Verjaardagsfeestjes … er zijn er hier al heel wat gepasseerd. Tot vorige week zijn die feestjes bijna altijd thuis door gegaan (op een paar bioscoopbezoekjes na, nu ik erover nadenk), het ene feestje succesvoller dan het andere. Ervaring leert me: Hoe ouder de kinderen, hoe moeilijk een feestje thuis. Interesses gaan met de jaren verder uit elkaar liggen (en als je een zoon hebt met heel uitgesproken interesses …). En zo kwam het ergens midden augustus tijdens een gesprek ter sprake dat ik voor Mats zijn laatste feestje iets wilde zoeken waar hij echt van zou genieten. Het was natuurlijk handig dat de gesprekspartner een dochter heeft bij Mats in de klas die welgeteld 2 dagen jonger is als Mats.
Er werden ideetjes op tafel gegooid en de mama van de schoolmakker van Mats, die toevallig een week ouder is dan Mats, vervoegde de plannenmakerij. Center Parcs? Tof maar toch wel moeilijk om die bende in de gaten te houden. Ergens een nachtje op logement, nèh. Karten? Kan je ze daar een namiddag mee zoet houden?
Toen ik bij Mats ten rade ging, stelde hij na even denken voor om te gaan klimmen. Mats is geen held in het prekpark. Als het op balanceren in de hoogte aankomt, is hij er wel graag bij. Mats heeft ondertussen ook al wel wat klimparken aangedaan (en deze staat nog op het verlanglijstje). De andere twee bijna-jarigen en mama’s waren wel te vinden voor het idee. Niet veel later lag de naam Aventure Parc op tafel en tegen de avond was er een datum geprikt. Vrouwen die van aanpakken weten.
Vorige zaterdag reden we met 3 auto’s vol (bijna) 11-jarigen richting Wavre. We waren er iets voor 10, juist op tijd om als eersten het Park binnen te lopen en even later als eersten een overall aangemeten te krijgen. Die overall was echt wel nodig om de kleren iets of wat proper te houden.
Na de nodige instructies en beveiliging mochten de kinderen en één papa (de onze natuurlijk) eraan beginnen. Niet iedereen had even veel vertrouwen in die kabels die tussen de bomen gespannen waren en vrij snel besliste ik om met twee meisjes een paar levels lager te starten om wat meer vertrouwen te krijgen. De schrik was in hun ogen te lezen, er was bij momenten serieus veel peptalk nodig om ze vooruit te krijgen. Wat me vooral zal bijblijven is hoe die meisjes erin geslaagd zijn hun grenzen te verleggen. Serieus verlegd!
De rest van de bende zag ik pas wat later terug en ook daar bleken er heel wat grenzen verlegd.
Het voordeel van Aventure Parc is ook wel dat je je eigen eten kan/mag meepakken (het is wel een eindje stappen met de curverbox, wees gewaarschuwd). Enzo aten we hotdog (en ze hadden honger). Aventure Parc zorgde voor de taart én vuurwerk. Om de voormiddag af te sluiten mochten alle waaghalzen nog twee forrest jumps doen en zich uitleven in het Fun Kids parcours. Een half uur later dan gepland reden we huiswaarts. In het Parc was het tegen dan best druk (het is aangeraden om tegen openingstijd te gaan als je zelf wil gaan klimmen, mijn gedacht.)
Zes jaar samen in de klas, dat schept duidelijk een band. Ik had er nooit echt bij stilgestaan. Iedere kind is verschillend en ieder apprecieert de ander zoals hij/zij is, met of zonder hoogtevrees, met of zonder angsten, … Chapeau! Het was ook een eer om deze bende, onderweg richting jong-volwassenheid, wat beter te leren kennen.
En Mats? Die zei dat het goed was!
Trouwens, Mats beleeft een heuse verjaardagsmaand want zondag haalde hij zijn hartje hier op. Een ganse dag op trot van boerderij naar boerderij.
