Wijvenweek dag 2: op de bank …

Het voelt alsof ik de bank lig bij een therapeut. Aan deze post ging een fikse portie zelfanalyse vooraf. Vandaag geef ik me helemaal bloot.
Mijn guilty pleasures? Zoet. Mijn kleine kantjes? Veel te veel.

Veel te veel, zoals in: weinig geduld. Terwijl ik bij veel mensen als geduldig te boek sta (denk ik toch). Schijn bedriegt en hier thuis is “geduld” in de loop der jaren naar de laatste pagina’s van mijn woordenboek verhuisd. Vraag me niet naar het hoe en waarom, het is gewoon een vaststelling. Zijn het die drie zonen, die er keer op keer slagen mijn woorden in de wind te laten, voor de 20ste keer hun beker sap op de mat uitkappen, of is het gewoon de drukte van het leven die me verplicht ‘s morgens de deur op tijd dicht te trekken en ‘s avonds met drie vermoeide kinderen terug binnen te gaan – waarvan er nog 2 huiswerk moeten? Tellen tot 10, ik moet dat eens terug beginnen doen.

Veel te veel, zoals in: op een ander is het altijd beter. Op een ander is het echt altijd beter, of zo lijkt het toch. Daar ligt het huis er wel altijd netjes bij. Daar gaan ze echt wel 20 keer per jaar op vakantie en niet goedkoop. En daar maken de kinderen wel braaf huiswerk. Ginds is de echtgenoot wel ‘s avonds op een deftig uur thuis en is die wel zo attent dat hij de speciale dagen niet vergeet. En daar wordt wel nog aan cultuur gedaan en wordt er wel op restaurant gegaan.  Externe referentiekader … niet gewoon groot … reusachtig groot.

Veel te veel kleine kantjes, zoals in: boosheid. Af en toe lijkt het of ik boos ben op alles en iedereen, voelt het alsof de hele wereld zich tegen mij gekeerd heeft (of ik me tegen de wereld keerde). Als de jongste zoon weer beslist om ziek te worden en de man voor zaken (en amusement) in Zwitserland zit. Als je vraag onbeantwoord blijft, waarschijnlijk omdat die vraag nooit gehoord werd.

Nog meer kleine kantjes, zoals in: uitstelgedrag. De kleerkast gaapt me al maanden aan, lijkt te smeken: “Ik heb een serieuze beurt nodig”. Het lukt me niet. De stapel paperassen wordt alleen maar hoger als ik snel er weer een stapeltje uittreksels bovenop gooi. Het TO DO lijstje blijft onaangeroerd, wordt er zelfs alleen maar langer op. En niet alleen saaie klusjes worden uitgesteld, ook de leuke dingen worden altijd naar achteren geschoven. Ik durf niet te zeggen hoe lang ik al eens wil proberen zelf een stempel te maken. Als ik aan het eind van de dag afvraag wat ik nu juist deed, dan kom ik vaak niet ver.

En het laatste kleine kantje dat ik hier ten berde breng, er zijn er nog, wees maar zeker: Ik ben een stresskip.

Gelukkig dat de zelfkennis er al is, nu het actieplan. En mijn masker … dat zet ik liever op als ik buitenkom zodat mij donkere kantjes verborgen blijven.

Morgen mag ik eens goed mijn gedacht zeggen …