De zomervakantie startte iets anders dan gepland. Arnes voet werd netjes verpakt in een maagdelijk (voor even toch) witte gips en mocht zich de eerste vakantieweek op krukken verplaatsen. Ondertussen heeft hij een loopgids maar wordt hij toch een beetje in een sedimentair leventje gedwongen. Nu, ik denk persoonlijk dat hij dat niet zo erg vindt.
Zijn actieradius zit ergens tussen de computertafel mét laptop en de zetel met Nintendo 3DS, Ipad met de gamepad van de WII U binnen handbereik. Digital native in hart en ziel. Het lijkt alsof Minecraft aan populariteit verloren heeft, of is het gewoon dat zijn skypende Minecraft vrienden of nog niet bekomen zijn van de examens of ondertussen op vakantie vertrokken zijn?
Bezigheid van ‘t moment: zich verdiepen in RaspberryPi door massa’s Youtube filmpjes af te schuimen.
De jongste zoon kocht zich een spel voor de Wii U met zijn verjaardagscentjes en zo dus wordt te pas en te onpas Nintendoland gespeeld.
Op Nintendo 3DS wordt geregeld Tomodachi Life gespeeld. Ik kreeg een testversie van het spel mee naar huis na een avondje bij Nintendo ergens halverwege juni.
Wat is Tomodachi Life?
Op Tomodachi Life moet je de bewoners van de appartementen happy houden en daarvoor word je beloond met geld. Je moet ze van eten voorzien als ze honger hebben, hebben ze nieuwe kleren nodig dan moet je iets uitzoeken dat bij hun karakter past. En als je wil kan je je eigen vrienden en familie een appartementje bezorgen in de virtuele Tomodachi wereld en hen de gepaste karakteristieken toebedelen. Je kan zelfs personages aanmaken aan de hand van hun foto. Het resultaat is niet altijd even flatterend (ik kan het alleen maar beamen) maar gelukkig kan je dat nog wat verder pimpen. Het ideale tijdverdrijf voor zoonlief (en ondertussen oefent hij zijn Engels en dat is misschien het grootste voordeel).
Dit ben ik! Enne, ik kan zelfs zingen … hoewel de tekst niet echt past bij mijn persoontje. ‘I never get sleepy’ zong de dame die meer dan eens geeuwt tijdens lange werkdagen en op weekend met vrienden als eerste richting bed afdruipt. Ja, watte!
Vorige zaterdag was het opnieuw Coderdojo en opnieuw had zoonlief het daar samen met zijn neef duidelijk naar zijn zin. Ik spotte zelfs een serieuze vleug teleurstelling toen bleek dat hij volgende Coderdojo sessie zal moeten missen wegens ergens onderweg tussen Oostenrijk en België. Een 12-jarige digital native heeft duidelijk andere prioriteiten. Hij zou maar liefst teleportatie als bewezen feit zien. Ooit?
Nog 11 dagen, dan geef ik hem -gipsloos- een zacht duwtje in de rug richting deur om de rest van de vakantie toch nog te profiteren van het buitenleven, te ravotten en de gemiste fysieke inspanning in te halen. Ik tel af!
