Volgens Goodreads las ik in 2016 41 boeken, goed voor 12.672 pagina’s. Hopelijk brengt 2017 evenveel leesplezier…
En het complimentje waarmee Goodreads afsluit vind ik ook het vermelden waard: Congratulations! You’re really good at reading, and probably a lot of other things, too!
Zo kan ik vol zelfvertrouwen aan het nieuwe jaar starten!
Een gastblogpost schrijven over mijn passie voor mooie vakantieplekjes? Met plezier.
Het resultaat kan je lezen bij Bijzonder Plekje.
Vijf dagen zonder internet is niet slecht.
Arne maakte met zijn smartphone een filmpje van het machtige wolkenspel dat we zagen in Schutz. Zo mag hij nog filmpjes maken.
We hadden het nodig, broodnodig, een paar dagen rust. Even bijkomen van ons soms wel jachtige leven.
Deze keer vonden we de rust in de Eifel, meer bepaald de Vulkaaneifel (wees gerust, ik had daar voordien ook nog nooit van gehoord). Blijkbaar waren er in de regio lang geleden vulkanen, en zie je in het landschap de restanten ervan en die hebben we inderdaad ook gezien.
Een huisje met een heel beperkte internettoegang, dat is ook 5 dagen tijd om te detoxen. Gelukkig had de oude zoon alleen op dag één last van de cold turkey. Bij de jongste zoon viel het blijkbaar nogal mee want op dag drie zei hij: “Mama, voor mij is het 9,9.” “9,9 wat?”, was mijn antwoord. “Awel mama, dit huisje krijgt van mij 9,9 op 10 en als er internet zou geweest zijn dan was het 10 op 10.” Al bij al dus niet zo slecht.
En hij had gelijk die jongste zoon, maar zelfs zonder internet was het Vulkaneifelhaus voor mij een dikke 10 waard. Een toffe architectuur: het is moeilijk uit te leggen, maar eigenlijk vorm de binnenkant een soort spiraal met heel veel split levels. Je begint beneden met een tuinkamer, daarna een slaapkamer, verder de inkom, dan de zithoek, de keuken, de tweede slaapkamer en dan een vide met een bureautje. Tussen elke plaats zitten een paar treden wat voor een heel tof effect zorgt. Misschien niet ideaal voor je oude dag, maar voor ons: perfect.
Ik genoot vooral van het uitzicht, de avonden bij het haardvuur (iets wat we thuis niet hebben) en de totale stilte van de nacht. Geen vliegtuigen, voorbijrijdende auto’s, … Gewoon stil.
Onze gastheer heeft blijkbaar een goede muzieksmaak en dus werd zijn CD collectie druk beluisterd en kregen de zonen van manlief een muziekbad. De TV, die heeft zelfs niet aan gestaan. Lezen, gezelschapsspelletjes spelen (we weten eindelijk hoe Fabrieksmanager werkt), een beetje voor school werken, experimenteren met het fototoestel (lichttekenen) en af en toe een frisse neus halen.
We wandelden rond de Maares (vulkaankraters gevuld met water) in Gemunden, we fietsen een mountainbike route van een dikke 22 kilometer, gelukkig was het grootste deel ook te doen voor mij en Filip, de enigen met een gewone stadsfiets. Hoogtepunt van ons fietstochtje was “Den Brubbel” een koudwatergeiser die elke 35 minuten water in de hoogte spuit (ook de enige plek waar de andere toeristen tegen kwamen).
We bezochten ook nog de muhlsteinholen, grotten die gevormd zijn door de lava na een vulkaanuitbarsting. Het was even zoeken om de juiste locatie te vinden maar eens gevonden was het toch wel een magisch plekje.
“Effeweg” kan toch zo plezant zijn!
Sinds gisteren twaalf jaar moederloos, twaalf jaar zonder. Ik herinner me elke detail nog of het gisteren was; de pasgeboren zoon aan de borst, mijn moeder die haar laatste adem uitblies, de ingetogen sfeer, het besef dat haar lijden en bestaan voorgoed voorbij was.
Het is zoals mijn neven het eind juni al zeiden: “Een moeder zou voor altijd moeten zijn.” En misschien is dat ook wel zo, besef ik nu… in ons hart.
Op een paar maand tijd hebben we afscheid moeten nemen van twee tantes, twee zussen van mijn moeder. Nu al is duidelijk dat ons 2016 getekend is door afscheid. Te veel, te vroeg,…
Eén november komen we met de familie samen. Het zal een ingetogen namiddag worden waar familiebanden worden aangehaald en de traditie wordt verder gezet die mijn jongste tante lang geleden in het leven riep. Het zal een namiddag worden waar we zullen stilstaan bij zij die er niet meer zijn en hen met veel liefde herdenken.
Vorige week moest ik tijdens de les Woord een gedicht kiezen uit een boek. Ik vond een gedicht geschreven door Sjoerd Kuyper, 18 jaar oud maar actueler dan ooit:
Mensen met koffers gaan over de wereld,
van oorlog naar vrede, van honger naar brood.
vaak zijn ze niet welkom, dan moeten ze terug;
van voedsel naar honger, van leven naar dood.
Mensen met koffers, ze reizen per vliegtuig,
ze reizen per ezel, per trein of per vlot.
Ze vluchten voor machthebbers en hun soldaten,
voor beul of tiran, of een andere God.
De geur van het gras
dat je grootvader maaide,het wuivende graan
dat je vader eens zaaide.
Het kleine verdriet
dat je moeder steeds suste,
heur haar dat zo kriebelde
als ze je kuste.
Dat alles was thuis,
dat alles en meer.
Dat alles, dat alles,
dat alles nooit weer.
Mensen met koffers gaan over de wereld.
Altijd op de vlucht naar de volgende grens.
Ze vluchten voor tovenaars, reuzen en heksen,
voor duivel en draak – die vermomd gaan als mens.
Sjoerd Kuyper
Alleen mijn verhalen nam ik mee, 1998
Eén juli begon met een feestje. Het nadeel van jarig zijn midden juni tijdens de examens en toetsen van de grote broers. Zoonlief wilde een zwemfeestje en dus werd het een zwemfeestje met bootje, krokodillen en ander opblaasspul (gelukkig maar want het weer was zoals een groot deel van juli: veel regen) en regelde ik een paar taxi’s die de ganse bende van het zwembad naar ons thuis brachten.
Ikzelf had ook geluk want dankzij mijn ex-collega en voornaamgenote Ilse mocht ik een feestpakket van “Beaublue” testen. Ik kreeg een doos thuis gestuurd gevuld met servieten, ballonnen, een tafelloper, een slinger aangevuld met een hele boel gepersonaliseerde dingen zoals de uitnodiging, een poster en placemats, menu, plakkertjes, etc. Tof. Het werd dus ook een beetje een lui feestje voor mij (of toch niet want 15 servieten in een bootje vouwen, daar ben je best even mee bezig). Het feestje was geslaagd en de decoratie ook. Nand en ik gingen voor het piratenthema. Paste perfect: piraat, bootje, zwemmen, zwembad, …. Het resultaat mocht er dan ook wel zijn en ja, en paar mama’s hebben ook wel expliciet vermeld dat Nand keitoffe uitnodigingen had. Ter info: wie graag een proefpakketje bestelt, kan op deze pagina terecht.
En Nand die was content! De vakantie was goed ingezet.
De rest van de maand juli was voor moeder hoofdzakelijk business as usual of toch niet… Geen huiswerk of lessen overhoren ’s avonds, dat is echt een wereld van verschil en maakt ons gezinsleven heel wat relaxter.
De jongste zoon deed nog een sportkamp, de andere twee amuseerden zich thuis (en gingen ‘s middags gewoon een boterham eten bij vava). Ze worden groot…
Eind juli trok ik voor een aantal weken de deur van ’t werk achter me dicht. Lang leve “ouderschapsverlof”. Even alles loslaten en het leven voor vijf weken in een versnelling of twee lager zetten (of dat was toch het plan). De zonen de luxe gunnen om hun moeder in de buurt te hebben. Eerst was er onze vakantie die via Playmobil Funpark naar Oostenrijk ging.
Nog niet helemaal gerecupereerd van onze reis, gingen onze twee jongste gasten op mountainbikeweek. (Als mama thuis is heeft ze ook tijd om kinderen rond te voeren en Tielt-Winge is natuurlijk ook niet echt naast de deur). Plezant maar erg vermoeiend, dat is wat ik ervan onthouden heb. Na dag één stond er al 44 km op de teller. Volgens mij had Nand nog nooit zover gefietst op één dag.
Mats is ook nog een paar dagen gaan vissen, maar blijkbaar had hij niet het beste plekje (en hebben er maar een paar vissen toegehapt). Volgende keer beter, niet?
En een guilty pleasure voor de vriendin-buurvrouw en mij: ‘s avonds Pokémon jagen (het is de eerste keer in jaren dat ik me in een game laat gaan). Het voordeel is dat je dan nog eens buiten komt, serieus wat kilometers stapt, hier en daar een terrasje tegen komt, heel wat afkletst en steden als Aarschot, Lier, Leuven en Mechelen herontdekt. En af en toe mochten de kinderen mee… (maar dan niet ‘s avonds) want zij zijn nog meer in de ban van de Rattata’s, Psyducks, Snorlax, … Daar waar de moeders het meer hebben voor het vinden van Pokémon die nog niet in onze Pokédex voorkomen, hebben de kinderen het veel meer voor het battlen in de Gyms. En die mannen, die rolden af en toe eens met hun ogen, maar daar bleef het bij.
En voor de rest was het uitbollen, lummelen, spelen, luieren, … een fijn midzomerfeestje, een bezoekje aan Hestival en daarnaast de standaard verplichtingen: jaarlijkse controle bij de gyn, tandarts, …. Hier en daar is er ook nog een kast uitgerommeld om alles in evenwicht te houden.
De zomer van 2016 zal vooral mijn geheugen in gaan als de zomer van:
En wat zal jij nooit vergeten van zomer 2016?
Na twee nachten op hotel in Zirndorf was het tijd om verder te trekken richting Neustift. Jarig zijn op vakantie is altijd plezant en ‘s morgens jarig zijn in Duitsland en ‘s avonds je verjaardag vieren in Oostenrijk is nog plezanter. Zelfs de autorit was de moeite via de Romantische Straße (en op een zwarte zaterdag was daar geen enkele file te bespeuren).
Ter info: voor het eerst in jaren was ik mijn verjaardag zelf vergeten bij het wakker worden. Het was manlief die me er ‘s morgens aan herinnerde.
Neustift ligt iets ten zuiden van Innsbruck in het Stubaital. Het vakantiehuis “Zum Stubaier Gletscher” dat ik vorig jaar vond, is – hoe kan het ook anders- een fijn staaltje van effeweg eyecandy. Volledig in hout met een strak design. Heel erg ruim ook. Drie (of bijna 4) verdiepingen. Onderaan de ingang, bergruimte (en droogkamer voor de skibotten en in ons geval: wandelschoenen), daarboven twee slaapkamers met elk een eigen badkamer en ontbijthoek. Op verdieping 3 opnieuw twee kamers met elk slaapplek voor vier met badkamer en daarnaast nog een keuken en eetkamer met plek voor 14 personen. Boven de keuken is er dan nog een ruime vide. Plaats genoeg (en zeker een aanrader voor wie nog een verblijf voor veertien personen zoekt in Oostenrijk)!
Ook met de eigenaars hadden we getroffen. Bijzonder vriendelijke mensen met goeie tips en plezante verjaardagswensen voor mij.
De week was veel te kort, daar zijn we het allemaal over eens maar we hebben van elke minuut dubbel en dik genoten. Slapen in absolute stilte (als de kinderen al/nog slapen), buiten kijken en alleen de donkere nacht zien, niet uitgekeken raken op de vergezichten, … Ik denk dat er van onze bende wel een paar mensen nog maanden of jaren over de bergen gaan dromen.
Wat hebben we zoal gedaan?
Gewandeld, veel en hoog.
Van plan om te gaan wandelen in de bergen?
Scheibenweg (Schlick 2000): Bij de eerste lift kan je een houten schijf huren die je terwijl je naar beneden wandelt via een gleuf naar beneden kan laten rollen.
Kleine tip: Begin de wandeling bij het bergstation Kreuzjoch en ga naar beneden via de Naturlehrweg, de Schlickeralm (toffe waterspeeltoestellen), Erlebnisweg en Panoramasee. Wij volgden het (slechte) advies van de dame die ons de schijven gaf en moesten eerst het pad helemaal naar boven tot het begin van de Scheibenweg. Niet ideaal.
WildeWasserWeg: Een toffe wandeling langs de oevers van een riviertje en een paar watervallen. Vooral de Grawa waterval maakte indruk (of was het het pad omhoog naast de waterval om een paar uitkijkpunten te bereiken hogerop?). Het was in ieder geval een huzarenstukje om die uitkijkpunten naast de waterval te bereiken en eens boven leek het ons veiliger het pad verder naar boven te nemen dan via dezelfde weg terug af te dalen. Het resultaat: een ware bergwandeling langs een klein padje vol rotsen en stenen. Voor sommigen grenzen verleggen, voor anderen (eigenlijk ik) een les in onvoorzichtig in een rugzak (waarin ook het broodmes voor onze picknick zat) rommelen. Gelukkig had ik pleisters bij…
Wandeling op de Elfer (Elfer 11): Opnieuw een stevige klim (met dank aan Mats voor de route) tot de Elferhütte en daarna de Panoramaweg en het Sonnepad. Wandelen in en boven de wolken.
Wandeling met stip (en waarschijnlijk het absolute hoogtepunt van de week):
Gletscherpad (Stubaier Gletscher): Sneeuw in de zomer, alleen dat al spreekt tot de verbeelding (en niet alleen bij de kinderen). We hadden het weer mee (een stralende zon, maar ook: smeltende sneeuw en natte wandelschoenen), gelukkig maar. Ook al wisten we niet goed of we de wandeling van de Rotadlkopf naar de Schaufelspitze (Top of Tyrol) zouden aankunnen, we vertrokken met de instelling “als het echt niet meer gaat, komen we terug”. Na twee uur ploeteren (en vooral klimmen) in de sneeuw, bereikten we de Top of Tyrol op 3210 meter hoogte. Wat een voldoening (en uitzicht, dat zeker). De picknick smaakte dubbel zo goed.
De route terug ging eens zo vlot (het was vooral naar beneden ‘lopen met grote stappen’ in de sneeuw en met een kleinere beklimming aan het eind) en op nog geen uur stonden we weer bij de stoeltjeslift. Hier gaan we nog jaren over spreken. Ik zeg het u: jaren!
Amusement:
Mountain cart: Dit was een must-do voor de zonen en die hadden natuurlijk snel de rest van de bende overtuigd en dus reden we woensdagmorgen richting de Muttereralm om daar een paar ritjes naar beneden te racen. Ter info: voor 11u ga je aan halve prijs naar beneden (en dat maakt wel een redelijk verschil). Ben je van plan meerdere keren naar beneden te racen, dan kan een liftkaart voor een halve dag misschien wel voordeliger zijn. Ik heb me ook aan een ritje gewaagd en even een dikke 5 km naar beneden bollen in een driewielig karretje is meer dan gewoon fun. Ik raad wel een stevige sport-BH aan voor de dames.
Amusement op de Koppeneck (Serles): Mooi weer, een paar meertjes en waterspeeltuigen. Af en toe mogen de wandelschoen ook eens uit.
Serlesblitz Sommerrodelbahn (Serles): En dan met de rodelbaan naar beneden. Ambiance.
Stubay: Slecht weer (zoals vorige vrijdag: pijpenstelen van ‘s morgens tot ‘s avonds) dan kan er gezwommen worden in het zwembad. Er is een zoutwaterbad buiten, en verder nog een paar glijbanen, …
Spijs en drank:
We hadden op voorhand al een lijst opgesteld met wat we zoal konden eten (dat bespaart veel denkwerk op vakantie zelf) en afgesproken wie wat mee zou brengen en wat we ter plaatse moesten kopen. We hebben lekker gegeten: full-option hamburgers met frietjes, wraps, bbq, … Brood werd ‘s morgen vers gehaald bij de bakker of in de Mpreis in Neustift (de laatste dag merkte manlief dat er in Krüsback (dichterbij) een Spar was).
Als afsluiter gingen we eten bij Skiaml. Typisch Oostenrijks en heel lekker.
En zo zaten de 9 dagen Duitsland en Oostenrijk er weeral op.
Time flies when you’re having fun.
In de bergen hangen wolken vol regen (in ieder geval toen ik aan deze blogpost startte…ondertussen zijn we al even terug thuis). Het moment om aan het traditionele vakantieverslagje te beginnen. Vorig jaar al werden plannen gemaakt: Oostenrijk met de vrienden. En toen Nand met zijn allerliefste stemmetje zei: “Mama, ik wil nog eens naar Playmobilpark.” was de beslissing snel genomen. We planden een tussenstop in Zirndorf onderweg naar Oostenrijk.
Voor ons was Zirndorf een blij weerzien, voor de vrienden die de extra tussenstop wel zagen zitten een fijne kennismaking. Qua hotel vond ik bij Hotel Knorz de ideale overnachtingsplek. We huurden er twee familieappartementjes, eentje voor 4 personen en eentje voor 6 personen. Mooie kamers, een uitnodigende receptie, een aangename ontbijtruimte, een kindvriendelijke tuin, een gesloten parking voor onze volgestouwde auto’s, een extreem vriendelijke hoteluitbater én op wandelafstand van Playmobil Funpark.
Eten deden we opnieuw bij Zum Bauernwirt en omdat het er zo meeviel beslisten we direct om ook te reserveren voor de volgende dag. Met 9 man kan je niet zomaar ergens op goed geluk binnenvallen. Wie ooit in Zirndorf passeert moet er zeker eens gaan eten en “Heisse Leibe” als nagerechtje nemen.
En nu: Playmobil Funpark. Het weer was een meevaller: stralende zon, mooie temperatuur. We merkten wel wat verschillen ten opzichte van ons bezoek twee jaar geleden. Deze keer stond er security aan de ingang en werden alle tassen grondig gecontroleerd. Verder was er doorheen het park geen gewone Playmobil meer te vinden om mee te spelen (uitgezonderd bij de Ark van Noah) en ook in de grote speelhal was er de vorige keer veel meer speelgoed ter beschikking om mee te spelen. Vermoedelijk zal er te veel speelgoed verdwenen (ofte: gestolen) zijn in het verleden en was dat niet meer haalbaar. Jammer natuurlijk voor de kinderen.
Voor de rest was het echt wel een voltreffer, ook voor onze vrienden én er was gratis wifi dus konden de mama’s af en toe nog een Pokémon vangen.
Een paar tips:
Zaterdag, terwijl een zoon zich in het reddend zwemmen bekwaamt, waag ik me aan de installatie van Pokémon GO, de hype van het moment. Kwestie van dat uurtje in de cafetaria-zonder-drank nuttig te besteden. In nog geen 2 minuten heb ik al 3 Pokémon (hetzelfde in het meervoud blijkbaar) te pakken. Zou het echt zo makkelijk zijn?
Terug thuis wordt er wat geëxperimenteerd. Hier en daar wat rond klikken en eens kijken wat “Incense” (een walm die Pokémon zou moeten aantrekken) nu juist doet. Op sletsen (ik) en crocs (de middelste zoon) gaan we eens effe op jacht. We vangen een paar Pokémon en hebben na een uurtje toch wel paar kilometers in de benen.
Zondagnamiddag zijn de zonen helemaal in de ban van en overtuigen ze manlief en mij om samen op jacht te gaan. Buit na 2 uur wandelen? Toch een tiental Pokémon en 5 kilometer in de benen.
Maandagmorgen: in het station in Mechelen toch eens rap de app openen en ik zie al direct een massa Pokéstops waar je goodies (balletjes en andere) kan krijgen. Eens in Brussel merk ik dat het Pokémon landschap er in een “verstedelijkte” omgeving heel anders uitziet. Pokéstops à volonté, bijna op elke straathoek. In de 15 minuten die ik nodig heb om, onderweg naar huis, bij het centraal station te komen tikken de Pokéstops en gevangen Pokémon goed aan.
Een collega bevestigde het vanmiddag. Zijn vrouw (ter info: ze wonen in Brussel) had op 8 km wandelen al 40 Pokémon gevangen.
Het bewijs: De linkse screenshot nam ik onderweg naar huis toen ik nog in Brussel stad was. Aanzienlijk méééééér Pokéstops. Het rechtse screenshotje is genomen bij ons thuis, op den boerenbuiten dus. Laat ons zeggen dat het platteland redelijk achtergesteld is in Pokémon Go en dat we hier heel wat meer kilometers moeten afleggen.
Dus…wil je ook op jacht gaan?
Veel succes!
Hebben jullie nog tips? Laat maar komen.
