Bestaat er een fase “levensvragen” in een kinderleven? Ik begin het me stilaan af te vragen. Om de paar dagen komt er wel een nieuwe vraag bovendrijven, zo ‘s avonds in bed net voor het slapengaan.
“Mama, hoe is de eerste mens er gekomen”. Probeer daar maar een antwoord op te verzinnen, ofwel heeft God de eerste mens gemaakt met Adam en Eva, of je vertelt het verhaal van de evolutietheorie. Ik heb geprobeerd iets over het laatste te vertellen en vanaf nu vertelt Arne aan iedereen dat de eerste mens uit een aap is geboren.
Vanavond waar het weer zover: “Mama en hoe is de wereld er gekomen?” Ikke weer een verhaal opgedist dat er nog geen mensen waren bij het ontstaan van de wereld en we dus eigenlijk er het gissen naar hebben. En bestaat een aantal theorieën maar we weten dus niet helemaal zeker hoe de wereld nu effectie ontstaan is.
“Maar mama, ik denk dat de wereld ontstaan is, toen de zon er is gekomen want rond de zon draaien planeten en de wereld is ook een planeet.” En verzin daar maar een antwoord op.
“En mama, God, hoe is die er gekomen?” En dan zit je daar met een mond vol tanden. Onze kinderen zijn gedoopt, gaan naar een katholieke school, … maar thuis wordt er weinig rond geloof gedaan, met Kerst worden wel de beeldjes van het kerststalletje nog elk jaar op de kast gezet, als er een gedenkviering is voor mijn moeder zullen we daar ook naartoe gaan, maar eerlijk gezegd blijft het daar ook bij. En wat antwoord je dan op zo’n vraag?
Ik heb me al voorgenomen dat we binnenkort toch eens naar het museum voor Natuurkunde moeten, misschien dat dan toch een paar van die levensvragen beantwoord raken.
Ik ben in ieder geval nieuwsgierig naar de vragen die nog zullen volgen.
Zijn reeds gepasseerd: het verhaaltje van de zaadjes en de eitjes; hoe tweelingen er komen; kan je kiezen of een baby een meisje of een jongen zal zijn; handicap; …
