Drie !

Onze jongste spruit is jarig! Drie jaar is dat venteke nu en -cliché cliché- ik herinner me zijn geboorte nog alsof het gisteren was.

Doen gelijk de groten of even terug klein zijn en genieten van zijn duim op mama’s schoot. De zandbak zijn favoriete plekje, zijn grote broers zijn dikste vrienden (soms vijanden). Vallen (zonder bulten of bloedneuzen) moet hij nog leren, opstaan (‘s morgens) doet hij vaak nog veel te vroeg.
Ons huishouden gooit hij te grabbel bij jan en alleman (en niet altijd even waarheidsgetrouw): “Ik ben isteren naar de tanarts geweest me papa en de broers. Twee tandjes etrokken” (wel naar de tandarts, gelukkig geen tanden kwijt).
De blaadjes aan de bomen zijn steevast blauw of geel of rood of …

Hij wordt groot ons Nandje!