Eerlijk is eerlijk, ik ben op de vlucht voor mijn huishouden. Op de vlucht voor rommelige (kleer)kasten, kleren die niet meer passen en misschien ook wel zeurende kinderen bij een regenachtig herfstweertje. Neen, ik had gewoon geen zin om een hele week met drie kinderen alleen thuis te zijn en ik had nood aan rust na een paar erg drukke weken zowel op privé- als werkgebied.
Ik boekte een weekje weg (lang leve de herfstpromoties) zodat ik manlief kon verplichten een week vakantie te nemen en ik niet alleen voor het huishouden en de zorg voor drie kinderen moest opdraaien. Mission accomplished, al is er zelfs in een vakantiehuisje ook een huishouden te regelen, moet er ook eten op tafel komen en zijn er ook zonen die getemd moeten worden en die voor school moeten werken, … Toch is er dat instant vakantiegevoel van niks moet, alles mag. De zonen nemen zelfs de stofzuiger ter hand zodat ze sneller in het zwembad raken. Hadden we dat thuis ook maar. Hoewel, eerlijk is eerlijk: zeuren kunnen ze op vakantie ook.
Hoe doe je dat? Vakantie nemen in eigen huis? Zeg het me, want mij lukt dat niet. Vakantie thuis draait uit op verwoede pogingen opnieuw orde te scheppen in de chaos van ons huishouden, kinderen die elkaar in de haren vliegen en een moeder die roept dat ze misschien liever gewoon zou gaan werken (ja, ook dat).
Even rustig in de zetel hangen? Altijd is er wel ergens een knagend schuldgevoel dat me zegt dat de koelkast aan een beurt toe is, dat die berg schoenen dringend eens uitgesorteerd moet worden, …
Zo dus hebben we ons deze week verkast. Ver weg van wasmachine en strijkijzer zorgen we voor een goed evenwicht tussen schoolwerk en ontspanning in de hoop dat ik eind december eindelijk weet hoe dat moet: vakantie in eigen huis. Ik kan niet blijven vluchten …
3 zegjes gedaan op Op de vlucht