Papa op teambuild-dag met het werk en mama een ganse dag alleen thuis met onze 2 kerels. Omdat ik de laatste week veel last had van vermoeidheid en sinds m’n strijkmarathon van gisteren (jawel, 4 uur met de strijk bezig geweest) zat daar ook nog een zware kop bij, had ik besloten om er een rustig dagje van te maken. Geen boodschappen op een blitsbezoekje aan het groentenwinkeltje na (Arne en Mats had ik op hun pantoffels in de auto gezet). Vava en Jef kwamen wel eten, maar soep was er nog voldoende, snel pattatjes gekookt, champignonsaus gemaakt en een snitzel gebakken: niet al te veel werk in de keuken (en de afwas heeft vava hoofdzakelijk gedaan).
En de rest van de dag? Een heel hoge toren gebouwd met de duplo’s (waar ondertussen alleen de fundamenten nog van overschieten), een racebaan voor de duplo race wagens, gepuzzeld met Mats, gelezen met Arne, gepyjama Samd met Arne op de computer (ik alleeneigenlijk wat meegekeken en tips gegeven), genoten van de koolmeesjes en één roodborstje die gezellig aan de vetbol kwamen eten in één van onze lindebomen (die net naast onze living staan en waarop we dus een hele mooi zicht hebben) en beslist met Arne en Mats dat papa dringend een paar nestkastjes moet maken en tot slot gewoon een uurtje op de zetel gerust. Vanavond zijn we dan nog gaan sandwichjes eten bij vava en omdat de andere nichtjes en neefje daar vandaag niet waren, was het daar ook heel rustig en hebben we samen gezellig gekeken naar SOS Piet.
Ondertussen liggen Mats en Arne na de nodige knuffels in bed. Arne wilde nog even tetteren (een babbeltje slaan) omdat het zolang geleden was. Gisteren nog zei hij dat hij volgende keer aan Sinterklaas een klein zakspeelcomputertje wilde vragen, vandaag kwam hij alweer met iets anders op de proppen. Toen ik ermee lachtje dat hij voor de komende 10 jaar al wist wat hij voor Sinterklaas wide, stelde hij voor om verlanglijstjes te maken waarop we konden schrijven wat we nog allemaal wilden hebben.
Ik kon al wel snel één en ander bedenken voor mezelf (of ons gezinnetje): tuinpoortjes, een deftig fototoestel, een nieuwe tafel voor de eetplaats, … maar heb Arne ook duidelijk gemaakt dat het ook goed is om te verlangen naar iets. Want vaak is het “verlangen naar” veel leuker dan alles gewoon maar te hebben. Verder was hij aan het fantaseren wat hij met papa allemaal nog zou kunnen in elkaar knutselen: een mini-windmolen om zelf elektriciteit te maken, …
Ik hoop dat Arne, Mats en nummer 3 het nog zullen kunnen om het kleine te waarderen, gans hun leven lang. Ik ben opgegroeid met veel liefde, maar zonder vakanties van huis weg (mijn vakantie waren eerder gevuld met bonen plukken en patatjes rapen en ja, ik heb daar ooit ook op gevloekt), zonder etentjes op restaurant en zonder al te veel luxe thuis (ik herinner me nog dat in de winter de ijspegeltjes soms aan het plafond van onze slaapkamer hingen) maar met heel hard werkende ouders die er alles voor over hadden om hun kinderen maar gelukkig te zien. Elk van die kinderen is goed terecht gekomen. En ook al hebben ik en Filip beslist om met iets meer luxe door het leven te gaan toch wil ik dat onze kinderen beseffen dat vakantie niet altijd een evidentie is (Sinds de kindjes (en een eigen huis) zijn de vakanties beperkt gebleven tot max. 2 weekendje weg per jaar, maar wedden dat ze er echt van genoten hebben); dat er ook moet gewerkt worden om iets te bekomen; en dat niet alles zomaar voor het krijgen ligt. Of we daar ooit in zullen slagen? Ik hoop het van harte!
