Jongens en kleren, ik dacht dat ik er wel makkelijk van af kwam. Moeder tuurt ‘s morgens even naar buiten; steekt desnoods een teen in de buitenlucht om de temperatuur in te schatten en legt dan per kind een stapeltje klaar. Zo gaat het al jaren…
Alleen vorige zomer kwam daar verandering in. Mats, de gevoeligste van de drie, kwam in opstand. “Neen, ik doe die broek niet aan, want die zit niet goed.” “Die broek zit veel te los, dat doe ik niet aan!”
Moeder krabde zich in de haren. Ging nog snel wat broeken shoppen in de solden. Geen effect, zoonlief bleef halsstarrig neen schudden.
En ook al was zijn kast goed gevuld, zoonlief beperkte zich vorige zomer tot ongeveer 2 broeken. Broeken die ik nog net niet in de zak voor spullenhulp gegooid had. Beiden, een rode en zwarte variant in joggingstofke, al goed afgedragen door de oudste broer met de nodige tekenen van slijtage. De rode versie is zelfs ooit nog gedragen voor schilderwerken hier in huis. Ik vermoed dat u wel weet hoe zoiets er dan uitziet?
Gelukkig kon ik zo af en toe mijn veto stellen. Al was dat alleen maar als ik vond dat zoonlief toch iets of wat deftig voor de dag moest komen of wanneer beide broekjes in de was zaten. Wie goed kijkt kan de broek hier spotten, en hier, en…
Tot slot: wie zoonlief vorige zomer zag in zo’n afgedragen stukje stof, weet dan dat het niet de keuze van moederlief was … Ondertussen doe ik verwoede pogingen om hem terug een onderhemdje aan te krijgen, want ook dat ligt zeer gevoelig (en als je wil kan ik jullie ook nog vertellen over de onderbroekensaga van Mats?).
