Schuldgevoel

Het tere babyvelletje van Nand ziet al een paar dagen rood door zonnebrand. Dinsdagvoormiddag was het betrokken en deze mama dacht dat het geen probleem mocht zijn om met Nand op het terras gaan te zitten omdat het daar veel frisser was dan in huis. Verkeerd gedacht dus …

De achterkant van ons huis is noord geöriënteerd en in de voormiddag hebben we op een zonnige dag dus nog zon op het terras.  Dinsdag was het betrokken en is de zon pas net na de middag erdoor gekomen. Ik was me dus van geen kwaad bewust toen ik Nand in z’n relax bij me zette toen ik ergens rond 11u aan een gigantische berg strijk startte.  Ik had zelfs nog een dekentje gepakt omdat het nog redelijk fris was buiten.

Het was pas rond 17u dat ik merkte dat Nand z’n wangetjes en linkerarmpje rood werden en ik begreep dat hij moest verbrand zijn toen hij in de voormiddag bij mij op het terras stond en het bewolkt leek. De dokter raadde me aan om een goeie after sun te smeren, maar vandaag ging ik voor alle zekerheid terug bij de dokter langs en kreeg ik nog een extra zalfje mee. De dokter stelde me gerust. Hij had hetzelfde meegemaakt met z’n tweeling toen ze in de schaduw van wat bomen liepen.

Ik heb m’n lesje geleerd en vanaf nu zal ik mijn kerels nog strikter insmeren met zonnecreme. Nand die zal deze zomer helemaal geen zon meer op z’n bolletje krijgen, daarvoor ben ik te erg geschrokken.

Ik zit dus ook met een enorm schuldgevoel want Nand is wel door mijn toedoen verbrand. Waarom had ik Nand gewoon niet binnen gelaten of hem anders gezet zodat z’n gezichtje op het westen gericht was?

En dan vraag ik me af hoe moeders zich moeten voelen als er iets heel ernstig gebeurt met hun kind door hun toedoen – zij het onbewust. Wat als je een ongeval hebt en je net niet controleerde of iedereen z’n veiligheidsgordel om had? Of wat als je kind schoonmaakmiddel drinkt omdat het niet goed opgebergd stond?
Ik mag er niet aan denken.
En toch, elk keer ik Nand z’n velletje zie, moet ik daar toch aan denken …