blog.vierenveertig.be

Gisteren bij het ophangen van wat spullen aan het magneetbord, moest ik denken aan die magneetsystemen die ze in winkels gebruiken en die in de kleding zit ter beveiliging.
Kan ik voor m’n “broekspijp-ophouder” misschien iets bedenken met magneten (maar dan hele sterke?)?

Ik denk voort …

Gisteren sinds lang nog eens een concertje meegepikt: Crowded house. Het was de files (zowel bij het heengaan als terugkomen) meer dan waard.
Eega en geluidstechnicus Filip kon het in ieder geval niet laten om een grote omweg langs het podium te maken toen hij nog voor het concert drank ging halen. Zo ken ik hem al jaren. Als ik vroeger met hem ergens kwam hing hij gegarandeerd het eerste kwartier rond het podium omhoog te kijken. Gisteren was het dus niet anders, en ik besefte dat ik echt wel een gigantische bewondering heb voor de mateloze gedrevenheid en passie waarmee hij z’n werk doet.

In z’n tienerjaren knutselde hij met z’n broer een discobar in elkaar: Pink Panter. Wat later speelde hij met de lichten in een locale discotheek en begon hij te werken voor een locale discobar-bouwer. Toen ik hem leerde kennen was z’n ultieme droom ooit op Werchter staan. Neen, niet artiest, wel als technicus.

Ondertussen om en bij de 15 jaar later heeft hij z’n droom al lang waargemaakt. Werchter is geen droom meer; voor een jobke in de Albert Hall in Londen draait hij z’n hand niet meer om;  …  Ik ben trots op m’n ventje.

Crowded House dus, een fantastische avond. Ik zou morgen met alle plezier terug willen gaan!

De nerd van de avond was toch wel die security man die met z’n rug naar ‘t podium gekeerd zich in ‘t midden van het gangpad had gezet. Ik had em al effe gezien, en blijkbaar was ik niet de enige want Neil Finn maakte er nadien een geweldige opmerking over.
Eigenlijk heeft elk concert wel iets dat je altijd bij blijft.  De eerste klanten van REM jaren geleden op Werchter: “Rain rain, let it rain” waarop een geweldige regenbui uitbarstte; het aanblik van de festivalwei vol aanstekers bij Metallica; de ganse show van Peter Gabriel een paar jaar geleden in Vorst; ….

Soms keek je, van de tuin weg, naar een land
dat in de verte lag, een overkant
voorbij de weiden en de blauwe bossen
tot waar het zand begon van een wit strand.

Ik zie je altijd tussen de bloemen staan,
geraniums, stokrozen, gentiaan
en waaiend ongeduld van hazelaren,
tot in je vingers met hun groei begaan.

Ik, maar wist niet, dat je afscheid nam,
van je verwanten, van je oude stam,
alsof je zonder wangebaar noch drukte
zomaar toevallig langs en binnenkwam.

Wanneer de slaap uitblijft na middernacht
lees ik van je gezicht de liefste lach
die ik wèl kende van je tijd van leven
maar nimmer zo totaal ontspannen zag.

Anton Van Wilderode, uit ‘Een tuinman is een dichter’