Citytrippen naar onze hoofdstad, het zat al langer in mijn hoofd. Alleen, de plannen waren er wel, de uitvoering liet op zich wachten. Tot een poosje geleden een uitnodiging van Toerisme Brussel Wallonië kwam langs waaien.
Na alle zaterdagse beslommeringen (lees: tekenschool en zwemlessen) trokken we vorig weekend met kinderen richting Brussel. Wie me op Instagram volgt of me op Facebook kent, kon al wat foto’s zien passeren.
Gedaan:
- Onze eerste halte was Stichting Folon in La Hulpe.
In de hoeve van het kasteel van Terhulpen is de Stichting Folon gehuisvest en daar mochten we een kijkje gaan nemen. Die meneer Folon was duidelijk een groot kunstenaar, en zowel zijn aquarellen als de werken uit zijn latere periode maakten indruk op zowel klein als groot. Het weer werkte zaterdag goed mee en dus genoten we van een mooi herfstweertje in het omliggende park (en dat maakte misschien nog meer indruk). Het verklaarde ook waarom de parking helemaal vol stond. Zo’n prachtige stukje natuur net buiten Brussel.
- Manneke Pis
Tja, Brussel bezoeken, daar hoort gewoon een bezoekje aan Manneke Pis bij. Ik kan niet zeggen wanneer ik die voor het laatst/eerst zag, maar volgens mij ging ik er ooit als kind op uitstap met ‘madammeke Brussel’. We waren duidelijk niet de enigen. Net zoals bij de Kleine Zeemeermin, was het ook hier koppen lopen tussen al die toeristen met fototoestel in de aanslag. Nand wil zeker nog eens terug want toen hij hoorde dat dat kleine ventje soms aangekleed wordt, wil hij dat zeker gezien hebben.
- Bozar
Zondag was het moment voor de Bozarsundays. De zonen deden een workshop, ik en Filip genoten van een rondleiding in de tentoonstelling Indomania. Onze gids wist misschien niet veel van microotjes en ontvangers, van India wist ze des te meer. Het deed me beseffen dat je met zo’n gids echt wel veel meer opsteekt van een tentoonstelling. Iets dat we in de toekomst meer moeten doen. De workshop werd bij de zonen niet unaniem positief onthaald. Nand leek zich duidelijk geamuseerd te hebben. Bij Arne en Mats leek het wat minder, al denk ik dat ze zich gewoon niet zo thuis voelden bij de vooral Franstalige kinderen. De begeleiding was perfect tweetalig.
- Metro
Moeder treint zowat elke werkdag vanuit Mechelen naar Brussel om daar de metro te nemen richting de Europese wijk. Ze probeert dan tussen al die expaths een steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van een user-centered online aanwezigheid. Voor de zonen was de metro onbekend terrein en een waar avontuur. Gelukkig was het er ook minder druk bevolkt dan op werkdagen. De ideale manier om van bij het Jubelpark tot in het centrum te raken.
- Chocolade kijken
Voor een keertje wilde Mats met plezier etalages kijken: Pierre Marcolini, met andere woorden tal van pralines en makarons in de vitrine.
- Autoworld
We sloten ons citytripje af met een bezoekje aan Autoworld. Auto’s en mannen … niet? En er stonden wel wat schoon exemplaren. Ook hier was de audiotoer een plus. Alleen de bediening in de brasserie liet te wensen over. Voor gasten die alleen maar een drankje willen nuttigen waren maar 4 van de pakweg 14 tafeltjes beschikbaar. Ook al waren de andere 10 tafeltjes helemaal leeg, toch werden de gasten die alleen een drankje wilden ‘achter het gordijn’ gestuurd. De klant was in dit geval niet echt koning.
Gegeten
- Comocomo
De inwendige mens moet natuurlijk ook gesoigneerd worden.
Dankzij een oproepje op Facebook en een paar fijne reacties aldaar wisten we ook waar we zaterdagavond iets konden gaan eten. Onze keuze viel op Comocomo en ook al was ik wat bevreesd (zullen ze dat wel lusten?) de zonen vonden het tof (en lekker). Het is natuurlijk ook wel een uniek concept (dat je bij ons op de boerenbuiten niet snel zou tegenkomen). Via een lopende band worden de pintxos (tapas) rondgebracht. Je kiest gewoon je bordje (de kleur van het bordje verduidelijkt wat erin zit) en eet. Achteraf betaal je voor de gegeten bordjes. Een ware belevenis voor de zonen. Het is natuurlijk zoeken want niet alle pintxos worden even lekker bevonden. De dessertjes waren ok, de profiterolletjes super en de chocoladecake serieus zwaar. Besluit, gewoon leuk om doen!
- Creperie
Eigenlijk had ik Mats een echte Brusselse wafel beloofd maar blijkbaar hebben ze in de Creperie (Hoogstraat) heel veel pannenkoeken, geen Brusselse wafels. Het interieur is geen hoogvlieger maar de reuzepannenkoek met appel en kaneel smaakte. Filip liet zich gaan aan een hartige variant.
Geslapen
- Overnachten deden we in Hotel Chelton.
We kregen twee kamers toegewezen die gelukkig recht tegenover elkaar lagen. De zonen sliepen met drie op een kamer en dat lukte best. Nand vond dat we makkelijk een vriendje hadden kunnen meepakken, het bed was echt groot genoeg. De kamers zagen er goed uit, al was de waterleiding redelijk lawaaierig. De gang lijkt nogal low-budget aangepakt (zelfs de schakelaars kregen een laagje verf) maar de ontbijtruimte maakt alles goed: Wanden beslagen met palettenhout en de doppen van gasflessen omgetoverd tot lamp armaturen. Echt iets naar mijn tand en het ontbijt was lekker!
Gewandeld
- In Brussel natuurlijk!
Me oriënteren in Brussel lukt nog altijd niet, maar dankzij Google maps zagen we toch ook een paar Brusselse straatjes en plekjes. We passeerden onder andere de Grote Zavel, het Jubelpark en het paleis.
De verwondering in de ogen van de zonen, het plezier en de interesse. Dit smaakt naar meer, één van de dagen pen ik nog één en ander over dat ‘meer’. Het was zeker niet de laatste keer dat we Brussel aandeden.
