Eén januari is traditioneel de dag van nieuwjaarsbrieven her en der, hier ook. Ik ben zo’n ouder die zelfs 4 brieven per kind bestelt op school: voor de meter en de peter, maar ook een brief voor de grootouders. Vava en moeke geven elk van hun kleinkinderen een nieuwjaar (en vangen ze heel vaak op na school), dus vind ik dat ze ook recht hebben op een brief (ook al bezorg ik de kinderen daarmee extra schrijfwerk op school).
Maar diezelfde nieuwjaarsbrieven zijn voor mij ook confronterend, vooral die van Arne. Dit jaar had de juf niet de moeite gedaan om alle spellingsfouten met type-ex te laten verdwijnen. Het waren er dan ook heel veel, dysorthografie weet je nog. Ik heb moeite gehad de verleiding te weerstaan om zelf te beginnen verbeteren, maar het is me gelukt. Arne is wie hij is, met zijn kleine en grote gebreken. Ze (en we) zullen hem moeten nemen als hij is. En dus stond Arne daar dit jaar met een brief die niet altijd even makkelijk te lezen was, vol met schrijffoutjes.
Hij maakt duidelijk geen problemen van zijn dysorthografie, de mama zou dat ook eens moeten doen. Vorig weekend zette ik alvast weer een stap in de juiste richting … en hopelijk heb ik volgend jaar er helemaal geen probleem mee als zijn brief wordt afgesloten met “1 januwaari 2013”.
6 zegjes gedaan op Confrontatie