“Ik wil een indianentent” zei de zoon, en ik wist meteen welke: de RoomMate HippieTipi.
Dat de zoon waarschijnlijk nooit een indianentent zal krijgen -wegens ook al een kasteeltentje in huis- heb ik er niet bij verteld.
Online oa te koop bij LouLeChien en Kleine Zebra.
beeldmateriaal: RoomMate
Omdat ik er toch moest zijn, ging ik even naar de boekenverkoop van de bib. Mijn vorige vondst indachtig, wist ik niet wat ik deze keer zou vinden.
Ik dacht de hoop zelfs op te geven, tot ik iets bekend zag: Pol de muis is bang en dat is heel gewoon. Het post-itje met de titel hing hier thuis op het magneetbord. De therapeute had me verteld dat het zo’n goed boekje was. En ze had meer dan gelijk.
Een aanrader, een boekje over bang zijn, dat dat heel gewoon is en het belangrijkste van al: HET MAG.
Ik tikte een tweede druk uit 1982 op de kop. Ondertussen is de schrijfster, Liva Willems overleden. Illustrator Gorik Lindemans waagde zich op zijn eentje aan een heuse remake: een groot, gebonden en prachtig prentenboek in kleur. Ik denk dat ik het boek op mijn droom-lijstje zet.
Ik las erover hier , hier en hier. Hoe je door al het moois op internet, soms vergeet de schoonheid in je eigen huis te zien.
Dus zo af en toe, hier een paar foto’s van een paar mooie hoekjes of kantjes huize vierenveertig.
En ook -in alle eerlijkheid en om misverstanden uit de wereld te helpen- even melden dat Mats z’n tafel er niet altijd zo netjes bij ligt.
Af en toe krijg ik hebbedingen binnen via mail van vrienden, bloglezers of mede-bloggers. Super vind ik dat, dat ze bij het zien van al dat moois ook meteen aan deze blog denken. Hierbij een paar gast-hebbedingen als het ware, al vind ik ze zelf de naam hebbeding ook zeker waard.
En als jullie mooie hebbedingen tegenkomen, gooi maar in comment op deze blog of op mail: vierenveertig-at-live.com.
Sloophout behang van Piet Hein Eek (via Annetje)
Sloophout op papier, het heeft wel iets al is het maar om er een klein stukje van een kamer mee te behangen. Er zit geen patroon in waardoor zelfs ik het zou kunnen ophangen en het is verkrijgbaar in 6 soorten.
beeldmateriaal: sloophoutbehang
Nutcasehelmets (via MadebyKK)
Deze fietshelmen stonden ook al ergens tussen mijn favorieten. Hip en stevig, me dunkt. Al vraag ik me wel af wie er met een watermeloen op z’n kop wil rondrijden.
beeldmateriaal: Nutcase Helmets
Dance Shoes (via Lienweb)
Wie deed er nog nooit een paar dansjespasjes met tere kindervoetjes op de voeten? Schattig, die dance shoes die Lien me doorspeelde. Schoentjes om te koesteren!
beeldmateriaal: Company
Eentje om te onthouden:
foto via: ffffound.com
Daarstraks ging ik met Mats Nand ophalen in de kribbe. Het was ergens rond half vijf, Arne bleef rustig thuis TV kijken want hij is ondertussen groot genoeg om even alleen te blijven.
Onderweg passeerden we een politiecombi met zwaailichten aan en al. ‘Die zal snel moeten zijn,’ zei ik nog tegen Mats.
Toen we even later met Nand terug thuis kwamen, zei Arne meteen dat er politiemannen aan de deur geweest waren. ‘Ze waren op zoek naar een kinderopvang of zoiets’, zei Arne. Ik legde natuurlijk meteen de link met de combi die we eerder zagen. En omdat Arne er niet helemaal gerust uitzag, belde ik voor alle zekerheid toch maar even naar het politiekantoor. Blijkbaar hadden ze zich vergist van adres. Ze zochten ook wel een nummer 44 maar in een straatnaam die lijkt op de onze. Mysterie opgelost.
Rond 19u stak ik Nand in bad. ‘Mama, telefoon’, riep Arne even later van beneden, ‘iemand van de politie.’ Toen ik de telefoon overnam, bleek het één van de agenten die hier aan de deur gestaan hadden. ‘Ik wilde toch even bellen omdat uw zoon alleen thuis was, zodat jullie ook weten wat er aan de hand was.’ Awel se, dat vind ik nu vriendelijk. Dat ze toch even de moeite doen om ons op de hoogte te brengen. De politie: uw vriend!
We zochten nog nieuwjaarscadeautjes. Vorig jaar kochten we één en ander bij Boon in Hasselt. Dit jaar gingen we ten rade bij The Chocolate Company en bestelden we alles via mail en werd onze bestelling netjes thuis bezorgd. Wat een service en luxe.
En wat maakt The Chocolate Company zo speciaal? de Hotchocspoon. Een lekkere brok chocolade aan een lepel die je door de warme melk roert. Zalig! En het is niet alleen lekker, het ziet er ook gewoon geweldig uit: een houten lepeltje, in chocolade gedoopt. Mmmm…
beeldmateriaal: The Chocolate Company
Bezigheidstherapie voor gestreste vrouwen, moeders en mannen die zichzelf constant wegcijferen én bezigheidstherapie voor mezelf (meer creatief bezig zijn, weet je nog?). Een beetje melig, maar dat mag.
Print de ik-hartje-mezelf prent (pdf) uit en maak er werk van! Fleur het papiertje op met je favoriete kleurtjes, stofjes of textuurtjes en hang het op een plaats waar je dagelijks meerdere malen passeert (misschien in de keuken naast deze how to really love a child prent (pdf)?) om nooit te vergeten dat alles begint bij onszelf!
Dit is wat wij er vandaag van maakten (en rechts onderaan is gemaakt op speciale aanvraag van Mats):
Ontgoocheling.
Gisteren een afspraak bij de NKO-arts en ergens had ik gehoopt er een oplossing te vinden voor de oorproblemen waar ik de laatste tijd veel last van heb. Mijn oren klikken constant, ik hoor de lucht langs mijn oren suizen als ik adem en als ik praat, lijkt dat soms via mijn oren te gaan, mijn keel geeft het gevoel altijd vol met slijmen te zitten. Plezant is anders. Drie jaar geleden zat ik al eens bij dezelfde NKO-arts maar toen had ik alleen last van geklik in mijn oor. Was er toen ook al stress, maar had ik het gewoon niet in de gaten?
En gisteren kreeg ik opnieuw een njet, niks te vinden. Eigenlijk zou ik blij moeten zijn dat er geen mechanische problemen te vinden zijn in oren en keel. Een ontgoocheling, want het brengt me terug met mijn 2 voeten op de grond waardoor ik vandaag weer in een dipje lijk beland te zijn. Weet je, oren zijn blijkbaar ook erg stressgevoelig en de mijnen nog een beetje meer. De realiteit: de stress zit nog altijd in mijn lijf, en het is maar de vraag of ik er ooit echt vanaf raak. Misschien moet ik er gewoon mee leren leven?
De NKO-arts – de nuchterheid zelve- zei me dat ik eens twee keer moest nadenken over mijn werk. Ha, dacht ik bij mezelf, alsof al die stress enkel en alleen van het werk komt. Niet dus, het huishouden en de kinderen hebben er een even groot (misschien nog wel groter) aandeel in. En die laatste twee kan je niet gewoon aan de kant zetten, even parkeren tot het weer helemaal beter gaat. De enige oplossing is mezelf te veranderen, en dat gaat niet van vandaag op morgen.
En waarom ik dit hier allemaal neerschijf en niet liever gewoon voor mezelf houd? Stress is een onderdeel geworden is van onze maatschappij maar we staan er niet bij stil. Vaak beseffen we niet wat er aan de hand is of negeren we het gewoon. En ja, stress is ook nog een beetje taboe.
Op het werk ginnegapten we soms als er iemand een probleem niet direct opgelost kreeg: “X, kan het niet aan!”. Awel se, mijne kop kan/kon het even niet aan.
Het leven is lijkt niet altijd rozengeur en maneschijn te zijn. Hoewel we (of eerder ik) niet beseffen hoe goed we het wel hebben, een eigen huis, gezonde kinderen, …
Meisje, knoop het in je oren (of in ieder geval ergens ertussen)!
Bij deze hoop ik dat jullie gewaarschuwd zijn, wees opmerkzaam voor signalen van stress, en doe er iets aan voor het teveel wordt!
Ik ga nog wat verder aan mezelf werken, manieren zoeken om te ontspannen, te ontstressen en proberen te genieten van het zonnetje vandaag.
En als je helemaal tot hier gelezen hebt, laat me hieronder even weten hoe jij tot rust komt en kan ontstressen? Ik kan er misschien iets van leren.
We hebben een nieuw huisdier. Gelukkig ééntje dat jaren meegaat zonder omzien. Eigenlijk heeft dat beest ook geen eten nodig, maar geeft de zoon -voor de schone schijn- hem badconfetti.
Ongelooflijk hoe dat beest gesoigneerd wordt. Gisteren verhuisde hij al naar een grotere visbokaal. Och ja, naast het onzichtbare vriendje, vanaf nu ook de plastieken vis. Komt dat zien, komt dat zien!
