blog.vierenveertig.be

Zot word ik ervan, van al die paperassen: bankafschriften, loonfiches, rekeningen, … en het stapelt zich alleen maar op. Rekening worden wel tijdig betaald, maar daarna starten de problemen. Neen, wij houden niet wekelijks ons klassement en administratie bij (wij hebben drie kinderen, en dat vind ik het perfecte excuus). Als ik er één keer in de paar maand (eerder eens per half jaar) in er slaag op alles op de juiste plek te krijgen, dan mogen we content zijn. Meestal wanneer de stapel papieren in de kast te groot (en onstabiel) wordt.

Vorige week was het weer van dat, en startte ik vol goeie moed aan een grote schoonmaak- en organiseeractie. Niet altijd evident: waar had ik nu vorige keer die attesten gestoken, en zouden die oude manuals echt niet meer van pas komen, … Uiteindelijk kon er toch één en ander weg bij het oud papier, een ander deel verdween naar de zolder in de lijn van wel willen maar (nog) niet kunnen. Maar de kast ziet er na de opruimactie wel netjes-er maar nog even vol uit. Niet ideaal.

En toen vroeg ik me af of er geen “kast-adviseur” zou bestaan, zo iemand die kan zeggen waar ik best welke spullen opberg, en hoe ik ervoor kan zorgen dat alles makkelijk terug te vinden is. In onze keuken zijn we daar al aardig in geslaagd, maar voor heel wat andere kasten in andere kamers is er nog veel werk aan de winkel. Motiverend is het momenteel ook niet want een kast die gisteren opgeruimd werd, kan vandaag al terug een rommeltje zijn (we wonen hier met 5 mensen in huis). En als je niets durft weggooien, dan blijft elke kast natuurlijk even vol.

Ik begon gisteren op de trein in een boekje, Ruimte geeft rust, geschreven door een Professional Organizer. Zou dat de wijsheid brengen?

Misschien kunnen jullie me wat advies geven? Hoe (en hoe vaak) houden jullie de administratie bij? Wat gooien jullie weg en wat houden jullie voor eeuwig en altijd bij? Ik denk dat onze bankafschriften (een redelijke hoop ondertussen) hier allemaal nog liggen, trouwens wat is het nut nog van die bankafschriften?
En hebben jullie één of andere logische kastorganisatie? Veel gebruikte spullen binnen handbereik, en alles een vaste plaats?

beeldmateriaal: breedingfancy

Gedaan met het ondersteboven leegschudden van de brievenbus (het enige sleuteltje kwijt spelen is echt niet slim). Sinds vorige week staat onze nieuwe brievenbus te blinken op de oprit.

Ik las erover hier , hier en hier. Hoe je door al het moois op internet, soms vergeet de schoonheid in je eigen huis te zien. Dus zo af en toe, hier een paar foto’s van een paar mooie hoekjes of kantjes huize vierenveertig.

Geel!

Ik las erover hier , hier en hier. Hoe je door al het moois op internet, soms vergeet de schoonheid in je eigen huis te zien. Dus zo af en toe, hier een paar foto’s van een paar mooie hoekjes of kantjes huize vierenveertig.

We mochten de boer op van Danone: op bezoek bij een echt melkveehoudersbedrijf in Loenhout. Dat kleine uurtje autorijden hadden we er graag voor over, want het was echt de moeite waard.
Onderweg er naartoe waren de zonen al druk aan het speculeren in de auto, over hoeveel tractors ze nu wel zouden zien en hoe groot die zouden zijn. Mats overwoog zelfs om misschien later ook melk-boer te worden.

Samen met een veertigtal andere mensen werden we vriendelijk ontvangen door Jan, Chris en hun zoon Jeff. We kregen een verzorgde en lekkere brunch voorgeschoteld. Het smaakte! De zonen konden zich uitleven op het koeie-springkasteel en de trap-tractors, maar het hoogtepunt was toch wel de rondleiding op het bedrijf, tussen de koeien.

Jan en Chris leidden ons rond alsof ze niks anders doen, getalenteerde gidsen zijn het. We hoorden een verhaal van hard werken, elke dag opnieuw, maar ook een verhaal van passie en heel veel liefde voor de kloeke viervoeters die aan de basis liggen van al die lekker yochurtjes in onze ijskast.
De zonen hingen aan de lippen van boer Jan en luisterden met volle aandacht (wij ook trouwens).

Wat mij vooral opviel is de discipline. Geen boerenerf vol loslopende katten en een boer in vuile overal, maar een modern bedrijf dat nog weinig weg heeft van de boerderij uit de tijd van de Witte van Zichem, geen vuiltje te bespeuren én met strenge regels op alle gebied: Jonge stiertjes verblijven buiten in een hok om te voorkomen dat de koopmannen ziektes uit andere bedrijven de stal zouden binnenbrengen. Medicatie mag alleen nog via tussenkomst van de dierenarts gegeven worden en alles wordt nauwkeurig gedocumenteerd en misschien nog strenger gecontroleerd door allerlei instanties. Het is niet voor niets dat Danone kwaliteit uitstraalt.

Een registratiesysteem zorgt ervoor dat de vrouwelijke kalfjes hun porties melk binnenkrijgen. Hebben ze hun limiet voor de dag bereikt dan blijft de melkkraan dicht (en moeten ze vast voedsel bij eten), is er een kalfje dat minder komt drinken dan is dat mogelijks ziek en moet dat gecheckt worden. Er is duidelijk over nagedacht.

We proefden verse koemelk, zagen het koe-massagesalon, de koestront-kuisrobot, de melk-put, een melksnor, de koe-eten-mixer, zwaluwen, de pas bevallen koe (met keizersnede), de gestrafte koe en natuurlijk heel veel andere koeien (geen paarse Milka-koe, wel een bende wit-blauwe Danone-koeien).

Deze uitspraak van één van de andere toehoorders vat het allemaal mooi samen: “Hier sta je echt niet bij stil als je thuis het lipje van een bus melk opentrekt.”

Ik zag vooral twee mensen met een enorme passie voor hun stiel, die niet-op-vakantie-gaan niet als gemis zien, die er elke dag opnieuw -ook op zon- en feestdagen- staan om hun beesten te melken en te verzorgen en een boer die elke nacht toch maar even bij de koeien gaat kijken of alles in orde is. Knap!

Mats, die twijfelt ondertussen of hij melkkoeienboer gaat worden. Ik denk hij nog net iets te graag op vakantie gaat en misschien dat hij toch liever nog wat meer tractors heeft (we zagen er maar twee). En de inhoud van de goodie bag? Die staat ondertussen in de ijskast (maar niet voor lang).

Dank je wel familie Luyckx voor de super-rondleiding, dank je wel Danone, dank je wel Andrew voor de uitnodiging. Het was een onvergetelijke ervaring voor onze drie gasten (en ook een beetje voor Filip en mij)! Missie geslaagd.
En mooie dingen kom je ook op onverwachte plaatsen tegen, zelfs op de boerderij.
Als er ooit een blik achter de schermen in de Danone fabriek in Rotselaar te scoren valt, dan stellen we ons graag kandidaat!

Dit fotootje moet ik hier gewoon posten. Zo schattig!
Ponydag van de ponyclub waar drie van onze nichtjes lid zijn. De kindjes mochten gratis op de pony en Nand vond het reuze. De kleine zwarte was zijn favoriet!

Somalië, Ethiopië, het noorden van Kenia en Djibouti zijn getroffen door een complexe voedselcrisis. Bijna 11 miljoen mensen moeten vandaag het hoofd bieden aan extreme schaarste en hongersnood. Volgens de Verenigde Naties is dit de ergste voedselcrisis die de wereld in de 21ste eeuw heeft gekend.

Stop de honger in Oost-Afrika. Elke bijdrage telt! Ook de uwe?

Zaterdag was ik jarig, 37 lentes. Knap dat ik dat hier durf zeggen, want ik heb het er soms toch lastig mee, dat ouder worden. Kleine kwaaltjes, lijf en leden die soms wat strammer lijken, merken dat alles niet meer zo vlotjes gaat als pakweg 15 jaar geleden.

De schoonmoeder zei me dat ik blij moet zijn, elk jaar opnieuw een jaar erbij. Amy Winehouse zal altijd jong blijven, mijn moeder en schoonvader worden er ook niet ouder op. Hun leven is voorbij, gedaan, finito; hun leeftijd zal altijd op dat ene nummertje blijven steken. Neen, voor mij geen forever young, maar genieten van elke nieuwe dag, elke nieuw jaar ook al worden we er niet jonger op. Dat wordt is mijn motto!

En zo’n lekker persoonlijk taartje al bij het ontbijt, maakt jarig zijn best nog leuk (en met een ontbrekend kaarsje voel ik me best nog jong)!

.