blog.vierenveertig.be

Geen hebbeding vandaag, in ruil krijgen jullie een leuke foto van Supervlieg vandaag.
Voor morgen een fijn begin van de werkweek, de mijne lijkt nu al gestart (ofte: bijwerken waar ik vorige week geen tijd voor had).

Het was hier stil de laatste weken. Hoog tijd dat ik mijn blog wat nieuw leven in blaas. Niet dat ik geen stof heb om schrijven, maar het leven heeft me in zijn greep: het huishouden, kinderen en lange werkdagen. Ik zal best niet de enige zijn, I know.

Ik pak de draad terug op. Nu. Vandaag.
Wat valt er hier te verwachten?

• Een fijn effeweg verslagje. Opnieuw een paar leuke plekjes Holland ontdekt.
• Vers van de pers, Charly, het nieuwste boek van Patrick De Bruyn. Ik kreeg het cadeau. Binnenkort een verslagje.
• Puberprikelen, want ja, ook daarmee krijgen we hier af te rekenen.
• Ondertussen weer een paar toffe effeweg eyecandy plekjes gevonden. Zal ik ze delen?
• En natuurlijk … hebbedingen à volonté!

Maar nu eerst: vakantiefoto’s sorteren en een deel van het gebroed in bed werken (in omgekeerde volgorde).

Mijn trouwe wandelschoenen zijn aan vervanging toe (straf dat ze al bijna een half leven meegaan), maar waar moet ik op letten als ik de wandelschoenwinkel binnenstap?

En, moet ik voor de kroost ook op zoek naar een wandelschoen, wetende dat we volgende zomer richting Oostenrijk trekken?

De spanning stijgt huize vierenveertig. Sinds de oudste zoon aan zijn middelbare schoolcarrière startte is ook de examenstress ons huishouden binnengeslopen. Examenstress, misschien eerder bij de ouders dan bij de zoon, want die zoon … die kent het concept “leren” nog niet helemaal.  ‘s Avonds de belangrijkste leerstof van de vorige les even herhalen? Niet voor de oudste zoon. Thuiskomen van school en even later aan huiswerk beginnen? Niet voor de oudste zoon. Op voorhand een taak afwerken om de last minute stress te vermijden? Niet voor hem. Opdrachten twee keer lezen, om zeker te zien dat je het goed verstaan hebt? Niet … Moet ik nog even verdergaan?

Er was een tijd -heel lang geleden- dat ik verkondigde dat ik nooit ofte nimmer elke avond naast mijn kind zou zitten om het te helpen met schoolwerk. Mijn kind zou zelfstandig moeten werken en zijn plan trekken. En nu … zoveel jaar later, lees en kijk ik verfilmde boeken, neem ik vakantie om samen met zoonlief te oefenen tijdens de examens, ben ik nog voor de examens bezig te controleren of de schriften van zoonlief leesbaar ingevuld zijn (dyslexie, remember?).

Ondertussen tel ik al af naar het eind van de examens (ze zijn zelfs nog niet begonnen), naar een paar onbezonnen weken zonder huiswerk en schoolstress. Ooit had ik het anders verwacht, maar ‘take it as it is’ wordt meer en meer mijn motto en ook al vergt dat soms heel veel inspanning en doorzettingsvermogen van mezelf. Hopelijk is de zoon me ooit dankbaar voor mijn gedrag en vaak dwingende stem, ik hoop het van harte!

Na de examens begin ik in dit boek in de hoop er een beetje wijsheid te vinden. Of heb jij al enige wijsheid in pacht? Ik verneem het graag!