25 weken

Geschreven op 12/03/2008 door Ilse

25 weken zwanger: we zijn dus al even voorbij de helft van onze zwangerschap. En dan merk je dat elke zwangerschap toch anders is. Bij de vorige twee moest ik bv regelmatig overgeven tot 3 maand zwangerschap, nu heb ik tot vorige week om de paar dagen braakneigingen gehad  ‘s morgens zodra ik uit bed kwam.

Bij Mats had ik ergens in de 4e maand of zo, enorme last van vermoeidheid (het feit dat mijn moeder toen in het ziekenhuis lag en net een heel zware operatie had ondergaan, zal er natuurlijk ook mee te maken gehad hebben). Ik heb toen op doktersvoorschrift een week rust moeten nemen, en nadien ging het stukken beter.

En nu? Nu voel ik me na 5 maand nog steeds erg moe. Ik probeer dagelijks in bed te gaan rond 22u om dan ten laatste om 7u er terug uit te komen. Ga ik pas na elven slapen, dan ben ik de volgende dag een wrak. En elke dag voel ik in de loop van de namiddag de vermoeiheid opkomen. Volgende week nog een week werken en dan staat de Paasvakantie voor de deur.  3 Dagen werken dan op 2 weken tijd en een weekje uitwaaien aan zee. Ik kijk er naar uit (dat ik ondertussen wel eerst nog een seminarie over usability moet in elkaar boksen zal ik maar even achterwege laten). Na de Paasvakantie is april al begonnen en kan ik al beginnen uitkijken naar de lange weekends in mei … en dan is het eind in zicht.

Ik had gehoopt van deze laatste zwangerschap meer te genieten dan de vorige (de ziekte van mijn moeder maakte dat minder makkelijk) maar full-time werken, twee kinders thuis, de was en de plas en een man die ‘s avonds pas na 19u thuis is, maken daar geen evidentie van. En nu ik erbij nadenk, ik geloof zelfs niet dat er ondertussen al een foto is genomen van die als maar dikker wordende buik.

Geplaatst in Alledaags | Doe je zegje

Soulsister

Geschreven op 09/03/2008 door Ilse

Jaren geleden woonde Filip in Heist “op den Berg” en was z’n buurman niemand minder dan Polle Pap. In die jaren dat ik Filip ken hoorde ik verhalen van Filip die als kleine kerel kind aan huis was daar, dat hij geregeld met het busje meeging naar optredens, …  (Misschien dat Filip daar de microbe te pakken gekregen heeft?)

Toen we 10 jaar geleden (wat vliegt de tijd) trouwden had Filip z’n moeder voor een verrassing gezorgd. Toen er ‘s avonds een “special act” werd aangekondigd en dat de Rolling Stones niet te vinden waren voor de muziekinstallatie, waren we met verstomming geslagen toen Paul Michiels door de deur stapte. Ze hadden alles achter onze rug geregeld. “Down town” en “The way to your heart” stonden toen op de korte playlist. “Veel geluk en zegen en een krullebol of negen” was z’n afsluiter op het podium.

Ik was dan ook de eerste om te zeggen dat ik best wel naar het reunieconcert van Soulsister wilde gaan in het sportpaleis. Filip stelde voor dat hij z’n connecties wel zou aanspreken, maar die connecties waren blijkbaar niet goed genoeg want toen concert 1 was uitverkocht hadden we nog geen kaarten, ook voor concert 2 bleven we achter. Ik had het ondertussen al opgegeven om Soulsister nog aan het werk te zien. Tot ik Filip zondag ineens hoorde zeggen dat we ook wel naar Soulsister zouden gaan. Hij heeft zondagavond nog kaarten besteld en gisteren zaten we dus met z’n tweetjes in het Sportpaleis.

De show stak knap in elkaar toch duurde het lang eer er echt leven in de zaal kwam. Ik vermoed dat de die-hards allemaal direct kaartjes hadden besteld voor het eerste concert. Pas in de loop van de tweede helft leek het publiek er meer voor te gaan. Maar ik moet wel zeggen dat ik blij was om de heren nog eens aan het werk te zien. Of ik er volgende jaar opnieuw wil bij zijn, kan ik eerlijk gezegd nog niet zeggen. Soulsister moet natuurlijk teren op hun nummers van jaren geleden en er komt niet meteen (veel) nieuw werk bij. Ik denk dat ze effectief wel alle hits van weleer uit de kast gehaald hebben, en misschien dan ik liever ook terugdenk aan jaren geleden toen ik Soulsister in de lokale parochiezaal aan het werk zag of toen ik met Filip naar hun theatertoer kon (toen wel met de juiste connecties 😉 ). Want toen was er wel veel ambiance en sfeer, iets wat gisteren toch lang op zich deed wachten.

Soms vraag ik me bij die grootse concerten ook af hoeveel mensen effectief nog naar de artiesten kijken, want met zulke grote schermen, heb je snel de neiging je te focussen op die schermen en wat er effectief op het podium gebeurt als bijzaak te beschouwen. En de drummer, blazers en consoorten zouden bijna even goed in een concertbak gedumpt kunnen worden, want daar let echt geen kat meer op. Ik krijg soms het gevoel dat de artiest in functie van die videowall staat, terwijl ik eigenlijk zou denken dat zo’n schermen ervoor dienen om wat er op het podium staat te versterken. En soms worden die schermen iets te veel van ‘kijk eens wat ik kan”. Ik heb er geen behoefte aan om Paul Michiels of Jan Leyers hun kop van de ene kant van het scherm naar de andere kant te zien vliegen. Of om vreemdsoortige effecten te zien waar dan allerhande strepen over de hoofden van de artiesten vliegen.

Al bij al was ‘t een fijne avond en ik heb er best van genoten nog eens met manlief op stap te gaan!

Geplaatst in varia | Doe je zegje

Op restaurant

Geschreven op 03/03/2008 door Ilse

Omdat we gisterenmorgen om 8:15u al moesten paraat staan voor een wedstrijdje korfbal van Arne in Hoegaarden, hadden we met de kids afgesproken dat we ‘s middags op “restaurant” zouden gaan eten. We zijn eigenlijk nog maar een paar keren met de kinders eens ergens gaan eten dit was het ideale moment om onze vaste zondagmiddaggasten voor een keertje af te zeggen.

‘s Middags dus met z’n viertjes naar een taverne in de buurt. Het menu viel wat tegen (natuurlijk vooral pannekoeken, ijsjes etc) maar uiteindelijk kon ieder van ons toch iets naar z’n tand kiezen. Papa ging voor een croque, Arne koos een lasagna, Mats ging voor de macaroni en mama ging voor de suggestie (witloof in hesp en kaassaus). En iedereen heeft flink gegeten, Arne z’n lasagna was op een hapje na helemaal op, Mats heeft gesmuld van de macaroni en als afsluiter nog een klein ijsje. Iedereen heeft zich voorbeeldig gedragen en eigenlijk moeten we dit gewoon vaker doen …

Geplaatst in Alledaags | Doe je zegje

Vogelkastje

Geschreven op 18/02/2008 door Ilse

Een poos geleden kwamen we op een zonnige zondagnamiddag tot het besluit dat papa (met hulp van de zonen) maar eens een nestkastje moest maken. Ondertussen hangt hun eerste exemplaar aan ons tuinhuisje. Mijn vader merkte als eerste op dat er een koolmeesje het nestkastje aan de binnenkant ging bewonderen en gisterenmorgen konden we opnieuw vaststellen dat de koolmeesjes die aan onze vetbollen kwamen pikken ook wel interesse hadden in dat hokje.

Met een beetje geluk wordt ons nestkastje de uitverkoren broedplaats voor de vogeltjes en staan er ons nog leuke taferelen te wachten …

Geplaatst in varia | Doe je zegje

Levensvragen

Geschreven op 13/02/2008 door Ilse

Bestaat er een fase “levensvragen” in een kinderleven? Ik begin het me stilaan af te vragen. Om de paar dagen komt er wel een nieuwe vraag bovendrijven, zo ‘s avonds in bed net voor het slapengaan.

“Mama, hoe is de eerste mens er gekomen”. Probeer daar maar een antwoord op te verzinnen, ofwel heeft God de eerste mens gemaakt met Adam en Eva, of je vertelt het verhaal van de evolutietheorie. Ik heb geprobeerd iets over het laatste te vertellen en vanaf nu vertelt Arne aan iedereen dat de eerste mens uit een aap is geboren.

Vanavond waar het weer zover: “Mama en hoe is de wereld er gekomen?” Ikke weer een verhaal opgedist dat er nog geen mensen waren bij het ontstaan van de wereld en we dus eigenlijk er het gissen naar hebben. En bestaat een aantal theorieën maar we weten dus niet helemaal zeker hoe de wereld nu effectie ontstaan is.

“Maar mama, ik denk dat de wereld ontstaan is, toen de zon er is gekomen want rond de zon draaien planeten en de wereld is ook een planeet.” En verzin daar maar een antwoord op.

“En mama, God, hoe is die er gekomen?” En dan zit je daar met een mond vol tanden. Onze kinderen zijn gedoopt, gaan naar een katholieke school, … maar thuis wordt er weinig rond geloof gedaan, met Kerst worden wel de beeldjes van het kerststalletje nog elk jaar op de kast gezet, als er een gedenkviering is voor mijn moeder zullen we daar ook naartoe gaan, maar eerlijk gezegd blijft het daar ook bij. En wat antwoord je dan op zo’n vraag?

Ik heb me al voorgenomen dat we binnenkort toch eens naar het museum voor Natuurkunde moeten, misschien dat dan toch een paar van die levensvragen beantwoord raken.
Ik ben in ieder geval nieuwsgierig naar de vragen die nog zullen volgen.

Zijn reeds gepasseerd: het verhaaltje van de zaadjes en de eitjes; hoe tweelingen er komen; kan je kiezen of een baby een meisje of een jongen zal zijn; handicap; …

Geplaatst in Alledaags | Doe je zegje

Halverwege

Geschreven op 05/02/2008 door Ilse

Morgen zit ik officieel aan 20 weken zwangerschap, netjes halverwege dus. Wil dit nu zeggen dat we mogen beginnen aftellen naar eind juni?

Arne zei daarstraks nog dat hij echt wel nieuwsgierig is naar onze baby en dat hij bijna niet meer kan wachten. Ik heb hem maar gerust gesteld dat hij nog een paar andere dingen heeft om naar uit te kijken. Een weekje Zeeland onder de Paasvakantie (Roompot Beach Resort), een weekendje weg met Marc en co (Landal Lommerbergen), heel veel leuke dingen, …. Tja, 9 maand is voor een kind wel heel erg lang.

Volgende week eindelijk nog eens op dokterscontrole en een uitgebreide echo. Met een beetje geluk legt onze baby dan zijn of haar geheimen bloot en daar ben ik ook best nieuwsgierig naar.

 Met de kwaaltjes valt het al bij al best mee alleen dat ik nu echt m’n slaap nodig heb, minimum 8 uur en ja, ik vertrek naar het werk met een hele voorraad eten: Boterhammetjes, 3 stuks fruit en een bende koeken. Ik moet nu eenmaal regelmatig eten, m’n collega’s beginnen ondertussen al opmerkingen over te maken … de weegschaal waarschijnlijk ook.

Geplaatst in Alledaags | Doe je zegje

Gelezen

Geschreven op 21/01/2008 door Ilse

Eindelijk nog eens een boek ten einde gebracht:

“Ze zijn wat je ze te eten geeft” van dr. Alex Richardson over hoe voeding het gedrag, de stemming en de schoolprestaties van je kind kan verbeteren.

Waar komt het uiteindelijk op neer: gezond en gevarieerd eten. Veel fruit, groeten en vezels en de consumptie van geraffineerde voedingsmiddellen beperken. Ik denk dat we al redelijk gezond aten, maar dit boek heeft me wel verder doen nadenken en ik geloof effectief dat bij sommigen voeding echt wel een effect kan hebben op het gedrag.

Ik ben dus ook wel wat kieskeuriger geworden wat betreft het eten dat gekocht wordt hier. Ik denk dat het verschil tussen de goedkope en duurdere voedingsmiddelen niet altijd alleen het merk is, maar ook vaak ook wat er nu effectief inzit. 
Neem nu melk, Filip is een fervent drinker van het pure spul. Hij heeft een duidelijke voorkeur voor de melk van bv. Campina of Joyvalle tov. de goedkopere winkelmerken (net zoals een wijnkenner waarschijnlijk het verschil proeft tussen een goedkope en dure wijn).

Gisteren las ik nog een interview met Sabine de Vos die twee keer werd getroffen door baarmoederhalskanker. “Eigenlijk dragen we slecht zorg voor onszelf. We geven fortuinen uit om onze buitenkant te conserveren, maar zo lang er aan de binnenkant op het eerste gezicht niets hapert, zijn we tevreden.”

Denk daar maar eens over na…

Geplaatst in Gelezen | Doe je zegje

luilekkerdag

Geschreven op 20/01/2008 door Ilse

Papa op teambuild-dag met het werk en mama een ganse dag alleen thuis met onze 2 kerels. Omdat ik de laatste week veel last had van vermoeidheid en sinds m’n strijkmarathon van gisteren (jawel, 4 uur met de strijk bezig geweest) zat daar ook nog een zware kop bij, had ik besloten om er een rustig dagje van te maken. Geen boodschappen op een blitsbezoekje aan het groentenwinkeltje na (Arne en Mats had ik op hun pantoffels in de auto gezet). Vava en Jef kwamen wel eten, maar soep was er nog voldoende, snel pattatjes gekookt, champignonsaus gemaakt en een snitzel gebakken: niet al te veel werk in de keuken (en de afwas heeft vava hoofdzakelijk gedaan).

En de rest van de dag? Een heel hoge toren gebouwd met de duplo’s (waar ondertussen alleen de fundamenten nog van overschieten), een racebaan voor de duplo race wagens, gepuzzeld met Mats, gelezen met Arne, gepyjama Samd met Arne op de computer (ik alleeneigenlijk wat meegekeken en tips gegeven), genoten van de koolmeesjes en één roodborstje die gezellig aan de vetbol kwamen eten in één van onze lindebomen (die net naast onze living staan en waarop we dus een hele mooi zicht hebben) en beslist met Arne en Mats dat papa dringend een paar nestkastjes moet maken en tot slot gewoon een uurtje op de zetel gerust. Vanavond zijn we dan nog gaan sandwichjes eten bij vava en omdat de andere nichtjes en neefje daar vandaag niet waren, was het daar ook heel rustig en hebben we samen gezellig gekeken naar SOS Piet.

 Ondertussen liggen Mats en Arne na de nodige knuffels in bed. Arne wilde nog even tetteren (een babbeltje slaan) omdat het zolang geleden was. Gisteren nog zei hij dat hij volgende keer aan Sinterklaas een klein zakspeelcomputertje wilde vragen, vandaag kwam hij alweer met iets anders op de proppen. Toen ik ermee lachtje dat hij voor de komende 10 jaar al wist wat hij voor Sinterklaas wide, stelde hij voor om verlanglijstjes te maken waarop we konden schrijven wat we nog allemaal wilden hebben.

Ik kon al wel snel één en ander bedenken voor mezelf (of ons gezinnetje): tuinpoortjes, een deftig fototoestel, een nieuwe tafel voor de eetplaats, … maar heb Arne ook duidelijk gemaakt dat het ook goed is om te verlangen naar iets. Want vaak is het “verlangen naar” veel leuker dan alles gewoon maar te hebben.  Verder was hij aan het fantaseren wat hij met papa allemaal nog zou kunnen in elkaar knutselen: een mini-windmolen om zelf elektriciteit te maken, …

Ik hoop dat Arne, Mats en nummer 3 het nog zullen kunnen om het kleine te waarderen, gans hun leven lang. Ik ben opgegroeid met veel liefde, maar zonder vakanties van huis weg (mijn vakantie waren eerder gevuld met bonen plukken en patatjes rapen en ja, ik heb daar ooit ook op gevloekt), zonder etentjes op restaurant en zonder al te veel luxe thuis (ik herinner me nog dat in de winter de ijspegeltjes soms aan het plafond van onze slaapkamer hingen) maar met heel hard werkende ouders die er alles voor over hadden om hun kinderen maar gelukkig te zien. Elk van die kinderen is goed terecht gekomen. En ook al hebben ik en Filip beslist om met iets meer luxe door het leven te gaan toch wil ik dat onze kinderen beseffen dat vakantie niet altijd een evidentie is (Sinds de kindjes (en een eigen huis) zijn de vakanties beperkt gebleven tot max. 2 weekendje weg per jaar, maar wedden dat ze er echt van genoten hebben); dat er ook moet gewerkt worden om iets te bekomen; en dat niet alles zomaar voor het krijgen ligt. Of we daar ooit in zullen slagen? Ik hoop het van harte!

Geplaatst in Alledaags | Doe je zegje

slaapwel

Geschreven op 13/01/2008 door Ilse

Bij deze geef ik toe aan de vermoeidheid en ga ik vroeg onder de wol in de hoop de volgende 5 werkdagen goed door te komen.  Waarschijnlijk is het zowiezo beter om te slapen voor twee dan te eten voor twee.

Slaapwel!

Geplaatst in Alledaags | Doe je zegje

Bertolli pesto en co

Geschreven op 13/01/2008 door Ilse

M’n zwak voor usability maakt dat ik me vaker dan anderen erger aan alledaagse dingen.

Toen ik eind september 2 weken op verplaatsing werkte bij onze gele buren die internet en digitale TV verkopen, viel het me op hoe onhandig de WC-rol dispensers daar waren. Meer dan één blaadje per keer kreeg ik echt niet van die rollen af en als je liever een paar velletjes hebt is dat best ergerlijk.
Bij de fotomaker uit Wetteren (een andere werkgever op verplaatsing) hingen van die grote WC rollen waar het altijd zoeken was naar een begin.

Ik heb natuurlijk wel een donkerbruin vermoeden dat die fabrikanten van deze verbruiksspullen hun producten bewust wat minder gebruiksvriendelijk maken om zo meer zuinig materiaal op de markt te brengen. De gebruiker op het toilet is er natuurlijk de dupe van.

En dat de pesto. Af en toe eten wij ‘s avonds spaghetti met pesto. Lekker en super snel klaar. Op de potjes van Bertolli staat dan: “Vermeng 2 eetlepels pesto met een portie pasta”. Wel handig als onze standaard eetlepels (en waarschijnlijk niet alleen de onze) niet in de potjes passen. Maken ze er dan niet beter ” 4 koffielepels” van of zouden ze de opening van de potjes niet beter wat groter maken?

 Of dan mijn auto, een VW Golf. Elke avond als ik de kids ophaal steekt Arne het lampje aan om beter te kunnen zien waar hij z’n veiligheidsgordel moet vastklikken. Geen probleem ware het niet dat op een afstand van nog geen kilometer dat lampje soms nog aan is tegen de tijd dat we thuis arriveren. We stappen uit, de auto gaat op slot en alle lichtjes doven. Wanneer ik nu ‘s morgens (zonder de kids) in de auto stap, start en in m’n achteruitkijkspiegel kijk om de car-port uit de rijden zie ik meer dan eens dat lampje nog branden. Vooraan in de auto zit er nergens een knopje om de lichtje te doven, en met m’n buik in wording waag ik het er niet meer op om me in alle mogelijk bochten te wringen om aan dat lampje te komen. Er zit dan maar één ding op: versnelling in neutraal, handrem, uitstappen, achteraan de deur open en lichtje uitdoen, en dan eindelijk terug in de auto. Op zich geen probleem, maar na 5 keer word je het wel beu en als je op tijd op je werk wil zijn (en eigenlijk al veel te laat vertrekt …)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Geplaatst in Getest | Doe je zegje