Woensdagavond 23:30u. We installeren ons op de trampoline vergezeld van kussens en dekens. Mats is nog slaapdronken omdat hij al een dutje deed op de zetel en terug is wakker gemaakt.
Met ons vieren (Nand ligt al in bed) nestelen we ons dicht bij elkaar en turen in de donkere hoogte. Het begint twijfelend, was dat nu een vallende ster of is dat een vliegtuig? En even later weerklinkt in het avondduister: “Ja, kijk daar!”. En even later: “Kijk, daar!”. Vervolgens een reeks “Ooohs en Aaaaaahs”. Zo gaat het nog een uurtje door met een vallende ster nu en dan. Een moment om in te kaderen. Niet alleen omwille van de sterren.
Geteld hebben we ze niet, maar we hebben toch wat wensen kunnen doen. We hopen alvast op een heldere nacht volgend jaar wanneer de Perseïden opnieuw passeren.
3 zegjes gedaan op Een moment om in te kaderen