Onze agenda voor het weekend was goed gevuld. Daarom zaten we op zaterdagmorgen om kwart na negen al terug in de auto. Bestemming: het stadje Laon, even verderop.
We kregen er een rondleiding in de ondergrondse tunnels van de citadel van Laon en mochten nadien de toren van de kathedraal beklimmen. Onze gids Majorie deed haar uitleg in het Engels en zowel Arne en Mats bleken dat heel goed te verstaan. Arne stelde zelfs vragen in het Engels (met andere woorden: hij vond het echt interessant). Majorie vertelde ook dat ze in de citadel zelfs een schattenjacht voor kinderen organiseren. Zou dat misschien de ideale manier zijn om kinderen kennis te laten maken met de Franse taal? Ik zou dat wel zien zitten.
En opnieuw is bewezen dat je met een gids veel meer opsteekt dan zonder. En het mistige weer waarmee de dag begon gaf het allemaal een feeëriek sfeertje.
De mensen in de Middeleeuwen hadden ook zin voor humor hadden. De figuren hieronder kunnen zo uit een animatiefilm gestapt zijn. De figuur rechts komt me zelfs heel bekend voor, maar ik kan er geen naam of tekenfilm op plakken.
’s Middags aten we crêpes in de lokale horeca om nadien nog even verder te rijden naar Château de Coucy, of eerder wat er van het kasteel nog overgebleven is.
Mats was duidelijk in zijn nopjes. Hij ontpopte zich tot een ware reisleider (de appel en de boom, weet je wel). Hij hield nauwgezet bij op het plannetje waar we ons bevonden op de site en wat er allemaal te zien was. Makkelijk!
Even wilde ik dat net zoals Suske en Wiske in een teletijdmachine kon stappen om in de balzaal een groots feestje mee te maken en buiten om het plein de ridderspelen te zien.
De zon hadden we zaterdag niet veel gezien. Daarom waren we blij te kunnen opwarmen in Hotel Les Francs in Soissons. Het hotel heeft ook een klein zwembadje en wat we ondertussen al weten is dat het niet altijd groot moet zijn om fun te hebben. Een uurtje in het zwembad dobberen (terwijl moederlief even uitzweette in de hamman) zorgden voor de nodige ontspanning na de actieve dag (ik weet niet hoeveel traptreden we die dag gedaan hebben, maar het zullen er veel geweest zijn). Eten deden we het in het restaurant van het hotel en het was best lekker.
Een paar dagen in Frankrijk verblijven is ook een sneaky manier om de twee oudste zonen te pushen het Frans dat ze ook school geleerd hebben te gebruiken: “Je voudrais encore un coca”, ze gaan dat niet rap meer vergeten.
We werden uitgenodigd door het Agence de Développement et de Réservation Touristiques van Aisne . Alles hier geschreven, is mijn onze eigen mening.
