Frans

Frans vroeg aan Frans: ” Is Frans in ‘t Frans ook Frans?” “Nee,” zei Frans tegen Frans: “Frans in ‘t Frans is François.”

En dat brengt ons bij een heikel punt huize Vierenveertig. De eerstgeborene (die met de dyslexie) moet zich sinds dit schooljaar de Frans taal machtig maken. Het heeft me al bloed, zweet en (bijna) tranen gekost want Frans en Arne zijn allesbehalve beste vrienden, ik begin bijna te denken dat ze aartsvijanden zijn. Het begon begin september met een slecht dictee en eigenlijk is het er tot eind januari nog niet veel beter op geworden. Gelukkig zijn de herhalingstoetsen nog meegevallen, maar toch. Zoonlief is ALLE motivatie kwijt. Vraag ik hem of hij al voor Frans oefende, dan zegt hij vaak volmondig ja. Om dan bij het samen overlopen te moeten vaststellen dat hij er nog niks van kent (en er eigenlijk ook nog niet voor oefende, leugentje voor bestwil?). Oefenen we samen dan duurt het nog geen 5 minuten eer er gezeurd, gezaagd of geroepen wordt. Ik heb al meer dan één keer gezegd dat hij z’n plan maar moet trekken, want op eender welke manier ik met hem wil oefenen, het is duidelijk nooit de goeie manier.

Ter info: Frans, dat is in onze school nog volgens het oude systeem gesproken én geschreven (al behoort dat “geschreven” Frans niet meer tot de eindtermen van de lagere school).

Als dat Frans ondertussen hier bijna dagelijks voor de nodige discussies, geschreeuw, geruzie en geween (bij de zoon dan) zorgt, is het tijd voor actie.  Het lijkt alsof het hem niets deert of hij nu goede of slechte punten haalt. Vorige week had ik het nog met hem over de middelbare school. Arne is voorbestemd voor de wereld van techniek, de genen zeker. Een opleiding in die richting ligt duidelijk in zijn interesse- (en dus ook motivatie-)gebied. Dat bij een middelbare school ook vakken als Frans en Nederlands horen is een noodzakelijk kwaad, en dat daar ook extra inspanningen zullen nodig zijn, dat hebben we al lang door. Nu de rest nog.

Elke dag verplicht minstens 15 minuten oefenen is het eerste punt in een verder nog onbestaand actieplan dat vanaf morgen in voege gaat (hoe we dat verplicht oefenen gaan aanpakken, dat is iets anders).
Kan ik Arne ergens op bijles Frans sturen (en zo ja, waar vind ik iemand met veel geduld die Franse bijles geeft?)? Moeten we hem op taalkamp sturen (terwijl hij zelfs niet graag met de klasgenootjes op boerderijklassen gaat omdat hij dan mama en papa mist)? Of moeten we vanaf nu naar Wallonië / Frankrijk op vakantie (en hem naar de Franstalige kinderactiviteiten sturen)?

Alle tips zijn welkom, want deze mama weet het even niet meer. En die toets van morgen … daar vrees ik het ergste voor.