Al maanden stond het op de kalender. 14 April: Van Katoen. Ik vermoed dat ik er bij de eersten bij was om me in te schrijven voor de workshop Stempels maken. Ik was in het verleden al gekomen tot het aankopen van een paar gommen bij de Hema maar was snel daarna vastgelopen (lees stilgevallen) op de gutsen die ik niet had. Het ideale moment om een kleine droom in vervulling te laten gaan: leren stempels maken.
Dat ik een paar (en misschien nog meer) fijne blogsters hoopte te ontmoeten en een paar kei-schone jongenshemdjes wilde scoren, was natuurlijk een extra motivatie om me in te schrijven.
En zaterdag was het dus zover, na de zaterdaagse bezigheden (in dit geval een begrafenis – gelukkige geen wekelijkse kost – en de zwemles van de zonen) vertrokken we dik 15u richting Gent. Ik moest om 17:15u klaar staan voor de workshop.
Rond 16:30u waren we ter plekke en gezien de -voor mij toch- strakke planning, werd er eerst tot bij het Van Katoen winkeltje gelopen in de hoop dat er toch nog een beetje moois voor ons was blijven hangen. Ik vond twee hemdjes (ik vermoed dat maatje 140 de grootste was, de oudste zoon viel dus een beetje uit de boot) en een paar knappe kaartjes. Net geen 17u huppelden de zonen met vader richting verhalenhoek en liep ik nog snel naar beneden om mijn hongerige maag te vullen met een echt wel heerlijk stuksken citroentaart. Ik weet wat ik ga doen als ik nog eens in Gent komt.
En dan de workshop, keitof! Oefening baart kunst, en ik zal nog veel moeten oefenen. Maar mijn allereerste stempel (een tekstballonnetje eigen creatuur) maakte me toch wel blij. De jongste zoon kwam nog even meeluisteren en kreeg ook veel goesting in stempels (of waren het eerder de gestempelde koekjes). Dank je wel, Tonbouton en Twee Meisjes! Ook bedankt voor de tof gelay-oute handleiding.
Weet je wie met de prachtige stempel ging lopen die de dames verlootten onder de deelnemers? Bibi! Ik sprong gewoon een gat in de lucht! Joehoe!
Er zaten ook nog een paar andere (voor mij onbekende) blogsters aan tafel: Koekje haakje maakje, Klaartje Nel en Prinses Prot.
Foto’s vinden jullie hier. Wie goed zoekt, ziet me zelfs op deze foto staan.
Dat ik al workshoppend plots volgende mededeling hoorde schallen door de speakers baarde me toch een beetje zorgen: “Nand zoekt zijn mama, Nand zoekt zijn mama, Nand is beneden aan het onthaal.” Terwijl manlief aan de klap was met Nike, was de jongste blijkbaar lichtjes van koers afgeweken. Hij wilde gewoon terug naar mama en zelf ook stempels leren maken. Hij vertelde dus aan de bewaker dat hij op zoek was naar zijn mama. Dat zijn papa een eindje verderop stond … dat zei hij er niet bij. Geen stempelles voor Nand, wel een papa die hem terug kwam oppikken.
Na de workshop nog even in het museum rondgekeken (en ook wel echt het bekijken waard). De zonen vonden dat veel leuker dan al die kleren en stofkes. Jongens, hé! Ik kreeg de kans nog even een babbeltje te slaan met Kathleen en Oon. De ene kende ik al, voor de andere – die ik alleen via blogs en mails kende – moest ik vooral op zoek naar een hoge dot. Het was opnieuw een aangename kennismaking. Dat ik andere bekende gezichten miste was natuurlijk wel jammer.
Een dikke pluim voor al die van Katoen madammen! Ze hebben dat super gedaan, echt eerlijk waar. Je moet het maar kunnen al die voorbereidingen, de korte nachten en achteraf nog al het opruimwerk. Ik hoop dat ze ondertussen al even met de voeten omhoog liggen. Het resultaat mag er zijn!
Dat we pas om 21:30u (met afhaalchinees) thuiskwamen, namen we er met plezier bij. Het winkeltasje (dat bijzonder goed op mijn schouder blijft hangen. What’s the trick?) dat ik meekreeg, zat vol interessante blaadjes van bekende en onbekende webshops.
Enne .. het boekje van het MIAT wist met te zeggen dat Oon daar binnenkort een ‘Start to sew’ workshop geeft. Laat ons zeggen dat het kriebelt, zeker als ik hier die knappe hemdjes zie liggen. Toen ik pas afstudeerde, ergens rond mijn 23 ste heb ik 2 jaar naailes gevolgd: een keukenschot, rok, broek en zelfs een pyjama (die ik volgens mij nooit gedragen heb) zijn onder het naaimachien vandaan gekomen. Altijd zat er wel iets fout: of de stof kromp na een eerste was, of de broek paste toch niet zo goed, … Als ik een dochter had, was waarschijnlijk al lang begonnen aan rokjes, maar die dochter … die is er dus niet. Misschien moet ik toch ooit eens een echte Bernina op mijn verlanglijst gooien. Mijn derdehands machien (dat ruwweg geschat al wel 30 à 40 jaar oud is, het komt nog van een tante van mijn moeder) is nog goed genoeg om recht te stikken, maar dubbele naalden en knoopsgaten daar hadden ze indertijd nog niet van gehoord.
Soit, ik was blij dat we er bij waren! Was ik trouwens de enige die opmerkte dat iedereen er daar bijzonder hip bijliep?
