De tip van de week die ik kreeg van het Pluk je geluk project was: Een gezonde geest in een gezond lichaam, mens sana in corpore sano. Het spookt al langer door mijn hoofd en deze post had ik een poos geleden al in gedachten geschreven.
Mijn geest en lichaam wilden niet meer mee, en dan pas merk dat hoe goed onze sociale zekerheid ook geregeld is, hier en daar ook hiaten zitten in het systeem.
Voor de lichamelijke gezondheidszorg geen enkel probleem. De dokter wordt terugbetaald door de mutualiteit, de coloscopie kon geregeld worden via de hospitalisatieverzekering, mijn darmmedicatie kost een serieuze duit, gelukkig dat ik van het bedrag ( + 100 euro) slecht een kleine 15 euro voor eigen rekening moet nemen. Van de osteopaat die ik inschakelde om spanningen her en der weg te werken, wordt ook een stukje terug betaald.
Oh ja, en als ik zou willen gaan sporten in een club dat betaalt de CM een stukje van het lidgeld terug. En dat ze niet tussenkomen in mijn hippe looptenue, dat lijkt me maar meer dan normaal. Tot zover het ‘gezond lichaam’.
Het verhaal van de ‘gezonde geest’ is minder evident. De geestelijke gezondheidszorg staat duidelijk nog niet zo ver. Wel vreemd dat in een maatschappij waar psychologische, stress en andere problemen weelderig tieren, er geen deftig opvangnet bestaat. De sessies bij de psychologe kostten me 50 euro per sessie: geen enkele terugbetaling. (Ik las van de week in het krantje van de CM dat psychotherapie tot 25 jaar of zo wel terugbetaald wordt, ik vrees echter dat de 25-plussers het meer nodig hebben. Op mijn 20ste dacht geen haar op mijn hoofd eraan dat ik ooit naar een psycholoog zou stappen.)
Ik volgde een mindfulness-opleiding, om beter met spanningen leren om te gaan, ook hier alles volledig uit eigen zak.
Had ik in oktober de dokter gevraagd om mij medicatie te geven dan was dat zonder problemen terug betaald geworden. Omdat ik er samen met de dokter voor koos om geen medicatie te nemen, maar voor therapie te gaan deed ik er -één- veel langer over om te herstellen en kostte me dat -twee- ook veel meer geld.
Thuis zitten in de ziekenkas zorgt sowieso voor minder inkomsten en ik kan begrijpen dat veel mensen hun financiële reserves moeten aanboren, zeker als ze er alleen voor staan.
Voorlopig probeer ik minstens twee keer per week te lopen (nog twee weken en volgens mijn start to run schema zou ik dan een half uur op één stuk moeten lopen). Sinds deze week is daar ook een uurtje zwemmen bijgekomen, en ik probeer elke week trouw naar het mindfulness oefengroepje te gaan. Je moet iets over hebben voor je gezondheid.
De CM startte met een ‘pluk je geluk‘ actie, een vorm van preventie want goed in je vel zitten heeft een positieve invloed op je fysieke en mentale gezondheid. Een goed begin, maar waarom worden mindfulness trainingen, psychologische begeleiding, en andere ‘zachte’ therapieën niet ondersteund? Beter voorkomen dan genezen, niet?
Voor mij een vraag, voor u misschien een weet?
Een paar leuke prints met een boodschap van de TwitterPadedToad om af te sluiten (en om deze post iets minder saai te maken).
Pingback: Ik ben mijn leven niet aan het verdoen — Michel Vuijlsteke's Weblog