In de auto met Mats …
-“Mama, nu is het toch ook nog een beetje Kerstmis?”
-“Kerstmis, neen, Kerstmis is toch voorbij.”
– Maar, mama, ik wil dat het nog een beetje Kerstmis is …”
– “En waarom wil jij dan dat het nog Kerstmis is?”
– “Omdat we dan allemaal gelukkig zijn.”
-“Hoe, ben jij nu dan niet gelukkig?”
-“Nee.”
-“Hoe nee, en seffens ga jij met papa wafels bakken. Daar word je dan toch wel gelukkig van.”
-“Oh, ja” (met een grote smile)
Stof tot nadenken …
Vandaag werd Nand 19 maand. Ik heb het even moeten natellen, want tellen per maand doe ik al lang niet meer. Nand is ondertussen een grote kerel aan het worden met een heel eigen willetje.
Zijn bezigheden:
Zijn taaltje:
Zijn ik:
Onze kleine Nand wordt groot!
Hebben jullie dat ook al gehoord of gelezen? Arne leest boekjes AVI5, en voornamelijk van hollandse makelij (en schrijverij).
Al verschillende keren heb ik me afgevraagd waarom ze zo vaak “Vet cool” gebruiken in de dialogen, voor mij toch echte slang van bij onze noorderburen. Buiten een stagaire op ‘t werk afkomstig uit Amsterdam, heb ik nog niemand de term in de mond horen nemen. Alsof ze er niet bij stilstaan dat ook veel Vlaamse kindjes die boekjes te lezen krijgen.
En voor de kindjes met dyslexie:
Arne leest heel graag de boekjes uit de reeks “Zoeklicht dyslexie” van uitgeverij Zwijsen-Infoboek. Overzichtelijke bladspiegel, duidelijk lettertype (hoewel ze pas in hun laatste boekjes een onderscheid maakten tussen een kleine l en hoofletter I, Arne had daarvoor vaak problemen met het lezen van eigennamen beginnende met I), mooie tekeningen en vergezeld van een CD met daarop het eerste hoofdstuk voorgelezen voor de schrijver. Alleen jammer dat ze in de bib die boekjes gewoon tussen de andere boeken zetten. Mama mag dus op zoek naar de leuke boekjes, want voor Arne is het onbegonnen werk.
Op mijn geweldige voornemens voor 2010 reageerde Licht in de duisternis dat het beloningssysteem met kaartjes bij haar thuis de oplossing was voor rondslingerende jassen en andere.
Vorige vrijdag schoot ik in actie en maakte ik snel twee stempelkaartjes waarmee onze zoons stempels kunnen sparen. En ongelooflijk maar waar, gisterenavond hingen de jassen plots wel waar ze moeten hangen en hoord ik Mats tegen Arne zeggen dat hij z’n sneeuwbotten nog netjes moest zetten voor hij verder naar binnen ging.
De foto is nog van vorig weekend, ondertussen is de stand 7 stempels voor Arne en 6 stempels voor Mats.
Wie je het ook eens proberen? Je kan hier een stempelkaartje vinden in pdf formaat. Gewoon openen met Acrobat Reader en printen maar. Succes ermee!
Dat dacht ik toen ik vorig jaar een klein schoon winterjas van Van Hassels in de solden zag voor misschien 20 euro. Het jasje was nog wat op de groei, maar toen eind december Mats z’n oude jas er echt niet goed meer uitzag, haalde ik het jasje uit de kast. Van Hassels, duur en kwaliteit dacht ik altijd … Vandaag was de rits al naar de vaantjes, na twee weken dragen. Grr. De rits is ondertussen al gedeeltelijk ontmanteld en één van de komende dagen ga ik me er aan wagen om de rits te vervangen. Laat ons hopen dat het goed afloopt …
Na een jaar van gissen en vermoeden, heeft de logopediste in september het stempeltje “dyslexie” op Arne gezet. Het zat er wel aan te komen, maar toch is het wennen, aanvaarden. Mijn oudste zoon heeft een leerstoornis, zwart op wit. Er is geen ontkomen aan. Het komt het erop neer zo goed en zo kwaad mogelijk hiermee om te leren gaan.
Dyslexie wil eigenlijk vooral zeggen veel problemen met het automatiseren: Letterbeelden, spellingsregels, … Maar als je her en zoekt, lees je ook over vergeetachtigheid, concentratieproblemen, …
Mag ik misschien ook meteen benadrukken dat kinderen met dyslexie NIET dom zijn, misschien dat Arne wel ergens een bepaalde kronkel in de hersenen heeft die de dyslexie veroorzaakt, zijn wiskundeknobbel zit op de juiste plaats en eigenlijk komt hij ook met best goeie rapporten thuis.
Voor wie meer wil weten, de filmpjes op www.letop.be geven een goed beeld over wat dyslexie is.
Dyslexie is erfelijk en dan begin je met al eens naar jezelf te kijken. Ik ben eigenlijk altijd een goed studente geweest (ja, ja, ik weet dat eigen lof stinkt). De lagere school -op een paar maand extra spelling bij de taakjuf in het derde leerjaar- als één van de primussen van de klas beëindigd. In ‘t middelbaar latijn-wiskunde en daarna hogere studies zonder al te veel problemen. En automatisch zou je denken, dat heeft hij zeker niet van mij. Maar dan begin je te denken. Links – recht, daar vergis ik me nog vaak in (vraag maar aan Filip als we autorijden). En die extra uurtjes bij de taakjuf in het derde leerjaar? Of die examenvragen die ik verkeerd beantwoordde omdat ik vraag verkeerd las. Misschien toch? Of neen, toch niet … anders zou mijn oog niet eerst altijd vallen op de DT fouten in de mails die ik krijg, of word ik op ‘t werk niet bestempeld als ‘die haalt de laatste fout er wel uit’ (op voorwaarde dat ik het niet zelf geschreven heb).
Filip heeft het wat moeilijker gehad in z’n schoolse loopbaan (zijn geschrift was wel heel mooi – zeker in vergelijking met Arne z’n handschrift) maar spelling en talen waren niet zijn beste vrienden. Maar of dat dyslexie was, neen, dat denk ik niet.
Misschien dat het in de combinatie van de genen zit?
Dit terzijde, Arne heeft dus dyslexie, lezen gaat redelijk maar traag. En ja, als typische dyslecticus slaat hij woorden over, verspringt hij van lijn, leest hij soms wat hij onbewust denkt dat er staat (auto als er wagen staat in de tekst) en keert hij lettercombinaties soms om (als wordt sla ed.). Dagelijks wordt er hier gelezen voor het slapengaan, eerst in een leesboek, dan de oefenwoordjes van de logo en als hij dan nog zin heeft om de beurten een tekstballonnetje van Suske en Wiske. En Arne kan er nog van genieten, …
En dan is er het schrijven (dysorthografie), en dat is bij Arne een veel groter probleem. Hij schrijft heel onduidelijk, soms zelfs onleesbaar met heel veel fouten. Letters vergeten, letters omdraaien, … Zijn grootste probleem is dan ook schrijven. Zelfs gewoon woordjes overschrijven lukt niet al te best.
Gelukkig werkt de meester goed mee en zijn er samen met het CLB al een paar afspraken gemaakt. Voor toetsen krijgt Arne een “leesbare” copy van de invulblaadjes van de meester mee om te leren, dictees worden bij de taakjuf afgenomen, woordpakketten worden op de computer geoefend. Voor zijn boekbespreking maakte ik een voor hem makkelijk in te vullen digitale versie, …
Voorlopig kunnen we het daarmee nog redden, maar het is duidelijk dat we ook naar de toekomst moet beginnen kijken. En die toekomst ligt in een computer en een softwarepakket speciaal voor mensen met dyslexie en vooral ermee leren werken. Zo kan Arne op termijn werkblaadjes invullen op de computer, misschien toetsen maken op de computer (en eerste de vraag laten voorlezen om zeker te zijn dat hij door z’n dyslexie de vraag niet helemaal omdraaide en misverstond), … Het klinkt veelbelovend en de infoavond over Kurzweil 3000 die we bijwoonden, maakte het alleen maar veelbelovender. Een ander soortgelijk pakket is Sprint en ook daarover hoorde ik al veel goeds.
Zelf hadden we al een deadline gesteld om tegen begin 4e leerjaar kost wat het kost (en da’s toch wel een pak) zo’n software aan te schaffen, maar omdat het ook wel belangrijk is dat de school de kar meetrekt, is vorige week het probleem van Arne en sommige schoolgenootjes (want hij is zeker niet de enige) aangekaart in de ouderraad. Het organiseren van een groepsaankoop, het stimuleren van het gebruik van de software in de klas, … De school (en vooral de directeur) warm maken voor de mogelijkheden van zo’n software. De meeste aanwezigen (op één na, misschien wel de belangrijkste) waren er in ieder geval al voor te vinden. De bal is aan het rollen, en ik kijk uit naar de komende maanden …
Tot slot is er nog Arne, want hij zit er toch maar mee voor de rest van z’n leven. Die gaat er eigenlijk goed mee om. Hij weet dat hij een probleem heeft met lezen en schrijven en dat hij daarom extra moet oefenen. Huiswerk maken gaat nog steeds niet even vlot, maar ik heb het gevoel dat er verbetering in zit. Gelukkig bekijkt hij het leven van de positieve kant; op een dictee heeft hij MAAR 6 fouten en als hij een goeie toets van wiskunde maakte, is hij zo fier als een gieter. En als zijn punten voor spelling wat minder zijn op zijn rapport, we weten waaraan het ligt. We benadrukken alleen de positieve dingen (en de goeie punten).
Voorlopig heb ik niet het gevoel dat hij daarom minder aanvaard wordt in de klas, helemaal niet zelfs.
En dan is er nog die andere zorg, want als dyslexie erfelijk is, dan zou het wel eens kunnen dat Mats en Nand de dans niet ontspringen. Ik wacht dus met een bang hartje af naar september als Mats aan het eerste leerjaar start.
Ik stuitte deze week op een artikeltje over de website van Landal Greenparks. Voor de vierde keer op rij behaalden ze in Nederland een prijs voor beste travel site. Trouwe lezers weten ondertussen al dat ik gebruiksvriendelijkheid hoog in het vaandel draag.
Het verwonderde me wel dat in het interview niks gezegd wordt over de “zoek en boek” procedure die maar mijn mening super is uitgewerkt. Wil je weg op een bepaald moment of naar een bepaald park, we zeggen je wat mogelijk is en bieden alternatieven als het gewenste niet beschikbaar is.
Het enige wat ze nog zouden moeten doen, is het sturen van een herinneringsmail wanneer de volgende schijf van de betaling verwacht wordt. Zou hen volgens mij heel veel snailmail kosten besparen (of ben ik de enige die slecht is in boekhouden?).
Chapeau, waren alle sites maar zo (of toch niet wat dan komt mijn broodwinning in het gedrang)!
De nieuwe Landal catalogus lag deze week in onze brievenbus … verleidelijk ….
Deze morgen bleek de verwarming van de kleuterschool kapot en mochten de kleutertjes terug naar huis als er opvang voor hen was. Mats had geluk en mocht met vava mee terug naar huis. De kindjes zonder opvang konden terecht in de verwarmde turnzaal van de lagere school. Een extra dagje vakantie dus!
Nu maar hopen dat ze de verwarming tegen maandag terug aan de praat krijgen want er is aan de schoolgebouwen -buiten een nieuw sanitair blok- niet veel veranderd sinds ik daar als kind zat (toch wel zo’n 30 jaar geleden)
Mevrouw licht in de duisternis vroeg naar koekjesrecepten, of al wat je zo in je mond kan steken. Koekjes worden hier niet gebakken (hoewel Mats met alle plezier zou koekjes bakken) maar heel af en toe bakken we wel profiterollekes of sjoekes (soezen).
Mijn moeder bakte vroeger regelmatig soezen. Ik heb in mijn jonge jaren meer dan één keer gezien hoe je dat maakt en moeten helpen met de afwerking.
Dit recept kreeg ik van een buurvrouw en die gaat er wel van uit dat iedereen een Kenwood keukenrobot heeft 😉 ik vermoed dat eender welk ander keukenmachien even goed is. En er werd me benadrukt om alles (jawel, ook de eitjes) af te wegen.
En ook al zijn we geen bakwonderen, onze profiterollekes zijn blijkbaar wel vermaard (want er volgde toch wat teleurstelling toen bleek dat wij tijdens ons familie kerstfeestje iets anders voorzien hadden als dessert).
Het recept:
Profiteroles of soesjes
Profiterolles vullen wij gewoonlijk met slagroom of roomijs. Je kan natuurlijk ook pudding of pasteibakkersroom gebruiken. En voor de afwerking kan je gaan voor gesmolten chocolade of je kan ze even deppen in losgeklopt eiwit en daarna gekleurde suikerparels.
Smakelijk!
