Time out

Ik heb getwijfeld of ik hier iets over zou bloggen, maar uiteindelijk beslist om het wel te doen.

Half september ging er iets mis met m’n lijf. De week rust toen deed deugd, maar was waarschijnlijk slechts een druppel op een hete plaat. De dagen, weken die volgden probeerde ik recht te blijven maar ergens had zich een nerveus gevoel in mijn lijf genesteld, een gevoel dat me elk dag een beetje meer in z’n macht kreeg. Belabberd uit bed komen, met moeite een boterhammetje binnen krijgen, een krop achter in de keel en een vage druk op de borstkas. Voor mijn voornemen om ooit terug op een deftige gewicht te komen, misschien een zegen; voor mijzelf absoluut niet.
Om een lang verhaal kort te maken, na lang wikken en wegen heb ik beslist aan de alarmbel te trekken. Toegeven dat je blijkbaar niet die sterke vrouw bent, die je dacht te zijn; het valt me zwaar.  Het gevoel mensen (familie en collega’s) in de steek te laten valt me misschien nog zwaarder (maar daarvoor kreeg ik al een serieuze uitbrander van de dokter).

Het zijn al emotionele dagen geweest en ik vermoed dat er nog wel wat zullen volgen.
Ik zit een poosje ongewild thuis, met de bedoeling er nadien als een sterkere vrouw terug tegenaan te gaan. Vanaf nu ga ik egoïstisch zijn, denken aan mezelf en vooral mindful in het leven staan.