blog.vierenveertig.be

Dik 2 maand van gebroken nachten en weinig slaap, het heeft z’n effect. De laatste dagen liep ik er als een zombie bij, slapen in stukjes en brokjes van 3 à 4 uur is niks voor mij. Het resultaat is een nukkige mama die nogal makkelijk geprikkeld reageert.

Gelukkig lijkt Nand geen probleem te maken van flesjes afgekolfde melk en drinkt hij nu al twee nachten op rij van een flesje zodat ik een paar uurtjes langer aan één stuk kan slapen.  Dat afkolven was zowiezo iets dat we toch eens moesten proberen. Mats die kreeg na twee weken al een afgekolfde flesje onder de neus (wegens het overlijden van mijn moeder), bij de kleinste broer heeft het dus iets langer geduurd. En omdat we morgenavond naar een feestje mogen was dit het ideale moment om het toch eens te proberen.

Nand heeft tot voor eergisteren rechtstreeks “van den tap” gedronken waardoor ik nooit langer dan 1 à 2 uurtjes van huis kon. Even winkel was dus echt rushen, voeding geven, baby in papa’s handen steken en dan pijlsnel ervandoor.

Voorlopig ben ik van plan om met die BV nog even door te gaan, gelukkig dat het vanaf 1 september terug wat rustiger wordt in huis en ik wat makkelijker overdag een dutje zal kunnen doen. Vandaag zijn de twee oudste gaan spelen bij mijn schoonmoeder en die twee uurtjes op de zetel daarjuist hebben meer dan deugd gedaan!

Terwijl Nandje z’n zonnebrand stilaan herstelt, heb ik eens wat opzoekwerk gedaan.

Wist je dat?

• de zonkracht tussen twaalf en drie uur het sterkst is?
• je in de schaduw ook kunt verbranden en je daar dus ook moet insmeren?
• water en sneeuw de UV-stralen weerkaatsen waardoor je op het water of skipiste een betere bescherming nodig hebt?
• UV-stralen door glas heen kunnen gaan waardoor je kindje in, bijvoorbeeld de auto, ook ingesmeerd moet worden?
• wolken de UV-stralen maar deels tegenhouden en je daarom zelfs op een bewolkte dag kan verbranden
• een T-shirt geen volledige bescherming biedt tegen de zon en te vergelijken is met een factor 10 zonnebrandmiddel?
• een nat T-shirt nog maar dezelfde bescherming biedt als een factor 2?
• er speciale UV-werende kleding bestaat en dat deze bescherming gelijk staat aan een factor 50?
• zonlicht ook wordt weerkaatst door gras, zand en witte muren.
• speelgoedzonnebrilletjes geen bescherming bieden tegen de zon maar dat deze brilletjes zelfs schadelijk kunnen zijn voor de oogjes van je kindje?
• je het beste kleding kunt dragen van katoen omdat kunststoffen het transpiratievocht onvoldoende opnemen.
• bij warm weer je kindje extra behoefte heeft aan vocht (om te drinken) en hij een extra keertje in bad heel lekker zal vinden?
• wanneer het heel warm is, een handdoek over het kinderstoeltje in de auto, prettig kan zijn voor je kindje?

Een mens zou er schrik van krijgen en helemaal niet meer buiten durven (ik durf de komende weken in ieder geval amper buiten met Nand). Ik vond ook een link naar deze t-shirts. Misschien dat ik er volgend jaar voor onze ventjes zo eentje aanschaf (vooral de gecko versies vind ik super). Vooral omdat ik ze mooi vind, hun UV-werende eigenschap neem ik er graag bij.

Het tere babyvelletje van Nand ziet al een paar dagen rood door zonnebrand. Dinsdagvoormiddag was het betrokken en deze mama dacht dat het geen probleem mocht zijn om met Nand op het terras gaan te zitten omdat het daar veel frisser was dan in huis. Verkeerd gedacht dus …

De achterkant van ons huis is noord geöriënteerd en in de voormiddag hebben we op een zonnige dag dus nog zon op het terras.  Dinsdag was het betrokken en is de zon pas net na de middag erdoor gekomen. Ik was me dus van geen kwaad bewust toen ik Nand in z’n relax bij me zette toen ik ergens rond 11u aan een gigantische berg strijk startte.  Ik had zelfs nog een dekentje gepakt omdat het nog redelijk fris was buiten.

Het was pas rond 17u dat ik merkte dat Nand z’n wangetjes en linkerarmpje rood werden en ik begreep dat hij moest verbrand zijn toen hij in de voormiddag bij mij op het terras stond en het bewolkt leek. De dokter raadde me aan om een goeie after sun te smeren, maar vandaag ging ik voor alle zekerheid terug bij de dokter langs en kreeg ik nog een extra zalfje mee. De dokter stelde me gerust. Hij had hetzelfde meegemaakt met z’n tweeling toen ze in de schaduw van wat bomen liepen.

Ik heb m’n lesje geleerd en vanaf nu zal ik mijn kerels nog strikter insmeren met zonnecreme. Nand die zal deze zomer helemaal geen zon meer op z’n bolletje krijgen, daarvoor ben ik te erg geschrokken.

Ik zit dus ook met een enorm schuldgevoel want Nand is wel door mijn toedoen verbrand. Waarom had ik Nand gewoon niet binnen gelaten of hem anders gezet zodat z’n gezichtje op het westen gericht was?

En dan vraag ik me af hoe moeders zich moeten voelen als er iets heel ernstig gebeurt met hun kind door hun toedoen – zij het onbewust. Wat als je een ongeval hebt en je net niet controleerde of iedereen z’n veiligheidsgordel om had? Of wat als je kind schoonmaakmiddel drinkt omdat het niet goed opgebergd stond?
Ik mag er niet aan denken.
En toch, elk keer ik Nand z’n velletje zie, moet ik daar toch aan denken …

Morgen is Nand exact 5 weken oud en 1,2 kg zwaarder. De dagen en weken gaan weer razend snel voorbij. Nand is een voorbeeldig kereltje. Eten, slapen en af en toe wat krampjes. Doorslapen ‘s nachts is er nog niet bij, maar omdat dat bij Arne en Mats ook pas na het stoppen met borstvoeding begon maak ik maar daar geen illusies over.

Nand drinkt borstenpap. Ik hoop dat ik het nog een poos mag volhouden. Arne kreeg 6 maanden borstvoeding en Mats 9 maanden (waarvan de eerste 6 maanden volledig op BV). Ik merk wel dat het niet altijd even evident is. 2 grote kerels in huis die best wat energie opslorpen (of moet ik zeggen 3 kerels, papa meegerekend). Overdag bijslapen is dus niet meteen een optie (gelukkig zijn Arne en Mats vandaag naar mijn schoonmoeder en heb ik daarjuist toch een poos op de zetel gelegen) en ondertussen is Filip voor de tweede keer ondertussen voor 5 dagen van huis weg (Begin juli moest hij in Werchter werken, momenteel zit hij op een festival in Spanje). Vanaf volgende week heeft Filip 2 weken vakantie en ik kijk alvast uit naar dat extra beetje rust.

En de grote broers? Die vinden dat kleine broertje super! Aaien, kusjes geven, pakken, tutje geven …

Ondertussen gaat ook het gewone leventje verder: wekenlijks met Arne naar de logopedie om z’n leestempo op te drijven, en kine om nu eindelijk eens van z’n kleine ongelukjes verlost te raken (mijn wasmachine draait al jaren op volle toeren).

Vandaag is K&G langs geweest: op 1 week is Nand 300gr aangekomen! Bravo!

Zaterdagmorgen 14 juni, ergens rond 5 uur: af en toe voel ik wat rugpijn. Is dit normaal of is dit de voorbode van iets anders? In bed gebleven en rustig afgewacht.
Iets voor 6 uur: Mats is wakker en komt bij ons liggen. De steken in m’n rug zijn er nog steeds, ik laat de hoop op dat relaxed weekend en dat nog even genieten van die dikke buik stilaan varen. Ik zeg papa dat ik vermoed dat we opnieuw naar het ziekenhuis zullen moeten.
Na de eerste echte pijnscheut die me net iets te veel aan de bevalling van Arne en die van Mats doet denken, weet ik dat het echt zover is en besluit ik nog even onder de douche te gaan en te ontbijten.
Ik raad Filip aan om hetzelfde te doen en even later bel ik vava om zich over Arne en Mats te ontfermen. Als Arne even later de trap afkomt, ruikt die meteen onraad. Zijn gezichtje klaart meteen op als ik hem vertel wat er aan de hand is. Mats werd geboren in minder dan 3 uur nadat ik in het ziekenhuis arriveerde, en deze keer wil ik voorkomen dat het dezelfde richting uitgaat. Bij de volgende wee wordt dan ook hoog tijd om te vertrekken.

Ergens rond 7:30u arriveren we in het verloskwartier. We mogen aan de monitor, de assistente checkt de opening (4 cm, en dus al een dikke cm meer dan in het begin van de week) en dan is het afwachten en weeën verbijten. Omdat het een stuitbevalling gaat zijn willen ze alles zo natuurlijk mogelijk laten verlopen. Iets na 10 zit ik aan 6 cm en krijg ik groen licht voor een epidurale (die ik sowieso moest nemen wegens de stuit – en zelfs zonder stuit zou ik daar ook naar gevraagd hebben …). Een half uurtje later zit de epidurale en is die eindelijk aangesloten. De pijn in m’n rug ebt stilaan weg alleen de druk in m’n onderbuik blijft voelbaar. Iets na 12 zitten we eindelijk aan 10 cm en wordt alles klaar gemaakt voor de bevalling. Papa zit nog rustig z’n patatjes te eten wanneer mijn gyn binnenkomt en zegt dat we eraan kunnen beginnen.
Ik ben in ieder geval al opgelucht dat mijn gyn, die niet van dienst was maar wel consultaties deed in het ziekenhuis, de moeite wil doen om bij de bevalling te zijn. Ik ben toch ietswat gerust gesteld omdat er cruciale momenten zullen volgen en het alsnog op een spoedkeizersnede zou kunnen uitdraaien.
Mijn water wordt gebroken en na één keer persen krijg ik al te horen dat ze kunnen zien of het een jongen of een meisje is (deze keer dus geen grapje over de kleur van de haartjes 😉 ) en na een paar keer persen ligt er een schreeuwend kereltje op m’n buik.

De stuitbevalling waar ik oorspronkelijk zo’n schrik voor had, was uitgedraaid om ‘de perfecte stuitbevalling’ en kleine Nand is zonder enig probleem geboren. 3kg85gr en lengte op dat moment ongekend wegens baby moeilijk te strekken omwille van stuit (pas een paar dagen later werd hij gemeten: 49,5 cm).

foto’s moeten nog volgen …

*update 15 juni 2012: Ik zat vandaag bij mijn gynaecoloog die bij Nand zijn geboorte was. Tot zijn grote spijt is onze stuitbevallling de allerlaatste geweest in het ziekenhuis. Blijkbaar een specialisme waar niet alle gynaecologen ervaring mee hebben, vandaar de beslissing. Ben ik toch blij dat ik heb nog heb mogen meemaken en er 4 jaar geleden geen keizersnede aan te pas is gekomen.