23u, papa in Nederland voor het werk, kids in bed en Arne heelhuids thuigekomen.
Het was een heel leuke dag geweest, op één klein minpuntje na: Arne was in de loop van de dag de groep kwijt geraakt. Ik vermoed dat hij ergens heeft staan kijken en niet merkte dat de rest verder ging. Toen hij door had dat de rest weg was, was het natuurlijk te laat.
Gelukkig hadden we de GSM nummers van de trainsters samen met onze GSM nummers op een geplastifiëerd kaartje aan z’n broek gehangen voor de noodgevallen.
Toen hij door had dat hij alleen was achtergebleven, was hij blijkbaar beginnen wenen – zo heb ik uit zijn verhaal toch kunnen afleiden- en hadden een paar kindjes hem opgemerkt en hun mama gewaarschuwd. Er is iemand van Plopsa bijgehaald en de begeleiding is meteen gebeld die hem direct is komen ophalen (ze hadden het op dat moment zelf niet gemerkt dat hij er niet meer bij was). Eind goed, al goed, en vanaf nu voorzie ik altijd zo’n GSM kaartje. Ik mag er niet aan denken hoe ze de begeleiding hadden kunnen terug vinden zonder die telefoonnummers. En de schuld bij de begeleiding leggen, wil ik ook niet. Zelf zijn we Arne ooit ook een keertje kwijt geweest op een markt (en toen had hij geen GSM nummers bij zich ;-( ).
Voor Arne is dit voorval toch niet echt traumatish geweest (en gelukkig dat de mama pas hoorde over het voorval toen ze Arne al in haar armen had). Toen ik hem daarstraks in bed vroeg of hij de volgende keer opnieuw zou meegaan, zie hij volmondig: “ja!”
