Summer trip 2018: Pembrokeshire

Na Londen was Pembrokeshire aan de beurt. Ter info: Pembrokeshire ligt in het Zuid-Westen van Wales.

Via Airbnb had ik voor een week een gerenoveerd kerkje uit de 11e eeuw in Lambston (Haverfordwest) op de kop getikt. High Haven, de naam van het kerkje, was een 10-tal jaar geleden verkocht aan een architectenkoppel uit Londen dat het -met respect voor het verleden- verbouwde tot een vakantieverblijf. De glas in lood ramen, het altaar, het doopvont en zelfs de graven buiten in de tuin, het was er nog allemaal.

Vanop onze rustige maar hoge berg hadden we uitzicht op de wijde omgeving. Heel veel weiland, koeien, wat graan hier en daar. En die typische Welshe straatjes, amper een duim breed, diepliggend in het landschap en aan beide kanten een hoge haag. In combinatie met links rijden en een auto met het stuur aan de linkerkant, een ware uitdaging.

Pembrokeshire heeft een prachtige natuur, massa’s vergezichten en een ruwe kustlijn, bekend om zijn Pembrokeshire Coast National Park en het Pembrokeshire coast path, een wandelpad dat langs de volledige kustlijn loopt. Hier en daar zijn er strandjes, de ene keer een zandstrand, de andere keer meer donkere klei. De nodige research naar de aard van het strand was zeker een must (en is niet altijd even goed gelopen).  Surfen is duidelijk de regionale sport en wetsuits zijn min of meer standaard uitrusting van de badgasten.
Zelf bezochten we onder andere volgende strandjes: Broad Haven, Little Haven, Whitesands Bay, Newport Beach (waar je gewoon met de auto op het strand mag parkeren).

Zoals ik al zei, is Pembrokeshire de ideale wandelplek. Zelf deden we twee wandelingen: (het boekje dat ik online bestelde had wandelingen met een ideale lengte want met 3 zonen ga je niet meteen voor 10 of 15 km).

Wandeling 1 was de Marloes Peninsula Coastal Walk. Het was onze eerste kennismaking met de mooie kust. Zo goed als overal water en vanop de hoge kliffen konden we zeehonden en hun jongen spotten. Zie hier onze enige familiefoto (gelieve niet op mijn haar te letten. Ik denk dat er wat wind stond).

Wandeling 2 ging rond St Annes Head. Opnieuw een mooie wandeling in een aangenaam weertje met een stevige afdaling en klim naar een klein strandje. Het eten in de Griffin Inn in Dale was een ware beloning (we hadden geen picknick voorzien en laat ons zeggen dat de magen leeg waren). Trouwens ook zonder razende honger kan ik je het eten daar meer dan aanraden. Ikzelf at een voorgerechtje met scheermesjes, een fish pie als hoofdgerecht en een lekker lokaal dessertje: een echte aanrader en in een typisch Brits interieur (best wel reserveren).

We deden een boottochtje in een zodiac rond Ramsey Island, zagen zeehonden en bruinvissen. Machtig om die bruinvissen vlak bij het bootje boven water te zien komen en natuurlijk ook machtig om op zo’n zodiac te zitten als die snelheid maakt en op het water inbeukt. Dit zouden we zo nog een keertje doen.

Voor de National Botanic Garden of Wales was het een uurtje rijden. De serre met de vlinders is me bijgebleven, maar ook de gigantische serre ontworpen door Foster & Partners is de moeite waard.

Voor onze laatste avond schreven we ons in voor een wandeling in de buurt van en met rondleiding in de Strumble Head Lighthouse. Verhalen uit de mond van een gids horen, is toch altijd veel interessanter. Nand die sprak zelfs zonder problemen een woordje engels mee.

Voor wie zich vragen stelt over het weer in Pembrokeshire: het was er niet extreem warm (we zaten dicht bij de kust) en we hebben slechts een halve dag regen gehad.
Het was een aangename kennismaking met de UK en Pembrokeshire en natuurlijk met goesting naar meer. What else.