blog.vierenveertig.be

Gewoon een leuk perspectief, een plekje in huis waar ik zelden stil sta. Meestal loop ik gewoon van de ene naar de andere kant.

Ik las erover hier , hier en hier. Hoe je door al het moois op internet, soms vergeet de schoonheid in je eigen huis te zien. Dus zo af en toe, hier een paar foto’s van een paar mooie hoekjes of kantjes huize vierenveertig.

Het regent huisnummerbordjes in blogland merkte ik, maar wat maakt het uit. Als ik één van mijn lezers er plezier mee kan doen, waarom niet?

Ramsign is een Deens bedrijf dat geëmailleeede porseleinen borden maakt. Je weet wel huisnummers, naamborden, … allemaal handgemaakt en van de beste kwaliteit.
Zelf zijn we heel content met ons huisnummer en een Ramsign huisnummer naast onze deur zou misschien wel stijlbreuk zijn, maar huizen genoeg waar een Ramsign nummer the perfect match zou zijn.

Clue van het verhaal: ik mag zo’n huisnummerbordje weggeven aan één van mijn lezers.

Maak uw keuze uit de collectie hier of hier en zeg hieronder welk modelleke je verkiest en natuurlijk ook welk nummer je nodig hebt. Maandag 23 mei hebben we hier iets te vieren, het ideale moment om de winnaar te kiezen!
Een beetje extra reclame online, via Facebook of Twitter is altijd welgekome!

Oh, ja en vanaf nu kunnen jullie ook deze blog ‘leuk vinden’ op Facebook.

Een van de zonen slaagt erin regelmatig iets kwijt te spelen.
Vorig jaar bleek plots een vestje van Quicksilver zoek (gelukkig wel in de solden gekocht). Het was waarschijnlijk al weken weg voor ik me realiseerde dat ik het vestje al even niet meer gezien had. Gevolg: niet meer te vinden.
Een paar maand terug was de zwembroek aan de beurt, in een tijdspanne van een uurtje verdween die onderweg van de zwemles naar een zwemfeestje. Waarschijnlijk uit de zak gevallen toen er moest gelopen worden om op tijd te zijn.
De zonnebril van de zoon is laatst gezien net na onze vakantie om nadien in rook op te gaan. Het is een zonnebril met aangepaste glazen, dus ja, die zou ik echt wel graag terug vinden want dat kostte best wat centen.
En sinds vorige week is het rode fleece vestje van de zoon ook spoorloos. Er is nog een sprankeltje hoop het terug te vinden in één van de wasmanden die hier staan te wachten om verwerkt te worden, maar ik begin het ergste te vrezen.

Beeldmateriaal: Chris Waind

Spullen kwijt spelen, het begint hier een pest te worden en dan spreek ik niet over al wat ik zelf verloren gelegd heb en pas weken later terug vind. Waar blijft de technologie met ingebouwde gps-zenders in kleding en spullen? We kunnen ze best gebruiken.
Ik denk dat ik alvast eens van die labeltje bestel MET gsm-nummer zodat elders achtergebleven kledingstukken misschien toch nog terecht komen.

En hoe zit het bij jullie? Hoe zorgen jullie ervoor dat de kroost niet te veel verliest zo her en der en alles ‘vindbaar’ blijft in eigen woonst?

Schattige eendjes, liefde op het eerste gezicht. Voor 2 euro gevonden op de planten- en rommelmarkt in ons dorp.

Al anderhalve week zitten we met drie schoolgaande kinderen. Het is gedaan met de kleine kindjes in huis. Nandje is zijn schoolcarrière gestart.
Het werd stilaan tijd, in de kribbe leek hij het de laatste week allemaal gezien te hebben, huilconcerten à volonté ‘s morgens bij het afzetten. En op school? De eerste ochtenden ook wel wat traantjes, maar ‘s avonds wel een droge broek. De ochtenden daarna geen traantjes maar wel een extra zak bij de boekentas ‘s avonds.

Al bij al loopt het vlotjes, hij neemt zelfs zijn boterhammetjes mee en ook dat lukt. Wat we wel merken met die slapeloze namiddagen, is dat Nand ‘s avonds bekaf is. De ene keer valt hij gewoon op de mat in slaap. De andere keer is hij te moe om te slapen. Het is ook duidelijk dat hij één en ander te verwerken heeft want hij slaapt veel onrustiger en trakteert ons ‘s nachts regelmatig op een huilbui.
En als Nand zo’n massa’s zand in zijn schoenen blijft meebrengen, dan kunnen we binnen een paar jaar een extra zandbak vullen. Comfortabel lijkt me dat niet echt.

Kleine kindjes worden groot, hoewel Nand in mijn ogen nog altijd zo klein lijkt (zeker met die twee grote broers). Och, hij zal hier altijd jongste blijven, onze kleine knuffel die zo kan genieten van zijn duimpje en de schoot van mama. Het is zoals Oontje zegt: Hij zal voor eeuwig en altijd ons kleintje blijven!

Het work in progress begint vruchten af te werpen (met dank aan de echtgenoot). We kunnen sinds een poos ook makkelijker de zolder op. Het uitklaptrapje werd vervangen door deze veredelde zolderladder, of noem ik het beter een verrijdbare trap? Het heeft een paar jaar en heel wat denkwerk gekost om dit trapje op z’n plaats te krijgen en om iemand te vinden om ons idee aan een schappelijke prijs te verwezelijken. Er is nog wat finetuning nodig: de mdf treden moeten nog vervangen worden door definitieve treden en op het plateautje zouden we graag glas leggen (om de ruimtelijkheid een beetje te behouden). Ons trapje mag er zijn en past als gegoten.
En om nog wat plannen vrij te geven: het is de bedoeling dat de achterwand geel wordt geverfd, zowel op de verdieping als op zolder. Zouden deze witte puppy’s dan niet mooi staan in het hoekje waar nu de rode elephant stools staan (want die zijn gereserveerd voor de make-over van onze slaapkamer)?

Ik las erover hier , hier en hier. Hoe je door al het moois op internet, soms vergeet de schoonheid in je eigen huis te zien. Dus zo af en toe, hier een paar foto’s van een paar mooie hoekjes of kantjes huize vierenveertig.