Loslaten

Dertien is hij. Geen kind meer, ook geen volwassene. Ergens tussenin.
In 2014 ging hij maandelijks onder begeleiding van één van ons naar een programmeervoormiddag in Antwerpen.
Het treinen is ondertussen vertrouwd, de route gekend. En toen zei hij dat hij het wel zag zitten om alleen te gaan. Hoe anders dan toen ik jong was. Mijn introverte – schrik voor het onbekende- ik zou dat niet snel gedurfd hebben (ik had op die leeftijd natuurlijk ook nog nooit getreind, denk ik toch). Op dat gebied heeft hij duidelijk de genen van manlief geërfd.

Zodus werd onze 13-jarige zaterdagmorgen voorzien van een treinticket, de railtime app en een opgeladen GSM aan het station afgezet. Afspraak was dat hij een seintje zou geven als hij ter plekke gearriveerd was; kwestie van ons niet de hele voormiddag op hele kolen te laten zitten.

Moeder was best blij toen ze hem net na de middag terug kon oppikken bij het station. Loslaten … weer een stapje verder. En zoonlief, die heeft al nieuwe plannen in zijn hoofd.