Jaren geleden woonde Filip in Heist “op den Berg” en was z’n buurman niemand minder dan Polle Pap. In die jaren dat ik Filip ken hoorde ik verhalen van Filip die als kleine kerel kind aan huis was daar, dat hij geregeld met het busje meeging naar optredens, … (Misschien dat Filip daar de microbe te pakken gekregen heeft?)
Toen we 10 jaar geleden (wat vliegt de tijd) trouwden had Filip z’n moeder voor een verrassing gezorgd. Toen er ‘s avonds een “special act” werd aangekondigd en dat de Rolling Stones niet te vinden waren voor de muziekinstallatie, waren we met verstomming geslagen toen Paul Michiels door de deur stapte. Ze hadden alles achter onze rug geregeld. “Down town” en “The way to your heart” stonden toen op de korte playlist. “Veel geluk en zegen en een krullebol of negen” was z’n afsluiter op het podium.
Ik was dan ook de eerste om te zeggen dat ik best wel naar het reunieconcert van Soulsister wilde gaan in het sportpaleis. Filip stelde voor dat hij z’n connecties wel zou aanspreken, maar die connecties waren blijkbaar niet goed genoeg want toen concert 1 was uitverkocht hadden we nog geen kaarten, ook voor concert 2 bleven we achter. Ik had het ondertussen al opgegeven om Soulsister nog aan het werk te zien. Tot ik Filip zondag ineens hoorde zeggen dat we ook wel naar Soulsister zouden gaan. Hij heeft zondagavond nog kaarten besteld en gisteren zaten we dus met z’n tweetjes in het Sportpaleis.
De show stak knap in elkaar toch duurde het lang eer er echt leven in de zaal kwam. Ik vermoed dat de die-hards allemaal direct kaartjes hadden besteld voor het eerste concert. Pas in de loop van de tweede helft leek het publiek er meer voor te gaan. Maar ik moet wel zeggen dat ik blij was om de heren nog eens aan het werk te zien. Of ik er volgende jaar opnieuw wil bij zijn, kan ik eerlijk gezegd nog niet zeggen. Soulsister moet natuurlijk teren op hun nummers van jaren geleden en er komt niet meteen (veel) nieuw werk bij. Ik denk dat ze effectief wel alle hits van weleer uit de kast gehaald hebben, en misschien dan ik liever ook terugdenk aan jaren geleden toen ik Soulsister in de lokale parochiezaal aan het werk zag of toen ik met Filip naar hun theatertoer kon (toen wel met de juiste connecties 😉 ). Want toen was er wel veel ambiance en sfeer, iets wat gisteren toch lang op zich deed wachten.
Soms vraag ik me bij die grootse concerten ook af hoeveel mensen effectief nog naar de artiesten kijken, want met zulke grote schermen, heb je snel de neiging je te focussen op die schermen en wat er effectief op het podium gebeurt als bijzaak te beschouwen. En de drummer, blazers en consoorten zouden bijna even goed in een concertbak gedumpt kunnen worden, want daar let echt geen kat meer op. Ik krijg soms het gevoel dat de artiest in functie van die videowall staat, terwijl ik eigenlijk zou denken dat zo’n schermen ervoor dienen om wat er op het podium staat te versterken. En soms worden die schermen iets te veel van ‘kijk eens wat ik kan”. Ik heb er geen behoefte aan om Paul Michiels of Jan Leyers hun kop van de ene kant van het scherm naar de andere kant te zien vliegen. Of om vreemdsoortige effecten te zien waar dan allerhande strepen over de hoofden van de artiesten vliegen.
Al bij al was ‘t een fijne avond en ik heb er best van genoten nog eens met manlief op stap te gaan!
