Flauwerik

//Lichte klaagmodus//

Flauw zijn, het is een karaktertrek net zoals stoer, dapper, mondig, … Ik herinner me verhalen van de schoonfamilie waar manlief in zijn kinderjaren als ‘flauw’ wordt afgeschilderd. De oudste zoon heeft wel één en ander van zijn vader geërfd, ook de juist beschreven eigenschap. Met de echtgenoot is het allemaal goed gekomen. Ik heb er dus het volste vertrouwen in dat het met de zoon uiteindelijk ook wel goed komt.

Op dit moment zit zoonlief op bosklassen. Maandagmorgen was het met een beteuterd gezicht dat hij me een laatste knuffel gaf voor ik me richting werk begaf. Het thuisfront kon niet meer dan kamperen voor de brievenbus en regelmatig de bosklassen website eens bekijken in de hoop een paar foto’s te vinden van zoonlief als teken van leven. De brievenbus bleef leeg (een beetje te verwachten, Arne schrijft niet graag) en her en der vond ik toch een foto waar de zoon op te zien is.

Op één van de foto’s van het waterparcours zie ik in de verte een gestalte aan de rand van het water zitten. De enige nog met z’n kleren aan. 99% zekerheid dat dat de zoon is. Vanmorgen zag ik nog paar foto’s, van de fun adventure. Moet ik zeggen welk kind ik aan de kant zag zitten zonder klimpakje? Je kan het al wel raden …

Misschien trek ik de verkeerde conclusies, morgenavond zal ik wel weten hoe de vork nu juist aan de steel zit. Maar toch …

Onze zoon is wie hij is, en toch pikt het een beetje. Zelf hebben we ons er -min of meer- bij neergelegd dat hij bepaalde dingen echt niet durft en makkelijker weent. Maar voor veel dingen proberen we hem aan te moedigen om zijn grenzen te verleggen. Op vakantie vorige zomer durfde Arne wel met een klimpakje het touwenparcours op, al is daar waarschijnlijk wel wat “motivational talk” van de papa aan te pas gekomen. En nu ik er over nadenk, op eigen terrein lijkt hij ook niet snel schrik te hebben.
Ik krijg hem echt niet overtuigd van een kamp met de jeugdbeweging of mutualiteit. Jammer, ik ging als kind met de jeugdbeweging op kamp en één keer met de CM. Het maakte me toch een beetje zelfstandiger, hoe verlegen ik ook was. Ervaringen die ik rijker ben. Ik gun het onze zonen ook, alleen moeten ze er zelf voor te vinden zijn. Misschien op een dag?

En morgenavond, dan slaap Arne terug in zijn eigen bed en kan ik zijn verhaal toetsen aan het verhaal dat zich ondertussen ‘levensecht’ vormde in mijn achterhoofd. Curieus waar de overeenkomsten en de verschillen gaan zitten.

// Einde klaagmodus //