Het begon met een artikel in psychologies Magazine. De titel “Ik ben een nieuwsjunkie” maakte me nieuwsgierig en deed me het boek “Op informatiedieet” van Guus Pijpers op mijn ‘te lezen lijstje‘ toevoegen. In DM Magazine las ik dat Sam De Bruyn iPhone verslaafd is. Op vakantie gaan is afkicken voor hem. Op Google Plus passeerde dit artikel en dan was er de uitzending van Telefacts “Verliefd op mijn smartphone“.
Stof genoeg tot nadenken en mijn eigen ‘internet’-gedrag eens te analyseren.
Ik heb 4 email accounts, eentje voor mijn blog, twee privé accounts (waar ook veel rommel binnenkomt … nieuwsbrieven en masse) en tot slot de werk-mail. ‘s Morgen bij het ontbijt worden de mails vaak even snel gelezen. De voordelen van iPhone, je moet niet meer achter je computer om mails te checken. Erg sociaal is het niet, maar ‘s morgen wordt er aan tafel toch al niet te veel gezegd (dacht ze om zichzelf te vergoelijken).
Ondertussen heb ik wel een offensief ingezet tegen de rommelmails. Het Nieuwsblad en aanverwanten zijn er (na veel moeite) al uitgekieperd. Met enige regelmaat volgen andere voor de job niet waardevolle nieuwsbrieven en de bulk cleanup van Hotmail is ook wel een goeke. De mailings waar ik ook nog een paswoord zou moeten weten om uit te schrijven, die bestempel ik steevast als spam (eigenlijk zou ik ze liever blacklisten). Sommige acties moet je gewoon zo gebruiksvriendelijk maken dat zelfs het kleinste kind zoiets kan.
Facebook wordt thuis gebruikt, en af en toe op het werk al is dat dan eerder om dingen uit te zoeken dan om geïnteresseerd te lezen wat er zich in het leven van anderen afspeelt. Als je in de internet wereld werkt waar social media steeds belangrijker wordt, moet je wel mee zijn. Dat Facebooken thuis, daar zou ik zeker in kunnen knippen. Misschien gewoon eens beslissen om max 5 minuten per dag op Facebook te spenderen? Al zegt dat kleine stemmetje achter in mijn hoofd: “Maar wat met al die productupdates die tegenwoordig ook op facebook terecht komen van bedrijven en winkels waar ik wel in geïnteresseerd ben?”. Een dilemma dus.
Twitter … vooral werk gerelateerd al durft daar ook al wel een Instagram foto van mijnentwege terecht te komen. Op het werk lees ik af en toe wat op Twitter en ‘s avonds thuis wordt Twitter ook wel regelmatig open gedaan. Probleem daar is dat de echt werk gerelateerde content zich vermengt met huis tuin en keuken tweets. Ik kan eens proberen om de mensen die ik volg in lijsten te zetten?
Pinterest: licht verslavend … en voor mij een ontspannend tussendoortje. Mooie vondsten pinnen of vondsten van anderen repinnen. Eyecandy tot en met. Voordeel is ook dat je niet eindeloos kunt teruggaan in de tijdslijn. Slimme zet van Pinterest daar.
Goodreads: sinds ik terug begon te lezen is dit de inspiratiebron voor mij. Even gluren bij de vriendjes daar en de boeken met 4 of 5 sterren aan mijn ‘te lezen’ lijst toevoegen. Vanaf nu ga ik met een lijstje naar de bib (nadat ik thuis even in de online catalogus van de bib keek of die boeken ook daar in het rek staan). Tijdswinst in de bib en goeie lectuur (meestal) gegarandeerd.
En dan is er feedly, mijn feedreader en mijn grote ‘tijd’ slokop. Hoe meer blogs in de feedreader hoe meer er te lezen valt. En hier pleit ik schuldig over de hele lijn op gebied van informatieverslaving. De knop “Mark all messages as read” moet ik echt vaker leren en durven gebruiken. Een blogpost niet gelezen, het is het eind van de wereld niet. Echt niet!
En ja, ik heb sinds een dik jaar ook een iPhone in mijn bezit, met data-abonnement. Hier heb ik mijn verslaving nog goed onder controle. Ik zet bewust mijn data-connectie uit, en alleen als ik echt dringend iets online wil opzoeken gebruik ik ze wel. Je zal mij aan tafel niet snel naar mijn telefoon zien grijpen (en als ik dat doe is dat om te kijken hoe laat het is. Ik heb al jaren geen horloge meer rond de pols). Geen Foursquare voor mij, al ben ik daar wel op ingeschreven. Ik heb nog niet de behoefte mijn handel en wandel voor iedereen bloot te leggen (al zit ik meestal gewoon thuis of op het werk, da’s de pure realiteit).
Verder heb ik een resem apps die ik wel gebruik of die ik installeerde om te testen. Maar daar moet ik binnenkort maar eens een post aan wijden. Spelletjes spelen, dat doen de kinderen. Nog geen Wordfeud voor mij.
beeldmateriaal: Melody Ross
Soit, volgens mij heb ik dus wel één of andere vorm van informatie verslaving, jawel ik ben information addict, en soms niet maar een klein beetje. (Het voelt even alsof ik in de kring zit bij de AA, ik ben ilse en ik ben informatie verslaafd, haha).
Hoog tijd voor een actieplan, ik zat er al langer mee in mijn hoofd maar nu wordt het menens, geen dagen zonder vlees voor mij, maar dagen zonder internet. Mijn plan moet nog vorm krijgen, maar ik wil gaan voor één dag in het weekend wanneer ik bewust de computer uit laat. Er zijn nog wel wat klusjes in huis waar ik me ‘nuttiger’ mee bezig kan houden. Want dat is de essentie, soms heb ik het gevoel dat ik veel tijd ‘kostbare’ verspeel op dat wereldwijde internet. En de echtgenoot die gaat misschien nog het meest content zijn van allemaal (al dreigt voor hem wel een iPhone verslaving).
Voor onze volgende geplande vakantie heb ik gezien dat er gratis internet is. Gaan we computers meepakken, of zeggen we deze keer bewust van nee, en dan ook niet voor de kinderen? Ik wil de test wel eens doen, zo een week zonder internet, WII, TV (en Thuis voor de schoonmoeder) en kranten. Gewoon een week weg uit de actualiteit. Zou dat geen uitdaging zijn? Informatiedieet voor de ganse bende.
Heb ik jou aan het nadenken gezet? Dat wat een beetje de bedoeling.
Hoe zit het met jouw informatie verslaving? Alles onder controle?
Veel te veel kleine kantjes, zoals in: boosheid. Af en toe lijkt het of ik boos ben op alles en iedereen, voelt het alsof de hele wereld zich tegen mij gekeerd heeft (of ik me tegen de wereld keerde). Als de jongste zoon weer beslist om ziek te worden en de man voor zaken (en amusement) in Zwitserland zit. Als je vraag onbeantwoord blijft, waarschijnlijk omdat die vraag nooit gehoord werd.
