blog.vierenveertig.be

Vanavond zitten Arne, Mats en ik voor de TV met chips te kijken naar Splash. Op een bepaald moment zegt Arne: “Kijk, mama, dat is daar waar we vorige jaar naar die olifant gaan kijken zijn.” Toen ik opkeek zag ik inderdaad Sam Gooris breakdancen op het Sint-Jansplein in Antwerpen. En jawel, daar waren we vorige zomer tijdens de zomer van Antwerpen wezen kijken naar die gigantische houten olifant. Dat zoiets toch zo in zo’n klein mensenhoofdje blijft zitten, en wij denken dat je met kleine kinderen geen verre reizen zou kunnen maken omdat ze het zich later toch niet meer herinneren ….

Ik herinner me wel dat die olifant danig indruk gemaakt heeft op Arne. Zo groot en zoveel lawaai (ik zie hem daar nog staan, z’n handen op z’n oren en compleet overweldigd door het gebeuren). Maar dat dat zo in z’n geheugen gegrift stond ….

 En als kers op de taart: toen Arne die krasse uitspraak deed had hij z’n bril niet opstaan.

En voor de derde nacht op rij ligt Mats boven in z’n (bijna) nakie te ronken …

Papa is er een paar dagen niet, dus moet mama even alleen voor 2 kids zorgen. Arne mocht gisteren blijven spelen bij z’n peter en omdat hij daar vandaag terug mocht spelen, hadden we er direct een logeerpartijtje van gemaakt. Voor één keertje was er dus maar 1 kindje in huis vanmorgen.

Om 6:30u ging ik Mats uit bed halen, en onze jongeheer lang nog zalig te slapen in z’n blote buik. Z’n pyjama lag netjes aan het hoofdeind van z’n bed. Wanneer hij die nu juist uitgetrokken had was me een raadsel. Ik heb gisteren nu niet meteen nog gerommel gehoord in z’n kamertje.
Papa slaapt ook altijd in z’n naakie, dus dan kan je zoonlief niet kwalijk nemen dat die dat ook wil en gelukkig was die wel zo slim geweest z’n slaappampertje aan te houden 😉

Daarjuist twee kids in bed gestoken, eerst Mats, daarna Arne. Ik was nog geen 10 minuten beneden en een klein stemmetje begint te roepen “mama, mama, ik moet plassen”. Mama naar boven, en wie staat daar zonder pyjama in z’n bed, jawel kleine Mats. Het is dus duidelijk dat hij eerst z’n pyjama uittrekt alvorens hij in slaapt valt. Da’s dus al twee nachten op een rij, curieus of dit een trend zal worden. Hij zal er wel mee stoppen als het terug koud begint te worden en daarbij …. kleren uittrekken is voor hem natuurlijk een hele goeie oefening.

Al een hele week was Arne aan ‘t aftellen. Elke avond was het van “mama, hoeveel dagen is het nog?” En vandaag was het eindelijk zover : Gymkana. Of om het anders te zeggen:”behendigheidswedstrijd voor tractoren”. Jawel, als boerenkleinzonen lijken ons beider jongens de nodige agrarische genen geërfd te hebben, en vooral een meer dan gewone interesse in het rijdend materieel. Jawel, tractoren, maaidorsers, … laat maar komen. Ondertussen is het al zover dat Arne, ook al kan hij niet lezen, weet van welk merk een tractor is: “da’s een Newolland (New holland), en een Fendt, ….” Daarstraks zei hij nog: “die tractor daar heeft neef R. in ‘t klein.”

En vandaag was het dus zover voor de 19de keer al werd ons dorpje overspoeld door tractoren van heinde en verre (en ik vrees dat ik er waarschijnlijk ook al voor de 19de keer zal bij geweest zijn, indertijd hardwerkend als lid/leiding van de KLJ, ondertussen als mama van 2 kerels).

Het begon vanmorgen al. Er was een herdenkingsmis voor mijn moeder en nadien werden alle tractors één voor één gewijd door meneer pastoor. Arne en Mats gaven hun ogen de kost. Na de middag was het dan tijd om die tractoren zelf aan het werk te zien met allerhande proeven en natuurlijk zelf ook aan het werk te gaan met de kindergymkana (het ganse verhaal in ‘t klein met speelgoedtractors en go-carts).

Hieronder een paar sfeerbeelden om papa te plezieren:

 En papa? Papa heeft het ganse gebeuren moeten missen wegens andere verplichtingen (een job op front stage op Pukkelpop, hij zal het dus wel niet al te erg gevonden hebben dat hij de Gymkana moest missen). Trouwens papa zal nog tot zondagmorgen in de Limburg vertoeven. Het thuisfront zal nog 2 drukke dagen hebben, mama moet donderdag en vrijdag naar Wetteren …. de kids zullen heel vroeg uit de veren moeten.

Twee daagjes zee, op bezoek bij de schoonbroer, schoonzus en kids: ondertussen een jaarlijkse traditie geworden.

Fietsen op de dijk, wandelen in de duinen en vooral genieten, genieten van het genot dat je kan aflezen van die kleine gezichtjes.
Ongelooflijk te zien hoe die kindjes stralen, hun ogen glinsteren en ze zich meer dan kostelijk amuseren.

Ondertussen is er onderweg naar huis al beslist om volgend jaar ook voor een weekje richting zee te trekken.  Als je ziet hoe Arne en Mats hebben genoten van deze twee dagen, dan is dat het geld meer dan waard.

Ik weet in ieder geval dat er weer nog maanden zal gepraat worden over de “vakantie aan zee”.
Dus nogmaals, Marc en Eva dank je wel dat wel ook deze keer op bezoek mochten komen!

the lion sleeps tonight …

Dat liedje spookte de laatste dagen al wel vaker door m’n hoofd.

Een paar weken geleden kreeg zoonlief een boekje mee met vakantieactiviteiten van de gemeente: spelnamiddagen, sportweken, … Misschien wel de manier om vava en moeke (de vakantie-oppassers van dienst) een weekje te ontlasten? Zoonlief gevraagd of hij het zag zitten om zo’n jungleweek mee te doen. En wonder boven wonder, geen probleem.
“En gaan daar dan kindjes zijn die ik ken?” “Misschien wel of misschien niet” was het eerlijke antwoord van mama.
Naarmate de jungleweek naderde, kwam een paar keer out of the blue de vraag of hij, als de eerste dag niet leuk zou zijn, hij de volgende dag mocht thuisblijven: het “grote mond – klein hartje” syndroom dus. Wat gaat er toch rond in zo’n kinderhoofdje?

Maandagmorgen was het dus zover. Met een klein hartje is hij daar achtergebleven, maar ‘s avonds kon z’n enthousiasme niet op. Over thuisblijven werd al niet meer gesproken en ondertussen is het al “is het nog maar twee dagen? Ik wil dat het langer duurt!”.
Neen, ik denk dat die jungleweek een schot in de roos is. Vriendjes heeft hij ondertussen ook al gemaakt, hoewel hij ze niet bij naam kent. De ene vriend heeft een trui met een boot op (tja en als die morgen een ander trui aanheeft, vroeg ik me daarstraks af) en het vriendinnetje (met de roze haarband en bloemetje) is heel slim want die weet al dat 200 plus 200 400 is.

Vrijdag is het zover … dan mogen de kids verkleed naar de laatste jungledag. Arne (want zo heet onze oudste zoon) wil als leeuw gaan. Ik ga morgen dus nog een lange avond tegemoet, want mama is van plan een echte leeuwenstaart te maken. Hoe de rest van de outfit er moet uitzien is natuurlijk nog een raadsel ;-).

Ter info: ik meen me te herinneren dat ik pas een paar weken geleden op de radio hoorde dat de zanger van bovenaan vermeld nummer overleden is ….