blog.vierenveertig.be

Vijf dagen thuis, vijf dagen op een rij het ‘lijkt’ een zee van tijd.
Ondertussen is dag één gepasseerd gevuld met een bezoekje aan de osteopaat, een trip met 3 zonen naar de kinderarts (elk met een ander kwaaltje) en een bezoekje aan de kinderkledingwinkel (we hebben ook dit jaar een communicant in huis). Je kan wel begrijpen dat de dag goed gevuld was. Zeker toen ik om 18u ook nog besliste om toe te geven aan mijn kuiswoede. Om 22u was de benedenverdieping proper, kinders in bed en ik uitgeteld met duidelijk meer dan gewoon een kleine opkomende snotvalling in de neus.

Vandaag startte met veel snot, tranende ogen en een gigantische kriebelneus. Jawel, mijn kop heeft het goed te pakken.
Een rustig dagje vandaag, dat was het plan … dus trokken we deze voormiddag naar de bioscoop voor de 3D versie van Finding Nemo. De gewone versie ligt hier al lang in de kast bij tal van andere klassiekers maar het was duidelijk lang geleden dat we die film nog zagen.
De zonen genoten van hun geweldige 3D bril (met dank aan Walt Disney België) en de avonturen van Nemo en zijn papa.

Gelukkig heb ik dit keer geen to-do lijstje op papier gezet van de klusjes die ik wil gedaan krijgen (hoewel ze natuurlijk wel al lang in mijn hoofd zitten en blijven zitten).
Zo even vijf dagen vrij zonder dat de echtgenoot thuis is, met miezerig weer, een zware verkoudheid en een stel kinderen die niets liever doen dan vechten voor de iPad, neen dat is niet echt vakantie voor mij.

Voor morgenavond staat er nog een optreden van Absynthe Minded  op de agenda. Laat ons hopen dat mijn neus dan gekalmeerd is.

En nu: in de zetel met een boek en thee met honing … en dat op Valentijn. Hatchie!

Een info-avond over talent, en dan vooral over kinderen en hun talenten. Het zet je aan het denken (en je gaat in gedachten meteen op zoek naar (verborgen) talenten bij je eigen kroost).
Ik hoop vooral dat ze in school ook met de talenten toolbox aan de slag gaan.

Ter info: de avond werd georganiseerd door het gemeentebestuur en de lagere scholen.

Dit filmpje wil ik jullie niet onthouden:

Vorige week zei ik nog dat we deze winter niet te klagen hadden over zieken huize vierenveertig. Het heeft niet mogen zijn.
Wat vrijdag begon met een lichte verhoging en een hoestje, eindigde zaterdagmorgen met veel koorts en een amper te stelpen bloedneusje bij de dokter van wacht. Ondertussen, vijf dagen later, is dat ventje nog land niet de oude. Amper eten, af en toe wat drinken en heel veel slapen (als de hoest hem niet wakker houdt) terwijl de fles antibiotica zo goed als leeg is. Wat zou ik graag dat vrolijke Nandje terug zien.
Dat wordt morgen een retourtje dokter (of, als er nog iemand voor een wondertje kan zorgen tegen morgen?) …

Gelukkig dat de andere zieke zoon alleen maar heel veel hoest en amper eet.

De vraag kwam zomaar ineens, op een tieglijk laat moment na een gezellig feestje. “Mama, wanneer is moemoe eigenlijk gestorven? Hoe oud was ik toen?”
Het werd even heel stil in huis, na en dag vol drukte en feestgedruis. Ik vertelde over wat iets meer dan 8 jaar geleden gebeurde. Mats was blij met een antwoord op zijn vraag. Misschien een vraag waar hij al even mee zat.

Het zette me aan het denken zo op blue monday, ook al denk je liever niet na over een eind, zeker niet je eigen eind. En toch, wat moet er allemaal gebeuren als ik ooit het loodje leg (liever laat dan vroeg natuurlijk)?

Dat mijn organen mogen gebruikt worden, dat weet Filip al lang. Als je in je nabije omgeving iemand hebt die haar leven en levenskwaliteit te danken heeft aan een levertransplantatie, dan twijfel je daar niet meer aan. Of ik liefst gecremeerd of gewoon begraven wil worden, geen idee. En wat moet er met de zonen gebeuren, als zowel Filip en ik het leven laten in een ongeval. Het idee alleen al geeft me serieus de creeps, en liefst van al kijk ik meteen de andere richting uit. Maar moeten we er misschien toch eens niet bij stilstaan? Mijn moeder was voorzienend. Ze had een half jaar voor haar dood al een foto op de kast gelegd voor het geval dat. Als het ooit met mij gedaan is, zal het in ieder geval zoeken zijn naar een mooie foto (want die liggen niet voor het rapen).

Er is niet alleen het gewone leven, maar ook een digitale leven dat zich een eigen web gevormd heeft op het internet. Een blog, een aantal mail accounts, Linkedin, Twitter, een Instagram account hier, een Goodreads account daar … en waarschijnlijk nog massa’s dingen tussenin waar ik ooit registreerde om dan in alle stilte verder te gaan.

Wat na de dood? Kan een Facebook profiel blijven bestaan en bestaat er misschien een status: ‘overleden op …’? Op gebied van “levensgebeurtenis” kan dat wel tellen. Mag mijn blog hier tot in de treurnis blijven staan? En wat met al de rest?

Er bestaan al platformen die denken aan de dood. Lifecapsule is er één, een digitale kluis waarin je vertrouwelijke gegevens kan bewaren voor nabestaanden. Wat met je uitvaart, wat wil je bewaren voor het nageslacht aan foto’s, filmpjes en en verhalen, …
Ik mocht die digitale kluis uitproberen. Ik vrees dat ik als veel Vlamingen ben, en de gedachte aan de dood liefst ze ver mogelijk voor me uit schuif (ook al doen we dat beter niet). We hebben dus ook geen uitvaartverzekering, jij wel?

Ik hoop dat hier alles gezegd zal zijn nog voor mijn leven stopt, dat er geen geheimen of loose ends achterblijven. Voor alle zekerheid zeg ik het hier alvast: “Filip, Arne, Mats en Nand, ik zie jullie graag. Jullie zijn mijn leven!”