Afscheid

Ons jaar begon niet al te best op gebied van overlijdens en begrafenissen. De eerste drie weekends van het jaar brachten drie begrafenissen. We zeiden nog dat het wel genoeg geweest was voor dit jaar … het heeft niet mogen zijn.

Vorige zondag stond voor ons de wereld heel even stil. Mijn nonkel, die altijd bij mijn ouders heeft ingewoond, bleek onverwachts overleden. Het was schrikken, heel erg schrikken voor mijn vader die er als eerste op uit kwam, maar ook voor ons. Toen de telefoon ging op zondagmorgen en Mats me kwam zeggen dat ik heel dringend naar vava moest, wist ik al dat er iets heel ernstig aan de hand was… misschien wel het ergste … Mijn voorgevoel zat juist. Tranen, verdriet, gemis … gemengd met al het officiële geregel.  Gelukkig wist mijn vader wat gedaan. Een dokter bellen om het overlijden vast te stellen, de pastoor waarschuwen, het funerarium informeren tussen de tranen door en de rest van de familie inlichten. Gelukkig stonden we er als familie, mijn vader, mijn zus, broers en ik. Ook de ingelichte nonkels en tante kwamen langs. We stonden er niet alleen voor.

De rest van de week was vooral een week van geregel. Geregel waar ik moest bij zijn, waar ik mijn vader in wilde steunen en bijstaan. De gesprekken met het funerarium, de rouwbrieven schrijven en mee rondbrengen, bloemstukjes en een kist kiezen, een mooie foto zoeken en een tekst schrijven voor het bidprentje, de begrafenis regelen en ook daarvoor de nodige teksten schrijven. Ik zag het als mijn plicht ervoor te zorgen dat ‘onze Jef’, mijn peter, content zou geweest zijn met zijn viering. Wat ben ik blij dat we vorig jaar zijn 80ste verjaardag hebben gevierd. Zijn feest is de afgelopen week meer dan eens ter sprake gekomen.

Ook voor onze kinderen was het een emotionele week want onze nonkel was voor hen een beetje een extra grootvader, hij was er altijd als ze voor of na school bij mijn vader bleven.  De ene zoon stelde wat meer vragen dan de anderen. Elk gingen ze op hun eigen manier om met ons verlies. Toen ik hen vroeg of ze iets klein wilden lezen tijdens de viering, twijfelden ze niet.

En dus namen we vrijdag afscheid van Jef in een ingetogen viering. De kinderen staken de kaarsen aan, mijn zus, mijn nichtje, onze zonen en ik lazen een persoonlijke tekst voor en met de ganse familie begeleidden we de kist naar het kerkhof. Hij kreeg het afscheid dat hij zou gewild hebben, op zijn koffietafel bleven maar een paar plekjes leeg.  ‘Onze Jef’ zou content geweest zijn.

Nu moeten we verder met een gemis maar ook met veel dankbare herinneringen.
Maar eerlijk … misschien besef ik nog altijd niet dat ik hem nooit meer zal zien zitten in zijn zetel. Dat hij me nooit meer zal zeggen dat de kinderen al naar huis zijn. Dat hij er niet meer is.