijna 20 euro per persoon) maar dankzij die 1+1 gratis spaaractie konden we de kosten wat drukken.

Onze eerste indruk was goed. Propere kleedkamers (zowel bij aankomst als vertrek was er iemand aan het poetsen. Een internationaal publiek, vriendelijke maar correcte medewerkers.
We hebben ons goed geamuseerd, en dat is het belangrijkst. Golfslagbad en glijbanen allerhande. De glijbanen met de banden waren onze favoriet.

Tips voor wie zelf van plan is om Océade te bezoeken?

• Kijk bij het binnengaan naar het tijdstip op je kaartje. Je mag max. 4 uur in het zwembad blijven. In het zwembad is het even zoeken, maar er hangen toch 2 klokken omhoog.
• Zorg dat je aan de fotograaf ontsnapt bij het binnengaan.
• Ga op momenten dat het rustig is. Toen we er toekwamen rond 13:30u was het erg rustig bij de glijbanen. Even later was dat we anders (maar het ging wel nog vlotjes).
• Wil je zoals ik de waaghals uithangen en de Orkaan proberen, zorg er dan voor dat je je haar niet met een klem opsteekt. Laat ons zeggen dat ik die glijbaan lichtjes onderschat had. Tegen de tijd dat ik beneden was had ik een zere kop. Toen manlief bij het omkleden achteraf wat beter keek, werd duidelijk dat de sluiting van die haarklem gewoon een wonde gemaakt had op mijn achterhoofd. Zwaartekracht en zo …
• Veel glijbanen doen is ook veel trappen nemen, een goeie training.

En zo vloog onze zondag voorbij. Die “leuke-dingen-doen-op-zondag” dag blijft een topper!

Als kers op de taart, zag ik deze auto op de parking. De max toch?

Zondagavond, 21u. De jongste zoon lag om 20:20 in bed, nummer twee een half uur later. Nummer drie hangt nog even achter zijn computer. In de hal staan twee boekentassen en een rugzak klaar voor weer een nieuwe schoolweek en in de keuken heeft manlief juist een pot soep opgezet met verse tomaten uit de serre van vava. De strijk is bijgewerkt, de living opgeruimd en de stapeltjes kleren liggen klaar voor morgenvroeg.

We hebben nog maar een halve week school (en terug aan het werk) achter de rug en het lijkt alsof we in no time in de aloude schoolroutine gerold zijn.

Een paar maand geleden kocht in een opwelling deze “Super organized family planner”. Ik vermoed dat de woorden “super organised” de doorslag gaven voor deze implusaankoop. Pas vorige week kwam ik deze planner terug tegen in de kast en ik besloot direct om ervoor te gaan. Gisteren vulde ik netjes alle vakjes met de bezigheden die het reilen en zeilen van ons gezinnetje bepalen. Eerlijk is eerlijk, het meeste staat wel in de agenda van mijn smartphone maar alles netjes op papier zien staan, maakt het des te overzichtelijker en niet alleen voor mij. De zonen weten meteen wanneer papa of mama ‘s avonds nog weg moeten. Papa en mama zien iets makkelijker waar er conflicten in elkaars agenda’s voorkomen.

Ik geeft toe, de family planner neemt best wat plaats in aan het magneetbord, maar voor een georganiseerd en smooth gezinsleven moet je iets over hebben.

Dan is er nog het weekmenu dat ik na een halve start ergens in het begin van het jaar een nieuwe kans wil geven om te voorkomen dat de “wat eten we vandaag”-vraag voor de nodige frustraties en spanningen begint te zorgen. Het was even zoeken naar inspiratie maar dankzij het www en een paar kookboeken van Colruyt in de kast staat er toch al 4 weekmenu’s in de steigers.

Mijn laatste stukje routine? Op tijd in bed en daar ga ik me vandaag aan houden.  Slaapwel!