Naar ‘t klasje

Al anderhalve week zitten we met drie schoolgaande kinderen. Het is gedaan met de kleine kindjes in huis. Nandje is zijn schoolcarrière gestart.
Het werd stilaan tijd, in de kribbe leek hij het de laatste week allemaal gezien te hebben, huilconcerten à volonté ‘s morgens bij het afzetten. En op school? De eerste ochtenden ook wel wat traantjes, maar ‘s avonds wel een droge broek. De ochtenden daarna geen traantjes maar wel een extra zak bij de boekentas ‘s avonds.

Al bij al loopt het vlotjes, hij neemt zelfs zijn boterhammetjes mee en ook dat lukt. Wat we wel merken met die slapeloze namiddagen, is dat Nand ‘s avonds bekaf is. De ene keer valt hij gewoon op de mat in slaap. De andere keer is hij te moe om te slapen. Het is ook duidelijk dat hij één en ander te verwerken heeft want hij slaapt veel onrustiger en trakteert ons ‘s nachts regelmatig op een huilbui.
En als Nand zo’n massa’s zand in zijn schoenen blijft meebrengen, dan kunnen we binnen een paar jaar een extra zandbak vullen. Comfortabel lijkt me dat niet echt.

Kleine kindjes worden groot, hoewel Nand in mijn ogen nog altijd zo klein lijkt (zeker met die twee grote broers). Och, hij zal hier altijd jongste blijven, onze kleine knuffel die zo kan genieten van zijn duimpje en de schoot van mama. Het is zoals Oontje zegt: Hij zal voor eeuwig en altijd ons kleintje blijven!