Neen, mama (33 weken ver) hoopt haar benen zeker nog een paar weken dicht te houden (hoewel de harde buiken en de buikpijn me soms iets anders laten vermoeden).
Neen, de koolmeesjes die hun intrek hebben genomen in het nestkastje dat mijn mannen eerder maakten, zijn ons voor. We zien ze en masse eten aanbrengen voor hun nakomelingen en als we voorbij het nestkastje lopen kunnen we nu ook het getjilp horen. Het is dus wachten op de dag dat we die kleine vogeltjes ook mogen bewonderen.
Eerder deze week bedacht ik nog dat ik deze tijd van het jaar eigenlijk de mooiste periode van het jaar vind. Onze beukenhaag mooi groen, de jonge blaadjes aan de lindebomen, het siergras dat de kop opsteekt en de zon die haar van haar beste kant laat zien. Onze tuin er ondertussen ook weeral een beetje op vooruit gegaan. Filip heeft de voorbij maanden nog wat boordstenen gezet en nog wat dolomiet aangevuld. Z’n volgende jobke staat al te wachten: ons tuinhuis is bij de storm van een poos geleden z’n roofing kwijtgespeeld en moet dus nieuwe roofing krijgen … En zo blijven we natuurlijk bezig.
Mama, die begint stilaan toch af te tellen naar eind juni. Een dikke buik die in de weg zit, dikke voeten, vermoeidheid, stramme heupen en ‘s nachts bijna niet gedraaid raken in bed. Het hoort er allemaal bij. Ondertussen zijn we eindelijk ook in gang geschoten voor geboortekaartjes, doopsuiker, … Ik hoop tegen eind mei alles in orde te hebben zodat ik me die laatste weken niet al te veel zorgen dien te maken.
Trouwens Arne die hoopt nog altijd op een broertje, Mats die antwoordde op de vraag “wil je een broertje of een zusje” steevast “een babietje …” . Hoewel hij ondertussen bijgedraaid is en toch liever een zusje heeft dan een babietje …
22u gepasseerd … hoog tijd om richting bed te vertrekken …
