Foto’s voor het archief (en om te laten zien dat ik ook iets kan):
Slechts 2 dagen werken en de kinderen een ganse week geen school. Het leek een goed vooruitzicht vorige week. We deden van Letter-Fretter en Arne leefde zich drie dagen uit. Ik deed van goede voornemens (of een late lenteschoonmaak) en startte met een “één kast per dag” projectje. Ik deed van bloemschikken en we deden de toer van de kerkhoven. We dronken lekkere chocomelk en Filip en ik zochten vrijdag een dagje rust en ontspanning op.
En toch, toch blijft er hier vanbinnen iets knagen:
Voel ik me soms een verschrikkelijke moeder. Een moeder die (bijna) elke dag – soms met het nodige kabaal – probeert om de twee dyslectische zonen aan het oefenen te krijgen. Zoon één heeft problemen, zowel met Frans als met motivatie. Zoon twee heeft moeite de maaltafels onder de knie te krijgen. En dus had moeder een weekplanning voorzien. Elke dag een beetje oefenen. Dat dat beetje oefenen keer op keer vooraf gegaan wordt met het nodige verzet en uitstelgedrag, dat is er teveel aan. Dat dat beetje oefenen na 5 minuten al gevolgd wordt met “Hoe lang nog?”, dat is er ook teveel aan. En ja, dan voel ik me weer de slechterik. Ik las pas nog dit boek (nadat Arne het las), pakkend en voor een stuk herkenbaar.
Voel ik me soms slecht in mijn vel zitten. De laatste maanden zijn er wat kilo’s aangekomen, mijn broeken zitten wat strakker en toch kan ik het snoepen niet goed laten (suikerverslaving zekers?). Een dagje sauna en vooral dat laatste uurtje in het “naakt-gedeelte” maakten me alleen maar meer onzeker over dat lijf. Het leek of alleen zonnebankbruine, getatoeëerde en slanke exemplaren het “naakt-gedeelte” van de sauna bevolkten. En ik voelde me bleek, dik en helemaal niet gespierd. En ik word er natuurlijk niet jonger op. Het begin van de aftakeling, nietwaar?
Voel ik dat het soms gewoon teveel is. Vier dagen op de vijf werken, en die vijfde dag rushen om de rommel in huis weg te werken, op tijd aan school te staan, met één van de zonen naar de kine te rijden. Vier dagen op de vijf voor 7:40u de deur dicht trekken, om ze ten vroegste om 8:15u terug te openen en me op de wereld van huiswerk en huiswerkonwilligen te storten. En het weekend, dat lijkt ook altijd erg beladen.
Ik heb gewoon zin in een winterslaap (want de herfst is echt niet mijn favoriete seizoen). Zin om me voor een poosje terug te trekken in een cocon, met veel lekkere thee, een stapel boeken en een berg dekens. En alleen maar makkelijke kinderen. Mag ik?
Einde klaagmodus, een herfstdipje zekers…
Waar een half uurtje boekjes kijken in de wachtzaal van de kinesist niet goed voor is. Deze Sealife melamine bordjes van Thomas Paul zijn gewoon te mooi om uit te eten. Ik zou ze zo in de woonkamer tegen de muur hangen. Mooi toch?
Beeldmateriaal: New York Times
Tess doet het opnieuw: Secret Santa 2012 is gelanceerd.
Vier weken om een pakje op bestemming te krijgen … dat moet lukken.
Gezien op Designboom en ik zag direct mogelijkheden: lopen met lichtgevende handschoenen, dat moet wel opvallen. Goed idee van Luisa Baldasarri.
beeldmateriaal: Designboom
In telegramstijl:
Weekendje weg * De snoepfabriek van MegaMindy * Radio Kootwijk * ‘Stunning’ natuur * Landal Twenhaarsveld * Geweldig huisje * ‘Lekker weekendje weg’ gevoel * Fietsen * Sallandse Heuvelrug * Herfstzon * Plassen springen * Lopen * Zwemfun * Gezellig bij het haardvuur * Sauna * Genieten * Zetel hangen * Lezen * Quality-time * Stralende gezichten * Paddenstoeltijd * Meer van dat!
Mijn moeder verloor de strijd tegen darmkanker. Mijn schoonvader kwam longkanker niet te boven. Tricky vecht maar ik lees dat het zwaar is, heel zwaar. Dat kanker veel miserie, pijn, verdriet en angst meebrengt dat hoef ik niet meer te vertellen.
De harde cijfers? Eén vrouw op 9 wordt ooit met borstkanker geconfronteerd. Eén man op 3 en één vrouw op 4 wordt met kanker geconfronteerd voor zijn/haar 75e verjaardag.
Eén kans op vier, dat ik of jij ooit in hetzelfde verschrikkelijke straatje belanden. Grote kans dat we geraakt worden, direct of indirect. Russische roulette? We kunnen aan preventie doen (een colonscopie of een mammografie is echt het eind van de wereld niet, ik kan het weten). We kunnen gezond en actief leven.
EN we kunnen er voor zorgen dat er geld genoeg is voor onderzoek. Geld dat broodnodig is om het wetenschappelijk onderzoek naar kanker te financieren.
En daarom vraagt Stichting tegen Kanker om geld. Via www.ikbengeraakt.be kan je doneren, al vanaf 5 euro. Ik heb een steentje bijgedragen. Jij ook?
Een weekendje weg en een bezoek aan het tijdelijke Staatsbosbeheerverblijf op de Sallandse Heuvelrug in Nederland bracht een nieuw hebbeding (Ter info: het nieuwe bezoekerscentrum belooft de moeite te worden).
Ik zag een leuk houten krukje, een bijzettafeltje van douglashout (en met 40% korting op dit moment, slik).
Vandaag begint de “Week van het Bos”, gisteren maakten we een regenwandeling met vrienden; nat maar leuk met veel paddenstoelen, regenlaarzen en paraplu’s. Yes!
beeldmateriaal: Staatsbosbeheer
“I like an eike in the morning,
you like a tikkeneike too.
I like an eike, you like an eike.
We all like a tikkeneike too!”
Dit liedje zit al een ganse week in mijn hoofd, van toen ik hoorde van het bestaan van Wereldeierdag. Deze jongedame heeft duidelijk ook een voorliefde voor eitjes:
Huize vierenveertig wordt er bijna gevochten voor zachtgekookte eitjes. Eitjes die met enige regelmatig vanuit het kippenhok van vava naar onze ijskast verhuizen, in ruil voor wat oud brood. Een redelijke deal niet?
Dat allemaal om te zeggen dat het vandaag Wereldeierdag is.
Wij zetten zondag onze verkiezingsdag in met een ei! Smakelijk!
‘Of hij vanaf nu alleen met de fiets naar school mocht want hij zat nu toch al in het zesde leerjaar,’ vroeg hij een paar weken geleden. ‘Want volgend jaar ging hij elke dag met de fiets naar school moeten, en een heel eind verder dan de school nu.”
Hij had een overschot van gelijk. Loslaten, kwam er direct in mijn hoofd naar boven. En dus fietst onze zoon regelmatig alleen met de fiets naar school. Onze voorwaarden: hij fietst de route die we samen altijd fietsen (we wonen nu niet direct langs een rustige weg, dan wil ik dat hij op de ‘minst-onveilige plek oversteekt), en neemt niet zomaar een andere weg naar huis, hij trekt zijn flou-hesje altijd aan en last but not least: hij draag zijn fietshelm. En laat die fietshelm nu het discussiepunt hier zijn.
Je kan het hem niet kwalijk nemen. De helm die hij heeft, is zachtjes uitgedrukt een ‘kinderlijk exemplaar’, zo eentje met ogen op. En een jongen van 10, bijna 11 die zit nogal met zijn imago. Dus werd er naarstig gezocht naar een nieuw, hipper exemplaar. En moeder zou moeder niet zijn als ze online op zoek ging. Op de website van Bikester vond ze een massa geschikte kandidaten. Mama maakte een selectie en legde ze één voor één aan zoonlief voor. Mama kreeg een dikke “njet”. Wat blijkt? Ze is blijkbaar nog veel hipper en trendgevoeliger dan de zoon want die gaat het liefst voor een klassiek mountainbike- of wielrennersmodel.
Ziehier mama’s selectie:
De selectie van de zoon …
Inderdaad!
Al die helmen hebben me wel aan het denken gezet. Volgend jaar staat Denemarken op het programma en Denemarken verplicht het dragen van een fietshelm voor kinderen onder de 12. Misschien moeten mama en papa het goede voorbeeld geven en ook een helm aanschaffen? Wat denk jij?
