<Start klaagmodus>
Kinderen, het vergt wat van een mens en mijns inziens nog het meest van een moeder.
Eerst waren er de weken van misselijkheid, van ontbijten en even later het ontbijt gewoon terug uit kotsen. Daarop drachtige maanden, van eindeloos gestamp en gehik in de buik, van striemen, dikke enkels en amper schoenen aan krijgen. En dan ‘de worp’ (waarbij nummer drie hier besliste het even anders te doen door met zijn poep eerst te komen).
Wie denkt dat daarmee het ergste voorbij is, die heeft het bij het verkeerde eind. Borstvoeding, fijn … maar dat je in return de rest van je leven met een stel hangborsten verder moet, dat had niemand verteld.
En dat chronische slaapgebrek … dodelijk is dat. Het duurde bijna een jaar eer zoon nummer 1 doorsliep. Het is dus niet voor niets dat zoon nummer 2 op zich liet wachten. We moesten bijslapen in plaats van kinderen maken. En zoon nummer 2, die deed er ook even over om door te slapen. Zoon nummer 3, een nu of nooit kindje, sliep pas door toen hij zo’n 15 maand was. Sliep, want sinds de jongste zoon naar school gaat is zijn slaapritme verstoord. Schoolgaan is vermoeiend, en dus wordt er soms na school nog in slaap gevallen op de zetel. Slapengaan ‘s avonds is dan niet zo evident (zoals vandaag … zoonlief is ondertussen al 4 keer uit bed gekomen en heeft nu de geest gegeven op de zetel). Maar het ergst is dat zoonlief er een vaste gewoonte van gemaakt heeft om midden in de nacht uit bed te komen en zich in het ouderlijke bed te nestelen.
Moederlief is een lichte slaper, wordt al wakker op het moment dat de slaapkamerdeur van zoonlief open gaat. Ze is dan vaak zo moe dat ze in een automatisme rechtop gaat zitten in bed om de zoon een plekje te geven. Hij nestelt zich dan aan de kant van mama waardoor die het moet stellen met een 40-tal cm bed en een restje donsdeken. Dat die zoon dan ook de helft van de tijd het deken van zich af stampt daar zwijgen we dan nog over. En die moeder, die slaapt onvast in een soort van waakstand, wordt regelmatig wakker (en begint zich al boos te maken want zij heeft geen zin om de werkdag weeral doodmoe te starten. “Mentale” arbeid, daar ben je best uitgerust voor, toch op z’n minst ‘s morgens.).
Uiteindelijk beslist de moeder van bed te verhuizen, in de hoop nog wat slaap in te halen. En als de jongste zoon dan om 5:30u merkt dat mama er niet meer ligt en op zoek gaat naar mama (in zijn kamer) … dan is de maat vol en vooral, de moeder weer wakker.
En de vader … die sliep rustig door. Ik wou dat ik kon slapen als een man.
Slaapdeprivatie … geen idee wat dat juist met een mens doet, maar gezond kan dat niet echt zijn. Inslapen is geen probleem, maar het lijkt of ik geen ‘verkwikkende’ nachtrust heb. Ik word van het minste wakker en raak daarna slecht terug in slaap (of slaap maar heel licht).
We hebben al vanalles geprobeerd: de slaapzak van de zoon terug uit de kast gehaald, zelf nog eens goed gaan lopen in de hoop met die lichamelijk vermoeidheid ook beter te slapen. Voorlopig nog steeds een zoon die uit bed komt, en een mama die ‘s morgens (tegenwoordig met een ochtendhumeur van comme ça) het gevoel heeft dat ze diezelfde nacht zwaar op de boemel ging.
De persoon die me de gouden tip bezorgt (en mij een uitgeslapen gevoel kan geven ‘s morgen) verdient een medaille of meer. Ik raak ten einde raad.
Had ik trouwens ook al gezegd dat dat jongste ventje, niet alleen het allerliefste ventje is maar ook een verschikkelijk moederskindje? Een papje maken ‘s morgen (ja, die jongen drinkt ‘s morgens nog een fles) dat moet door mama gebeuren, net zoals kleren aantrekken, in bad steken, … We geven natuurlijk niet altijd toe, maar makkelijk is het niet. Vorig weekend nog kon in vanuit bed een krijsend kind horen die weigerde ook maar iets van zijn vader aan te nemen (het krijsen heeft toch wel een dikke 5 minuten geduurd, al leek dat in mijn beleving een kwartier. De papa volhardde en de moeder die trok het donsdeken wat hoger. Volgende week mag papa voor 5 dagen naar de States op bedrijfsbezoek … het moederkind-gehalte gaat danig stijgen in (en ook na) die periode. Ik kijk er al naar uit. NOT!
Het is vleiend, een kind dat zo aanhankelijk is, dat zo kan genieten van zijn duimpje op mijn schoot maar af en toe is genoeg genoeg. Jammer dat de jongste zoon nog niet kan lezen, anders kon ik hem die relaas bezorgen. Misschien zou dat helpen.
<Eind klaagmodus>
Geluk in drievoud: hier, hier en hier en dat slechts op een paar weken tijd (hopelijk blijft het in de liefde ook meezitten). Veel thee, zelfgebakken koekjes (niet door mij, maar door het bezoek) en vooral een lange fijne vrijdagavondbabbel.
