Het beloofde een doodgewone dag te worden …

6:30u de wekker, 7:20u de deur achter me dicht trekken na de dagelijkse knuffel en de dagelijkse opmerking van Nand: “Veel te vroeg”. Ik wens de oudste zoon nog rap succes met zijn laatste examen en weg ben ik … naar weer een nieuwe werkdag. Net op tijd in het station om de trein van 7:59u te nemen. Twintig minuten om tot rust te komen. Ogen dicht, verstand op nul. Brussel-Centraal, 8:26u. Niet veel later … de metro, twee haltes tot Art-Loi. Als ik het kantoor binnenga, denk ik bij mezelf nog van “Amaai, die man van de security heeft het druk met zijn GSM”.
Ik wens de poetsman die in de lift bezig is nog een “Bonjour”, zeg nog “Bonne journee” als de lift onderweg naar boven een dame uitlaat. Het belooft een doodgewone dag te worden. En dan vraag ik me meteen af wie dat woord “doodgewoon” ooit uitgevonden heeft. Nog geen tien minuten later komt een andere collega binnen en vraagt of ik het nieuws gehoord heb. Een bom in Zaventem, ik slik en hoop alvast dat er niet te veel slachtoffers gevallen zijn. Andere collega’s komen toen, staan nog even te praten en zelfs als ons gebouw even davert, denk ik effe “Wat was dat” maar niemand stelt zich echt vragen. We zitten ook achteraan, niet echt naast de hoofdstraat.

Pas even later als ik de live verslaggeving van de vrt via mijn computer stream en de dame in beeld iets zegt van Maelbeek valt mijn frank. Man, dit is echt serieus. Slechts een paar honderd meter verderop zijn mensen gewond, zwaar gewond, misschien wel dood, maar eigenlijk denk je daar niet aan. Je begint rond te kijken, welke collega’s zijn al toegekomen, wie is mogelijks nog onderweg. Je ziet collega’s elkaar in de armen vallen en je haalt opgelucht adem als er weer een collega toekomt of een mailtje stuurt dat ze onderweg naar kantoor rechtsomkeer gemaakt heeft.
Familie en vrienden zijn duidelijk ongerust en laten dat weten via sms. Filip die ik eindelijk via de vaste telefoon te pakken krijg, vraagt meteen of hij me niet moet komen halen. Eerlijk? Op dit moment voel ik me het veiligst op mijn bureau.

Een ganse dag weerklinken sirenes van aan- en afrijdende ambulances en politiewagens. Nu ik dit neerschijf, lijk ik de sirenes nog steeds te horen …

Ik stuur een sms-je naar de leerkrachten van Mats en vraag hen de zonen te zeggen dat ik OK ben mocht er iets ter sprake komen in de klas. Ik wil vooral niet dat Mats en Nand zich ongerust maken. Ik stuur Arne een sms-je en probeer ook mijn vader en de rest van het thuisfront gerust te stellen.

Lunch bemachtigen in een belegerd gebied is ook niet evident, als we het kantoor verlaten mogen we niet terug binnen. Uiteindelijk stellen een paar collega’s voor om broodjes te halen voor wie wil.

Een Hongaarse collega vraagt me waar hij terecht moet als hij bloed wil doneren voor de slachtoffers. Gelukkig brengt de site van het Rode-Kruis, jammer genoeg alleen in het Nederlands, een duidelijk antwoord.

Een productieve dag is het niet meer geworden. En het zicht vanuit het raam op het rampgebied, maakt je heel erg stil. Daar zijn doden gevallen. Vaders, moeders, broers, zussen, kinderen, … mensen die nooit meer zullen thuis komen. Niet te vatten.

Als de treinstations terug open gaan, weten we dat we in ieder geval terug thuis raken en de wandeling naar Brussel-Zuid nemen we er gewoon bij (Twitter zegt ons dat het lang aanschuiven is om Brussel-Centraal en Noord binnen te raken). Vertrekken in een lege Wetstraat met in de verte een wit Rode-Kruis tentje. Surreëel…

Als ik om 19:30u eindelijk thuis de oprit opdraai, zwaait de deur snel open. Ongeruste gezichten maar ook opluchting: “mama is thuis”. En wat nu? Nand had het heel moeilijk om in slaap te raken. Hij vertelde dat hij ongerust was geworden toen de TV opstond bij vava en ook al had Mats verteld dat alles met mij in orde was, toch had hij schrik dat mama niet naar huis zou komen. We hebben een paar pogingen nodig gehad om Nand in slaap te krijgen en op dit moment ligt Filip met hem in ons bed. Ik denk dat ze alle twee slapen.

Ik kruip zo meteen in bed. Prijs mezelf gelukkig want ‘It could have been me’ maar vooral denk ik aan al die onschuldige slachtoffers die vandaag gevallen zijn. Dat ongeruste familie en vrienden snel duidelijkheid mogen krijgen.
De volgende keer dat ik in Brussel ben ga ik een bloempje kopen en dat neerleggen bij het station van Maelbeek. Jij ook?