Zaterdagmorgen 14 juni, ergens rond 5 uur: af en toe voel ik wat rugpijn. Is dit normaal of is dit de voorbode van iets anders? In bed gebleven en rustig afgewacht.
Iets voor 6 uur: Mats is wakker en komt bij ons liggen. De steken in m’n rug zijn er nog steeds, ik laat de hoop op dat relaxed weekend en dat nog even genieten van die dikke buik stilaan varen. Ik zeg papa dat ik vermoed dat we opnieuw naar het ziekenhuis zullen moeten.
Na de eerste echte pijnscheut die me net iets te veel aan de bevalling van Arne en die van Mats doet denken, weet ik dat het echt zover is en besluit ik nog even onder de douche te gaan en te ontbijten.
Ik raad Filip aan om hetzelfde te doen en even later bel ik vava om zich over Arne en Mats te ontfermen. Als Arne even later de trap afkomt, ruikt die meteen onraad. Zijn gezichtje klaart meteen op als ik hem vertel wat er aan de hand is. Mats werd geboren in minder dan 3 uur nadat ik in het ziekenhuis arriveerde, en deze keer wil ik voorkomen dat het dezelfde richting uitgaat. Bij de volgende wee wordt dan ook hoog tijd om te vertrekken.
Ergens rond 7:30u arriveren we in het verloskwartier. We mogen aan de monitor, de assistente checkt de opening (4 cm, en dus al een dikke cm meer dan in het begin van de week) en dan is het afwachten en weeën verbijten. Omdat het een stuitbevalling gaat zijn willen ze alles zo natuurlijk mogelijk laten verlopen. Iets na 10 zit ik aan 6 cm en krijg ik groen licht voor een epidurale (die ik sowieso moest nemen wegens de stuit – en zelfs zonder stuit zou ik daar ook naar gevraagd hebben …). Een half uurtje later zit de epidurale en is die eindelijk aangesloten. De pijn in m’n rug ebt stilaan weg alleen de druk in m’n onderbuik blijft voelbaar. Iets na 12 zitten we eindelijk aan 10 cm en wordt alles klaar gemaakt voor de bevalling. Papa zit nog rustig z’n patatjes te eten wanneer mijn gyn binnenkomt en zegt dat we eraan kunnen beginnen.
Ik ben in ieder geval al opgelucht dat mijn gyn, die niet van dienst was maar wel consultaties deed in het ziekenhuis, de moeite wil doen om bij de bevalling te zijn. Ik ben toch ietswat gerust gesteld omdat er cruciale momenten zullen volgen en het alsnog op een spoedkeizersnede zou kunnen uitdraaien.
Mijn water wordt gebroken en na één keer persen krijg ik al te horen dat ze kunnen zien of het een jongen of een meisje is (deze keer dus geen grapje over de kleur van de haartjes 😉 ) en na een paar keer persen ligt er een schreeuwend kereltje op m’n buik.
De stuitbevalling waar ik oorspronkelijk zo’n schrik voor had, was uitgedraaid om ‘de perfecte stuitbevalling’ en kleine Nand is zonder enig probleem geboren. 3kg85gr en lengte op dat moment ongekend wegens baby moeilijk te strekken omwille van stuit (pas een paar dagen later werd hij gemeten: 49,5 cm).
foto’s moeten nog volgen …
*update 15 juni 2012: Ik zat vandaag bij mijn gynaecoloog die bij Nand zijn geboorte was. Tot zijn grote spijt is onze stuitbevallling de allerlaatste geweest in het ziekenhuis. Blijkbaar een specialisme waar niet alle gynaecologen ervaring mee hebben, vandaar de beslissing. Ben ik toch blij dat ik heb nog heb mogen meemaken en er 4 jaar geleden geen keizersnede aan te pas is gekomen.
