Op werkdagen moet ik om 7:40u de deur uit, meestal midden in de ochtenddrukte. Onze kinderen raken makkelijk afgeleid en zien de uren voor school als het ideale moment om naast ontbijten, aankleden en tanden poetsen ook nog duizend andere dingen te doen.
Gelukkig moet de wederhelft pas later de deur uit en is er na mijn vertrek nog een half uurtje om helemaal schoolklaar te raken.
En elke dag is er één constante:
Wanneer ik gepakt en gezakt klaar sta om de deur uit te gaan voor weer een nieuwe werkdag en luid roep “Tot straks!” schieten Mats en Nand in actie. “Kom Nand, mama gaat vertrekken. Knuffelllllllll!” galmt het door het huis. Twee zonen komen in volle vaart aangerend om me een warme en dikke knuffel te geven, aangevuld met massa’s zoentjes.
En als het moet, lopen ze – schaars gekleed – de kou in om hun knuffel op te eisen. Ja, soms vloeien er ook traantjes als de jongste denkt dat hij te laat is voor zijn knuffelmoment met mama.
Terwijl ik koers zet richting station, kan ik nog even nagenieten. Daar krijg ik het warm van. Mijn klein geluk!
Klein geluk is een idee van Café Corsari.
De ü op de foto is dichterlijke vrijheid (ofte, te laat gezien).
4 zegjes gedaan op Klein geluk