oftewel de Playstation heeft zijn intrede gedaan in de Schriekstraat 44. Veel vroeger dan (door mezelf) gehoopt, maar ondertussen onoverkomelijk geworden.
Arne was jarig. Acht lentes, da’s toch al groot, niet? En Arne wilde liever centjes voor z’n verjaardag, dan kon hij zelf iets kiezen om te kopen. Toen hij eindelijk z’n kadobonnetjes geteld had (de centjes had ik al op z’n spaarboek gedopeneerd) kwam de aap uit de mouw:
“Mama, hoeveel kost een Nintendo DS? Kan ik dat betalen met mijn kadobonnetjes en centjes?”
Ik heb toen eerlijk geantwoord dat ik dat niet wist, maar dat ik samen met papa eens ging uitzoeken hoeveel dat allemaal kostte en eens bekijken wat voor spel-ding voor hem best was”.
Zo’n Nintento DS zag ik in gedachten na vijf keer spelen al kapot vallen of verloren raken. Veel te klein. Een Wii? Maar daar moet je vaak extra’s bij kopen voor bepaalde spelletjes. Een Playstation misschien? Maar welke dan, een 2 of een 3? De prijzen eens vergeleken en de keuze was snel gemaakt: een PS2. Daarbij zijn er al een paar nichtjes en neef met een PS2. Dus: mogelijkheid tot het uitlenen van spelletjes.
Het plan was dat Arne morgen met papa naar de speelgoedwinkel zou trekken, en dan met z’n bonnetjes een PS en één spelletje zou kopen (de rest zou worden bijgepast met z’n spaarcentjes). Gisteren had ik het er terloops over met een collega en die had thuis nog een PS2 en een paar spellen onder het stof liggen. Als ik wilde konden we die tegen een prijsje hebben.
En nu staat er sinds daarstraks (Arne en Mats zijn nog nooit zo snel in de auto geklommen om naar huis te gaan) een PS2 in de living. Morgen gaat Arne met papa nog een spelletje kiezen en wedden dat we vanaf zondag een avondklok moeten instellen zowel voor zoonlief als voor papa. Wordt meer dan waarschijnlijk vervolgd…
