Naar de Ardennen …

We gingen eens iets anders doen, in plaats van naar het Noorden trokken we een klein eindje naar het Zuiden. Het bungalowboekje van bij de Libelle (zo goed als de enige reden waarom ik af en toe dat boekje koop) deed ons een goed voorstel, voor 150 euro een weekendje weg? Daar zeggen we geen nee tegen.

Landal Village l’Eau d’ Heure was ons doel en het verlengde 11 november weekend gaf ons nog wat extra quality time. De Ardennen dus, een oude bekende van menig kamp met de jeugdbeweging en een familieweekendje weg al even geleden.
De meren van l’Eau d’Heure zijn jaren geleden kunstmatig aangelegd met de bouw van de stuwdam Plate Taille om het debiet op de Somme op peil te kunnen houden voor de scheepvaart. Wat me vooral zal bijblijven is het prachtige uitzicht van uit ons vakantiehuisje op het meer.

Wat we deden?

• Genoten van de natuur, elkaar en van het prachtige weer. Midden november in een t-shirt op het terras in een stralend zonnetje (drie dagen na elkaar) dat kunnen we niet elk jaar.
• Wandelen met de bolderkar en het elektrische skateboard dat papa een paar weken geleden in handen kreeg.
• Fietsen naar de stuwdam, daar even spelen en merken dat de Walen soms ook problemen hebben met het Nederlands.
• Een geleid bezoek aan de stuwdam van Platte Taille waardoor we de stuwdam ook aan de binnenkant zagen en boven in de toren van het uitzicht konden genieten.
• Een rondrit of rondvaart met Le Crocodile Rouge, een amfibibus. Eerst een toertje over de weg en dan gewoon het water in rijden. Best wel grappig en voor de kinderen een heuse belevenis.
• Gezwommen in het zwembad, elke dag een keertje. Waterratjes, hé.
• Gelopen (de mama dan toch) en veel respect gekregen voor de Waalse joggers. Zo altijd omhoog en omlaag, je voelt dat in de beentjes.
• In de vlammetjes gekeken van de open haard.
• Chocomelk gedronken uit de meest merkwaardige tas.
• Gezien dat de oudste zoon (door zijn mesterspleet) zijn toekomst in de bouw al verzekerde. Grapje.
• En toch wel één boek uitgelezen (over de “werk”uurtjes zwijg ik maar stilletjes).

Voor wie overweegt zelf naar Landal Village l’Eau d’Heure te gaan:

• De huisje zijn goed in orde met veel kasten (we hebben ooit al anders gezien).
• Het interieur oogt wat oubollig  (maar ik ben nogal kritisch wat zo’n dingen betreft).
• Het is geen massa-park, rust primeert.
• Er is geen parkwinkeltje, dus best broodjes bestellen om ‘s morgen af te halen in de snackbar en voor de rest genoeg meepakken of naar de lokale supermarkt.
• Het zwembad is eigendom van de gemeente. Voor een weekend zwempas betaalden we voor ons vijfjes 25 euro extra. Het zwembad is vrij basic maar de ene stroomversnelling bezorgde de zonen ambiance genoeg. In principe is het zwembad tot 18:30u open, maar ergens rond 18u werden de gasten al buiten gebonjourd.
• Het aangelegde strandje en pier zijn een streling voor het oog.
• Het pad naast het meer was druk bewandeld, vraag me af wat dat in de zomer geeft.
• Een Nederlands vakantiepark in België, maar toch amper een Nederlandse nummerplaat gezien.

En dan kom je na drie dagen thuis en zegt de jongste zoon “ik wil terug naar het vakantiehuis”. Het valt op hoe veel de zonen (en ook wij) genieten van dat “effeweg”, daar kunnen geen bergen speelgoed tegen op. De ervaring die ze rijker zijn, die neemt niemand hen meer af.
Als kind gingen we nooit op reis, mijn jaarlijks uitje was het kamp van de jeugdbeweging. Mijn ouders waren hardwerkende boeren, ze hadden geen behoefte aan vakantie, sliepen het liefst in eigen bed en aten het liefst aan hun eigen tafel. Ik neem het hen niet kwalijk, de tijden waren anders. Ze leefden zuinig, na hun pensioen gingen ze er wel van genieten. Mijn moeder heeft haar pensioen nooit gehaald, mijn vader vindt ook na zijn pensioen zijn plezier in werken (nog steeds) en in de vreugde die zijn kleinkinderen in huis brengen. Ook daar heb ik respect voor, dat hij zelfs zonder enige luxe gelukkig is.

Mijn interesse in mooie dingen, cultuur en literatuur heb ik mezelf gekweekt (denk ik toch). Misschien ook daarom dat ik altijd een beetje het buitenbeentje van de familie geweest ben. Pas zei me nog iemand dat ze thuis altijd de opmerking kreeg: “heb je niets beters te doen” als ze zat te lezen (ook ik heb dat meer dan eens gehoord). Ze voelt zich nog altijd schuldig als ze een boek vastneemt. Gelukkig voel ik me niet meer schuldig als ik met een boek in bad kruip of af en toe tijd verlies spendeer aan lummelen.

Pas een paar jaar geleden (nadat de grootste werken in en rond huis gedaan waren) hebben we er een gewoonte van gemaakt er een paar keer per jaar tussenuit te knijpen.
Geen skivakantie, geen vliegvakantie maar een dichtbij (lees Nederland) vakantie in een huisje. Als de kinderen groter zijn (en niet na een uur autorijden al beginnen zeuren) wil ik het Noorden verder verkennen, Denemarken, Zweden, …
Ik vermoed dat sommige mensen hun neus optrekken als ze horen dat we “maar” naar een bungalowpark gaan en we zelf ons eten moeten maken. En neen, we zitten niet de ganse dag bij het zwembad, liefst houden we ons zover mogelijk uit de buurt van karoke-avonden en kinderanimatie.
Vakantie is voor ons ontdekken van cultuur en natuur (vandaar ook dat we altijd een ander plekje proberen op te zoeken), ontspannen, genieten en de zonen een beetje vrijheid leren geven (de oudste twee toch, fietsen in de buurt van ons huisje, even alleen gaan spelen op het speelpleintje).
Ja, wij nemen onze kinderen mee naar musea (en niet alleen op vakantie), ze gaan mee wandelen of fietsen in de natuur. En ik wil dat mijn kinderen ook leren dat genieten en lummelen mag, iets wat tegenwoordig ook makkelijk onder druk komt te staan.

Wat een verhaal, eigenlijk gewoon om te zeggen dat het weer een fantastisch weekend was en die ervaring en herinnering neemt niemand ons nog af.