Een zelfmaakideetje voor creatievelingen: de Pantone Paaseitjes …
Zalige Pasen!
Beeldmateriaal: How about Orange
Geen echt hebbeding vandaag, hoewel ‘quality time’ voor velen op het verlanglijstje staat. Wij genieten momenteel van die quality time in Flevoland. Vandaag zagen we zelfs een stukje Unesco Werelderfgoed, maar daarover later meer. Een volledig internetloze week zit er niet in, wel een internetarme week.
Later meer en voor nu: deze supere give away niet vergeten.
Ik schreef het vorige week al: een nieuws give away dankzij de mensen van Momedia. Een kleine twee jaar geleden schreef ik enthousiast over het boek “Kidsproof weekendje weg“. Leuke lekkerweg adresjes met kinderen in (vooral) Nederland, België en Duitsland.
Vorige zomervakantie werd het een verblijf uit dit boekje en het was een succes.
En nu, is er de herzien uitgave van “Kidsproof weekendje weg”. Een aantal adresjes zijn verdwenen en er zijn er nieuwe bijgekomen. Ik wil met plezier nog een paar plekjes uitproberen.
GIVE AWAY
Ik kreeg van Momedia een “Kidsproof weekendje weg” boekje om aan één van de lezers hier weg te geven. Al wat je moet doen is hieronder zeggen waarom jij dit boekje in de boekenkast wil.
Extra reclame is altijd fijn meegenomen. Zondag 22 april wordt de gelukkige winnaar gekozen.
Vandaag was het “koppenlopen weer” (en dat mochten we aan de lijve ondervinden in Planckendael). Geen weer om binnen te blijven. Als slecht-weer-activiteit voor creatieve jongen en creatieve meisjes zijn deze Makedo spullen ideaal. De makedo setjes bevatten plastic verbindstukjes en scharniertjes waarmee je met allerhande dozen en verpakkingsmateriaal de mooiste creaties kunt maken. Ambiance verzekerd en ecologische verantwoord speeldgoed!
Binnenkort lees je er hier meer over onze Makedo creaties. We kregen van Kleine Sam een paar setjes om te testen en dat is altijd leuk. We weten dus waar we onder de Paasvakantie mee aan de slag gaan. Dank je wel, Lisette!
beeldmateriaal: Makedo
21 maart, en dus lente. Het zonnetje is daar het bewijs van.
Blij werd ik deze week van veel lieve complimentjes (over de wederdienst wordt nagedacht). Een avondje cafézitten en vooral bijpraten met (ex-)collega’s.
Post in de bus waarmee ik jullie de komende dagen mag plezieren als Give-away. De inhoud van twee kleerkasten die verhuisd en gesorteerd raakte. Yes!
Een namiddagje lente shoppen met echtgenoot en jongste zoon. Een geweldige blogpost van Oontje met veel fluo.
Een boek dat me aan het denken zette. Binnenkort morgen jullie hier wel een postje over verwachten.
Tot slot een loopje dat voelbaar de spanning uit mijn lijf haalde. Na een half uur was ik moe, maar ook veel meer ontspannen dan voordien. Ik weet weer waarom ik dat lopen echt moet volhouden.
En wat maakte jullie blij?
Count your blessings is een initiatief van Anki. Meer deelnemers vind je bij haar op de website.
Deze week gezien op Pinterest en wel passend bevonden als toemaatje aan de wijvenweek.
Een echt wijvengadget, de censor bar zonnebril voor als we allemaal blogcelebrities geworden zijn. Ideaal, niet?
beeldmateriaal: Urban Outfitters
De laatste dag van de wijvenweek, eigenlijk inhaaldag. Ik zou nog een mening kunnen geven, maar heb er gewoon geen zin in. Zondag rustdag!
Genoeg gewijfd deze week … hoog tijd om te denken aan de dingen die echt belangrijk zijn in het leven en daarvoor moet je ook wel eens op de UIT-knop van je internetmachien kunnen drukken.
Kijk eens rond naar dat schattige nageslacht op de mat, je halve trouwboek in de zetel, … Kunnen we echt nog ontkennen dat we hen de laatste week niet een beetje verwaarloosd hebben?
Bij deze krijg je een momentje van mij. Neem het met open armen aan en doe er iets mee!
beeldmateriaal: Loslaten
Zaterdag stoefdag, da’s een moeilijke. Waar ben ik nu oprecht fier over?
Zegt dan niet elke moeder: “Mijn kinderen”? De creativiteit en het technisch inzicht van Arne, het grootse knuffelgehalte van Mats, het tekentalent van Nand. Ja ik ben er fier op dat ik deze drie gasten op de wereld mocht zetten.
Of moet ik dan zeggen: “De echtgenoot”. Hoe die van zijn hobby zijn beroep heeft kunnen maken en na al die jaren nog steeds leeft voor z’n job. Trots (en soms ook wel een beetje jaloers).
En ik? Waar ben IK goed in?
Multitasken? Dat heeft lang goed gelopen. Verleden tijd, u leest het goed. Strijken en ondertussen nog wat TV kijken, of was opplooien met één oog op Facebook gericht. Agenda’s bijhouden voor 5 man dat lukte tot vorig jaar of zo nog redelijk, maar tegenwoordig durf ik daar een steekje te laten vallen. Zo had Nand een paar weken geleden als enige zijn tandenborstel niet bij op school en stond hij vorige woensdag al met een bus appelsap op school voor het ontbijt van donderdag (beter te vroeg dan te laat). Ik voelde me er achteraf redelijk schuldig over (vooral dat van die tandenborstel), maar troost mezelf met de gedachte dat de echtgenoot daar ook niet aan dacht (ik was dus niet alleen). En als ik -zoals gisterenochtend- met een auto volgeladen met kinders (een trein te halen, hé) tot de vaststelling kom dat de vuilniskar langskomt en er natuurlijk één bak nog niet aan straat staat (de onze natuurlijk) dan durf ik wel eens vloeken. De hokjes in mijn kop raken allemaal gevuld zo lijkt, er is niet veel plaats meer voor nieuwe input en de juiste lampjes gaan vaak net iets te laat branden. Tot zover dat multitasken. Het moest hier een stoef-blogpost worden. Dus moet ik het hier dringend over een ander boeg gooien.
En dus vraag ik mezelf opnieuw: Waar ben ik goed in?
En nu volgt de ego-tripperij, even geen valse bescheidenheid (goh, wat ben ik daar slecht in):
Eerder deze week kreeg ik een mail met heel wat complimenten. Zomaar en voor niks. Zoiets maakt je dag meer dan goed!
Vandaar mijn plan om van deze blogpost een uitgestelde complimentendag te maken. Dus, voor één keertje vis ik heel bewust naar complimenten. Laat ze maar komen hieronder, hoe meer hoe liever. Deze keer mag je mijn ego best eens laten boosten!
Als bedankje krijgt elk van jullie een persoonlijk complimentje per kerende.
Waarover ik blog? De kinderen, hebbedingen en alledaagse dingen. Soms fijne dingen soms minder fijne dingen, de dingen des levens.
Er is weinig waarover ik niet blog en toch kan ik er hier een paar oplijsten:
Ik houd bewust werk en privé gescheiden (al lukt dat niet altijd even makkelijk met Twitter waar de twee elkaar soms doorkruisen). Als je iets wil weten over mijn werk dan zullen jullie me persoonlijk moeten spreken. Ik vermoed dat ik hier al wel ergens verteld heb over wat ik doe en dat ik elke dag zicht heb op het Antwerpse Astridplein, dat wil ik ook wel kwijt. Voor de rest houd ik het kort. En neen, ook vandaag ga ik hier niet meer vertellen. Op twitter lees ik soms tweets waar ‘de collega’ door de mangel gehaald wordt. Voor sommigen misschien de ideale uitlaatklep, maar in mijn ogen ‘not done’. En daarbij, veel van mijn collega’s zitten op twitter. Extremely bad idea, dus.
Ik zal me hier ook niet snel uitlaten over anderen. Mensen waar ik me aan erger, je zal het hier niet lezen. Woorden kunnen scherp zijn, soms onbewust vlijmscherp.
Bij foto’s probeer ik er op te letten dat ik geen mensen ongewild hier laat verschijnen. Familie wordt ongemoeid gelaten. De kinderen durven hier wel op te duiken, al denk ik daar ook twee keer na welke foto’s ik wel of niet toon van hen. En ja, ik blog soms over hun kleine of grote probleempjes (omdat ze op dat moment ook mijn probleem geworden zijn), vooral omdat ik merk dat anderen soms met dezelfde dingen kampen en af en toe goeie tips in pacht hebben.
Pikante details zal je hier niet vinden. Een collega vertelde me een paar weken geleden over een blog die hij ergens was tegengekomen. Een single vrouw die blogt over de one-night stands en haar minnaars zelfs scores geeft. Voor wie wil, ik kan altijd nog eens vragen naar de URL.
I have a dream!
Als tiener droomde ik nogal traditioneel; van een man, kinderen, huisje, tuintje, fijne job, … En dan besef je dat veel van die dromen zijn uitgekomen. Ondertussen getrouwd, een eigen huis, een tuin met een zicht waar ik nog dagelijks van geniet. En last but not least, drie zonen die ons gezinnetje helemaal compleet maken. Ooit zat in die jeugddroom ook nog ergens een dochter. Die dochter die zal er nooit komen, ik zal de enige vrouw des huizes blijven.
En dan sta je daar … ergens bijna halverwege, hoog tijd voor nieuwe dromen, nieuwe betrachtingen.
Toen ik lang geleden besliste productontwikkeling te gaan studeren, droomde ik -naïef als ik was – ervan ooit mijn stempel en naam achter te laten na dat aardse leven. Misschien wilde ik wel een Arne Jacobsen of een Alvar Aalto van de lage landen worden. De carrière ging een andere richting uit, in plaats van producten ging ik websites ontwerpen. Naam heb ik er niet mee gemaakt, maar binnen 20 jaar kan ik de kleinkinderen wel vertellen dat ik de allereerste website ontwierp voor bijvoorbeeld een Bayer België, Mc Donalds België, Technopolis,… Da’s toch ook al iets, echt pionierswerk. LOL. En misschien dat ik de komende 50 jaar nog iets uitsteek waarmee ik wel eeuwige roem vergaar ;-).
Nieuwe “mooie” dromen?
Ooit wat meer van de wereld zien samen met man en kinderen, het hoge noorden en nog eens opnieuw Portugal aandoen. Er zijn nog zoveel plekjes te ontdekken en dat hoeft niet altijd ver van huis te zijn.
Kinderen gelukkig zien opgroeien, evenwicht vinden in het leven, en gewoon wat meer gelukkig zijn en genieten van elke dag? Is dat niet het belangrijkst?
