Crowded house

Gisteren sinds lang nog eens een concertje meegepikt: Crowded house. Het was de files (zowel bij het heengaan als terugkomen) meer dan waard.
Eega en geluidstechnicus Filip kon het in ieder geval niet laten om een grote omweg langs het podium te maken toen hij nog voor het concert drank ging halen. Zo ken ik hem al jaren. Als ik vroeger met hem ergens kwam hing hij gegarandeerd het eerste kwartier rond het podium omhoog te kijken. Gisteren was het dus niet anders, en ik besefte dat ik echt wel een gigantische bewondering heb voor de mateloze gedrevenheid en passie waarmee hij z’n werk doet.

In z’n tienerjaren knutselde hij met z’n broer een discobar in elkaar: Pink Panter. Wat later speelde hij met de lichten in een locale discotheek en begon hij te werken voor een locale discobar-bouwer. Toen ik hem leerde kennen was z’n ultieme droom ooit op Werchter staan. Neen, niet artiest, wel als technicus.

Ondertussen om en bij de 15 jaar later heeft hij z’n droom al lang waargemaakt. Werchter is geen droom meer; voor een jobke in de Albert Hall in Londen draait hij z’n hand niet meer om;  …  Ik ben trots op m’n ventje.

Crowded House dus, een fantastische avond. Ik zou morgen met alle plezier terug willen gaan!

De nerd van de avond was toch wel die security man die met z’n rug naar ‘t podium gekeerd zich in ‘t midden van het gangpad had gezet. Ik had em al effe gezien, en blijkbaar was ik niet de enige want Neil Finn maakte er nadien een geweldige opmerking over.
Eigenlijk heeft elk concert wel iets dat je altijd bij blijft.  De eerste klanten van REM jaren geleden op Werchter: “Rain rain, let it rain” waarop een geweldige regenbui uitbarstte; het aanblik van de festivalwei vol aanstekers bij Metallica; de ganse show van Peter Gabriel een paar jaar geleden in Vorst; ….